Stille dienst (onderzeebootdienst van de Amerikaanse marine)

Dus jij wilt weten hoe het is om een onderzeeër bij de marine? Het zal veel van je vragen, ongeacht op welk type onderzeeër je zit, aangezien ze allemaal worden aangedreven door een kernwapen. energiecentrale en hebben hoogopgeleid en gekwalificeerd personeel nodig om dit miljardenwapen te bedienen systemen.

Er zijn drie soorten onderzeeërs bij de Amerikaanse marine:

Snelle aanvalsonderzeeërs (SSN) zijn doorgaans kleiner en sneller dan de andere onderzeeërs en hebben meer een tactische missie van aanvallen van schepen en onderzeeërs, het verzamelen van inlichtingen en zelfs het lanceren van kruisraketten.

Ballistische raketonderzeeërs (SSBN) dragen Trident-raketten met kernkoppen. De 14 SSBN's van de marine fungeren als strategische afschrikking op zee en voorzien de Verenigde Staten van een altijd aanwezige dreiging van nucleaire vernietiging mocht een land aan een aanval denken. De marine is bezig met het vervangen van de huidige SSBN's van de Ohio-klasse door het Columbia-klasse-programma, dat twaalf schepen zal omvatten waarvan de bouw eind jaren 2020 begint.

Kruis- of geleide raketonderzeeërs (SSGN) zijn voormalige SSBN's die zijn omgebouwd tot onderzeeërs die conventionele wapens kunnen vervoeren. De vier SSGN's in de inventaris van de marine hebben veel meer vuurkracht dan een snelle aanvalsonderzeeër en beschikken over de meest geavanceerde technologie die kruisraketten, mini-onderzeeërs en speciale operaties kan lanceren personeel.

Maar hoe is het om op deze schepen te dienen? Laten we eens kijken naar de onderzeebootdienst van de Amerikaanse marine en hoe het leven is aan boord van een van deze enorme schepen.

Vereisten om op een onderzeeër te dienen

Om onderzeeër te worden, moet je beginnen met de meest elementaire stap: lid worden van de Amerikaanse marine en het basistrainingsproces doorlopen. Benader uw plaatselijke marine-recruiter en vertel hen dat u onderzeeër wilt worden, en zij zullen u adviseren over de beste weg vooruit.

Het goede nieuws is dat je je als vrijwilliger kunt aanmelden voor een rol op onderzeeërs. Tijdens de academieopleiding kunt u uw voorkeur kenbaar maken aan uw commandant. U zult een aantal tests en assessments moeten afleggen, maar hopelijk zullen uw superieuren u als geschikt voor die rol beschouwen.

Concreet willen commandanten weten dat jij overweg kunt met de bijzondere omgeving van een onderzeeër. Je zit vast in een afgesloten omgeving zonder zonlicht en dichtbij. Als je zelfs maar een beetje claustrofobisch bent, is dit niets voor jou. En met weinig toegang tot de zon is het moeilijk om het verstrijken van de tijd te detecteren, wat het slaappatroon kan verstoren.

Bovendien is het beroep van onderzeeër vanuit technisch oogpunt veeleisend, dus je moet bekwaam zijn. Onderzeeërs zijn voorzien van matrozen die dat wel hebben expertise op het gebied van kernenergie, sonarbediening, wapens en elektriciteit, om maar een paar specialiteiten te noemen. Je blijft gedurende je hele carrière training krijgen op een onderzeeër, en er wordt van je verwacht dat je vrijwel elke rol op een onderzeeër vervult, van elektricien tot kombuiskok.

Het leven aan boord van een onderzeeër

Hoe is het om aan boord van een onderzeeër te dienen? Maak kennis met de 154 teamgenoten die allemaal gestationeerd zijn in King's Bay, Georgia, een van de onderzeebootbases van de marine. Deze onderzeeërs noemen een stalen boot van 160 meter lang zonder ramen 'thuis'.

Elke onderzeeër is bekend met de gevaren die het leven en reizen in de wereldzeeën onder water met zich mee kunnen brengen. Maar ze gaan toch de zee op en varen onder de verborgenheid en verborgenheid van de oceaan door. De meeste mensen, inclusief veel matrozen, denken dat ze gek zijn. Maar net als in elke familie: als niemand anders hen begrijpt, begrijpen ze elkaar.

