Focussen op de output van fusion rockband ChicagoDe nummers uit de jaren 80 roepen automatisch verdeeldheid op bij fans van het totaal verschillende kenmerkende geluid uit de late jaren 60 en vroege jaren 70. Maar het valt niet te ontkennen dat de band in het derde decennium van vitaal belang bleef en zich zelfs registreerde als een van de best verkopende popacts van het tijdperk.
Er zijn meer dan genoeg tekortkomingen in de muziek van de band uit deze tijd om de lijst met topnummers van de groep relatief kort te houden om substantiële negativiteit te voorkomen. Hier is een chronologisch overzicht van de allerbeste Chicago-nummers van de jaren '80, die niet noodzakelijk samenvallen met de grootste hits van de groep uit deze periode.
Dit nummer - Chicago's eerste hit in de gelikte popfase van de jaren 80 - behoudt een essentiële link naar de met hoorns beladen, levendige muzikale erfenis van de band. Die connectie wordt natuurlijk pas duidelijk in het nummer 'Get Away' (wat niet verrassend genoeg werd uitgesloten van de meeste radio-uitzendingen van het deuntje in die tijd), maar het is een troost dat dit flits van
Hoewel het een onmiskenbaar mooie heeft zachte rots melodie en vocale uitvoering van Peter Cetera, dit nummer barstte los in 1982 als frustrerend bewijs dat Het eclectische muzikale verleden van Chicago was weggestript in het streven naar popsucces door producer David Voeden. Het nummer is bezig powerballad instrumentatie had immers ruimte moeten laten voor de kenmerkende hoorns van de groep. In plaats daarvan verdringen Foster en Cetera het geluid van het nummer met sappige snaren, pogingen tot krachtige gitaren en gesynthetiseerde keyboards. Dit is nog steeds een prima, nostalgische single uit de jaren 80, maar het had op zichzelf kunnen staan zonder de agressieve, volwassen hedendaagse revisie.
Behalve dat het de eerste hit uit Chicago was die uitsluitend externe songwriters in dienst had, bijdrage van een bandlid, dit nummer valt trots op als een van de mooiste karaoke-ballads van de jaren 80. Met Cetera en nieuwste lid Bill Champlin op goed gearrangeerde dubbele leadzang, is het nummer overspannen zonder misselijk te worden. Een ander pluspunt is dat Foster op de een of andere manier belangrijke bijdragen van de verwaarloosde hoorn van de groep toestond sectie, waardoor een glimp wordt opgevangen van het organische gevoel dat Chicago's muziek ooit in overvloed had in de oude dagen. Het eerste couplet alleen al is een prachtig verliefd, handwringend genie.
Cetera en Foster sloegen met dit nummer ongetwijfeld een hardere rockrichting in, waarbij ze meer gitaren injecteerden dan de band waarschijnlijk ooit had gebruikt in zijn bijna twee decennia lange carrière. Toch, wanneer Cetera harde blaffende zang probeert te laten klinken, kan hij het niet helpen, maar hij komt een beetje vals over. Evenzo lijkt de flitsende leadgitaarpauze ook niet te passen. Ondanks deze grieven is er hier een aantal goede dingen, voornamelijk de stevige en zelfverzekerde melodie van het nummer, maar ook de zang van Cetera, die altijd indrukwekkend uniek en feilloos is geweest.
Hier is nog een voorbeeld van Chicago's aantrekkingskracht op een rockpubliek. Grote drums in overvloed, drukke gitaren en het temperende effect van een pittige synthesizer hielpen allemaal om dit nummer in 1985 naar een zo breed mogelijk publiek te brengen. De poging valt soms plat, dit deuntje raakte de lijst in plaats van het sappige, slappe maar intens populaire "Jij bent de inspiratie" omdat er een klein brandje lijkt te zijn in de voormalige baan.
Dit nummer haalt de lijst ondanks zijn songwriter, oude leverancier van popmuziekkaas Diane Warren, voornamelijk vanwege het winnende concept en de soulvolle leadzang van Champlin. Of misschien is het omdat de gedachte om te luisteren naar nog een zeurderig optreden van Jason Scheff, de irritante Cetera-kloon die zich bij Chicago aansloot toen deze voor een solocarrière vertrok, ondraaglijk is. Bovendien verdient het nummer enige eer omdat het de enige andere nummer 1-pophit van het decennium is (samen met "Hard to Say I'm Sorry" met dat onderscheid). Toch moesten fans van de blazerssectie van de band op dit punt ook wegkijken.
Chicago slaagde erin om vijf singles van 1988's full-on adult contemporary release in kaart te brengen, Chicago 19. Ten slotte, haar metaal had de markt voor powerballads behoorlijk grondig in het nauw gedreven, maar Billboard liegt niet. Hoewel dit nummer zeker aansluit bij een ongelooflijk schmaltzy inspirerend concept, voert Champlin de leadzang met zelfvertrouwen en enige schijn van echte passie.
