Dusty Springfield (geboren Mary Isobel Catherine Bernadette O'Brien; 16 april 1939 - 2 maart 1999) was de belangrijkste vrouwelijke Britse blue-eyed soulzangeres van haar generatie. Ze reisde naar de VS voor het historische album Stoffig in Memphis. Ze is lid van zowel de Amerikaanse Rock and Roll Hall of Fame als de U.K. Music Hall of Fame.
Snelle feiten: Dusty Springfield
- Volledige naam: Mary Isobel Catherine Bernadette O'Brien
- Bekend als: Dusty Springfield
- Beroep: zangeres
- Geboren: 16 april 1939 in Enfield, Engeland
- Overleden: 2 maart 1999 in Henley-on-Thames, Engeland
- Topnummers: "Son of a Preacher Man", "Je hoeft niet te zeggen dat je van me houdt", "Ik wil alleen bij je zijn"
- Beroemd citaat: "Ik zou niet weten hoe ik met sereniteit moet omgaan als iemand het me op een bord zou geven."
Vroege leven en carrière
Dusty Springfield, geboren in een muziekminnende familie in Enfield, Engeland, ging naar een katholieke meisjesschool. Haar vader, Gerard O'Brien, was een accountant die opgroeide in Brits-Indië, en haar moeder, Catherine O'Brien, groeide op in een Iers gezin in Tralee, Ierland. Haar oudere broer, Dionysius, werd later bekend als Tom Springfield.
De jonge Mary O'Brien kreeg de bijnaam "Dusty" vanwege haar reputatie als tomboy die graag voetbalde met jongens in haar buurt. Ze nam zichzelf voor het eerst op toen ze 12 was. Ze zong het Irving Berlin-nummer "When the Midnight Choo Choo Leaves for Alabam" in een plaatselijke platenwinkel.
In haar late tienerjaren trad Dusty Springfield op in folkclubs met haar broer Tom. In 1958 deed ze auditie om deel uit te maken van de groep de Lana Sisters. (Het waren geen echte zussen.) Het trio toerde door Engeland en verscheen op nationale tv-shows. Springfield's ervaring met live optredens en experimenten met mode en make-up beïnvloedde haar toekomstige wending als solo-popster.
Na het verlaten van de Lana Sisters in 1960, vormde Springfield het folk-pop trio The Springfields met haar broer Tom en Reshad Feild. Ze traden op onder de artiestennamen Dusty, Tom en Tim Springfield. De groep vond succes in de nationale hitlijsten: hun single "Island of Dreams" was een internationale hit en piekte op #5 in de Britse hitlijsten, en ze klommen naar # 20 in de VS met "Silver Threads and Golden Needles" - de hoogste positie die een Britse groep ooit had bereikt op de Amerikaanse hitlijsten tijd. Het trio reisde naar Nashville, Tennessee om een authentiek Amerikaans folkalbum op te nemen Volksliederen uit de heuvels.
Soloartiest en popster
Dusty Springfield wilde graag haar eigen artistieke richting kiezen en besloot eind 1963 The Springfields te verlaten en een solocarrière te beginnen. Uitgebracht in november 1963, Dusty's eerste single, "I Only Want to Be With You", kwam in de winkels slechts drie weken nadat The Springfields hun afscheidsconcert hadden uitgevoerd. Door gebruik te maken van een productiestijl die vergelijkbaar was met de Phil Spector Wall of Sound-techniek, was het nummer een groot succes dat het succes van het voormalige trio overtrof. Het nummer bereikte # 4 op de Britse hitlijst en # 12 in de VS.
Springfield's eerste top 10-hit in de VS kwam in 1964 met haar opname van het nummer Burt Bacharach en Hal David. "Wishin' en Hopin'." Tegen het einde van het jaar verdiende ze erkenning als een van de bestverkopende vrouwelijke artiesten in de wereld.
Op het San Remo Italian Song Festival van 1965 deed Dusty Springfield mee, maar haalde de finale niet. Ze hoorde echter het nummer "Io Che Non Vivo (Senza Te)" live optreden en zei dat het haar tot tranen toe bewoog, ook al verstond ze geen van de woorden. Een jaar later nam ze een Engelstalige versie van het nummer op met de titel "You Don't Have to". Say You Love Me." Het was een nummer 1 hit in het VK en een top 10 pophit over de hele wereld, ook in de VS.
