In de loop van slechts vier albums uit de jaren 80 bracht de voormalige progressieve rockband die rockballades werd, een indrukwekkende reeks hitsingles en prime-albumtracks voort. Bijna allemaal verdienen ze lof, maar het is ook opmerkelijk dat een handvol van deze nummers niet alleen de tand des tijds hebben doorstaan, maar ook goed bestand zijn tegen gerichte controle. Het beste van het beste van Journey staat misschien ter discussie, maar het feit dat de band er nog steeds toe doet als sleutel arena rock prototype is inmiddels een kwestie van zekerheid geworden. Hier zijn acht redenen waarom gepresenteerd in chronologische volgorde van uitgave.
"Hoe je maar wil"
Ondanks het incidentele maar te frequente gebruik van dit deuntje in irritante tv-reclame, staat deze full-tilt rocker uit 1980's Departure zeker als een van Journey's mooiste momenten als band. Het is tenslotte het definitieve bewijs dat het kwartet het vermogen had om met serieuze autoriteit te rocken. Ik weet niet waarom mensen geneigd zijn te vergeten dat Neal Schon niet alleen een gitaarwonder was, maar ook een van de meest kenmerkende verschroeiende gitaarstijlen in de rock bezit. Dit is een van de weinige Journey-klassiekers waarop de zang van Steve Perry een beetje op de achtergrond raakt; het draait allemaal om de moordende riff van Schon en zijn indrukwekkende solo's. En wat is er meer rock dan dat?
"Stop niet met geloven"
Een paar jaar geleden ging ik door een vrij langdurige "ik haat Journey, ze zijn zo lame" fase, het soort dat alleen door goed geplaatste logica kan worden beëindigd. Dat heb ik aan een vriend van mij te danken; toen ze me een levensvatbare uitleg aanbood van de "streetlight people"-tekst van dit hoogtepunt uit 1981, verloor ik een belangrijke veronderstelde reden om dit rockmeesterwerk te bekritiseren. Een sierlijke combinatie van gespierde gitaren en een beklijvende melodie, dit nummer werkt gewoon tot in de kern, op een manier als magisch mysterieus als internet of een automotor voor degenen onder ons die niet geneigd zijn de werking van dergelijke te begrijpen dingen. Dus leun achterover en geniet van de majesteit.
"Steen in liefde"
Nogmaals, iedereen die Journey afdoet als een cream puff-band die al te dol is op ballads en een gebrek aan rock-'n-roll-credo heeft, zou deze onderschatte klassieker uit Escape uit 1981 nog een keer moeten beluisteren. In termen van rockgitaarriffage verdient dit deuntje belangrijke punten voor zijn explosieve intro, maar verder dat, het toont de algemene strakheid van Journey's kernkwintet van leden tijdens de piek van de band punt uit. Ik bedoel, als zelfs het basspel van Ross Valory schittert tijdens het onweerstaanbare refrein van dit bijna perfecte mainstream rocknummer, dan moet Journey vrij goed geweten hebben wat het deed.
"Afzonderlijke manieren (Worlds Apart)"
Dit nummer is essentieel in een totaalpakket, van de onmiskenbare, energieke synth-opening helemaal over het spectrum tot het is een onmogelijk goedkope muziekvideo boordevol misstappen uit de jaren 80. Wat de hoek ook is, "Separate Ways" is waardevol, centraal luisteren naar muziek uit de jaren 80. Wat de beste muziek van Journey zo constant maakt, is de constante kwaliteit van bandcomponenten, van Perry's vocale showcase tot Schon's agressief, solide gitaarwerk tot - natuurlijk - de efficiënte en bekwame songwriting die nodig is om de volkomen transcendente brug van dit nummer te produceren en koor. Een glorieus jaren 80-moment.
"Na de val"
Misschien wel het meest ondergewaardeerde vitale nummer uit Journey's piekperiode in de jaren '80, dit deuntje verdubbelt effectief als een powerballad en mid-tempo rocker. De band was in die tijd toevallig een meester in dat formaat, maar hier vervagen de lijnen wonderbaarlijk tussen lichtere romantische balladry en een melodieuze gitaarheld meezinger. Niettegenstaande Steve Augeri, Jeff Scott Soto en Arnel Pineda heeft niemand ooit goed geklonken of zal dat waarschijnlijk ooit zo klinken. zoals Steve Perry op zijn sterkst emotionele best, en dit onderscheidend vermogen zal altijd de brandstof zijn die Journey's aandrijft grootheid.
"Trouw"
Van Journey's twee blockbuster slow-dance powerballads, heb ik altijd de voorkeur gegeven aan deze vanwege de juiste toe-eigening van Schon's behendige leadgitaarwerk in de winnende formule. Dat wil niet zeggen dat "Open Arms" niet zijn charmes heeft, maar het is zeker een van de weinige gelegenheden waarin de band niet al zijn positieve eigenschappen heeft gebruikt voor maximale impact. "Trouwelijk", aan de andere kant, behandelt authentiek een onderwerp - de impact van buitensporige tijd uit elkaar op romantische relaties - met gelijke hoeveelheden universaliteit en specificiteit. Dit zachte rots classic is misschien wel de belichaming van de brede aantrekkingskracht van Journey.
"Meisje kan er niets aan doen"
Ondanks de vreemde beweging van drummer Steve Smith en bassist Valory voor het album Raised on Radio uit 1986, is de muziek op de laatste release van Journey's meest succesvolle fase handhaafde de succesvolle formule van de band van gitaar, keyboards en, natuurlijk, Steve Perry. Dit nummer stelde oude fans niet teleur, zelfs als ze het wachten op een vervolg op Frontiers uit 1983 beu waren, en de redenen waarom het zo'n snaar geraakt zijn, wederom, solide songstructuur en bekende, zo niet baanbrekende lyrische behandeling van de inherente valkuilen van romantiek. Het is niet Perry's schuld dat zijn stem zo onweerstaanbaar klinkt; de jongen kan het gewoon niet helpen.
"Ik zal goed zijn zonder jou"
Het goede ding over Journey die op pauze gaat na de Opgegroeid op radio tour is dat de beste muziek op die schijf redelijk gunstig afsteekt bij het eerdere materiaal van de hoogste kwaliteit van de band. Dat is eigenlijk een vrij zeldzame gebeurtenis wanneer bands wijs genoeg zijn om te stoppen voordat onvermijdelijke achteruitgang optreedt. Dit fijne mid-tempo nummer staat aantoonbaar als een van de meest indrukwekkende prestaties van de band uit de jaren '80, gezegend als het is met een meeslepende keyboardgroove, een aantal van Schon's lekkerste leadgitaarwerk uit zijn lange carrière, en nog een voorhoofd-ader-uitpuilende maar de grondig boeiende vocale uitvoering van Mr. Perry.