Halverwege de jaren zestig speelde Springfield een cruciale rol bij de introductie van de Motown Sound in het Verenigd Koninkrijk. eerste Britse televisieoptredens van The Temptations, The Supremes en Stevie Wonder in de hitshow Ready, Steady, Gaan! in 1965. Gedurende haar hele carrière beïnvloedde Amerikaanse R&B-muziek het geluid van Springfield. Aretha Franklin was een van haar muzikale tophelden.
Stoffig in Memphis
Tegen het einde van de jaren zestig begon het commerciële succes van Springfield te vervagen. Ze probeerde een eigentijds door jazz beïnvloed geluid met marginaal populaire resultaten. In navolging van haar reis met The Springfields in het begin van het decennium, reisde ze naar Memphis, Tennessee in de VS om een R&B-album op te nemen. Ze tekende een contract bij Atlantic Records, het label van Aretha Franklin en vele andere Amerikaanse R&B-artiesten.
Het resultaat van Springfields reis was het album Stoffig in Memphis. Ze werkte samen met de legendarische producers Arif Mardin, Tom Dowd en Jerry Wexler. Onder de muzikanten die op de opname verschijnen zijn de achtergrondzanggroep Sweet Inspirations en de achtergrondstudioband de Memphis Cats. Tijdens de opnamesessies suggereerde Springfield dat de executives van Atlantic Records de nieuw gevormde Britse rockgroep Led Zeppelin zouden tekenen. Op basis van haar aanbeveling ontving de groep een ongekende ondertekeningsbonus van $ 200.000.
De eerste release van de Stoffig in Memphis sessies was de single "Son of a Preacher Man", die eind 1968 werd uitgebracht. Het werd al snel een van Springfield's kenmerkende nummers en bereikte de top 10 aan beide kanten van de Atlantische Oceaan. Helaas verkocht het album zelf niet goed. Het piekte op nummer 99 op de Amerikaanse albumlijst en slaagde er niet in om in het VK in kaart te brengen.
de reputatie van Stoffig in Memphis is enorm gegroeid sinds de release in 1969. In feite wordt het album nu erkend als Springfield's mooiste moment en een mijlpaal in de popmuziek. Het werd in 2001 opgenomen in de Grammy Hall of Fame en erkend door Rollende steen magazine als een van de top 100 albums aller tijden.
Latere carrière
In de jaren zeventig en tachtig eisten alcohol- en drugsverslavingen hun tol van Springfields carrière. Ze werd gediagnosticeerd met een bipolaire stoornis en werd meerdere keren in het ziekenhuis opgenomen voor incidenten met zelfbeschadiging. Ze bleef echter albums opnemen en uitbrengen. Hoewel haar commerciële succes minimaal was, bleef ze experimenteren met haar geluid en bracht ze begin jaren tachtig muziek uit die was beïnvloed door new wave-muziek.
In 1987 stemde Dusty ermee in om als gastvocalist op te treden in het nummer "What Have I Done to Deserve This?" van het elektronische popduo Pet Shop Boys. Het was een enorme wereldwijde hit en bereikte de nummer 2 in de pop-hitlijsten in zowel de VS als het VK.
Springfield beleefde een korte heropleving van de Amerikaanse populariteit na 'What Have I Done to Deserve This'. Haar album uit 1990 Reputatie was de eerste die sinds het begin van de jaren zeventig de Britse top 20 bereikte. Critici prezen het als een van haar beste werk.
Dood en erfenis
In 1994 werd Dusty Springfield ziek en kreeg de diagnose borstkanker tijdens het opnemen van haar laatste album, Een zeer fijne liefde. Na chemotherapie- en bestralingsbehandelingen verklaarden artsen de kanker in remissie. Springfield bracht het album in 1995 uit. Medio 1996 keerde de kanker terug en ze stierf op 2 maart 1999.
Springfield was een van de eerste Britse popartiesten die significant succes boekte in de Amerikaanse hitlijsten, een paar maanden voor de Beatles in het begin van de jaren zestig. Critici zijn het erover eens dat de stem van Springfield een uniek instrument was. Sterk beïnvloed door Amerikaanse R&B, had het een kenmerkend gevoel van kwetsbaarheid en verlangen. Ze baande een nieuw pad voor vrouwelijke popsterren door constant de grenzen van haar muziek te verleggen en de controle over haar eigen artistieke richting te nemen.