“Om een ​​onderzeeër te zijn, moet je anders zijn”, zei een onderzeeër. “Er is een unieke mentaliteit voor nodig om te kunnen omgaan met het feit dat we geïsoleerd zijn van mensen, de zon en de frisse lucht, zolang we dat ook zijn. De meeste mensen kunnen de gedachte om onder water te zijn gewoon niet aan, maar onderzeeërs denken er nooit echt over na. We proberen mensen te vertellen dat ondergedompeld zijn op 120 meter net zoiets is als op de bank in de woonkamer zitten, maar ik denk dat ze gewoon niet voorbij kunnen komen met zoveel water boven hun hoofd.

Verdien uw dolfijnen

Deze woorden helpen enorm bij het begrijpen waarom het kwalificatieproces voor onderzeeëroorlogvoering altijd verplicht is geweest.

“Het verdienen van je dolfijnen [het insigne van de duikbootoorlog] is wat voor de rest van de bemanning betekent dat u kunt en zult ons leven toevertrouwd worden”, aldus Elektronicatechnicus 2e klas (SS) Joseph Brugeman. “Ik ken iedereen aan boord persoonlijk, en door die mate van bekendheid kan ik ze vertrouwen in geval van een ongeval. Ik kon me niet voorstellen dat ik mijn leven en dat van de boot zou toevertrouwen aan iemand die ik niet persoonlijk kende. Als je op mijn boot zit en dolfijnen draagt, dan vertrouw ik je, punt uit. Het maakt mij niet uit of je een yeoman, kok, raket technicus, of monteur - ik weet dat je achter mij staat. Intiemer dan dat wordt het niet.”

Wanneer een nieuwe matroos zich aan boord van een onderzeeër meldt en de kwalificatiekaart voor onderzeeëroorlogvoering van zijn boot krijgt, vindt hij blokken voor pneumatiek, hydraulica, sonar en zelfs de wapensystemen. Waar hij geen handtekeningen voor zal vinden, is precies datgene waar het bij het dragen van dolfijnen om draait: vertrouwen. Maar als je ze eenmaal draagt, wordt vertrouwen verondersteld.

“Het dragen van dolfijnen betekent veel meer dan weten hoe je alle hydraulische, stoom-, elektronische en luchtsystemen”, zegt Culinair Specialist 3e Klasse (SS) Jeff Smith, van de Blue Crew nacht bakker. “Het betekent meer dan kunnen uitleggen hoe een druppel zeewater buiten de boot in jouw kopje in de kombuis terechtkomt. Nee, het dragen van dolfijnen betekent dat de bemanning erop vertrouwt dat u weet hoe u de boot kunt redden, ongeacht het slachtoffer en ongeacht uw rating of rang. Door dat vertrouwen te winnen, ben je veel meer dan een professionele zeiler, het maakt je lid van de onderzeeërfamilie.”

“Op mijn boot,” voegde CDR Robert Palisin, bevelhebber van de Blue Crew in Maine, toe, “wordt van iedereen verwacht dat hij weet hoe hij de boot moet redden. We discrimineren niet op basis van uw beoordeling of zelfs uw rang. Mijn koks moeten weten hoe ze een brand in de machinekamer moeten bestrijden, net zoals van mijn nucleair opgeleide monteurs wordt verwacht dat ze weten hoe ze een stroomvoorziening moeten isoleren als er rook uit de sonarhut komt. Iedereen op een onderzeeër is de partij die de schade beperkt, iedereen.”

Elkaar de rug toekeren

Palisin legde zorgvuldig uit dat schadebeperking veel meer inhoudt dan alleen weten wat te doen als er iets ergs gebeurt. Het betekent voldoende vertrouwen hebben in uw kennis van de systemen van de boot om iets te zeggen als iemand anders van de bemanning op het punt staat een fout te maken die de veiligheid van een schip in gevaar brengt.

“Bij de onderzeebootmacht leggen we meer de nadruk op gelijk hebben dan op wat De rang van zeeman kan zijn omdat van iedereen aan boord van een onderzeeër wordt verwacht dat hij een back-up is voor zijn scheepsmaat”, aldus Palisin. “Zelfs ik, als kapitein van deze boot, zou het meeste verwachten junior matroos om op en neer te springen en zijn hoofd eraf te schreeuwen als ik een fout maakte die het schip in gevaar bracht. Ons leven hangt af van de wetenschap dat we op elkaar kunnen rekenen om op onze hoede te zijn, om ervoor te zorgen dat de veiligheid van het schip ruim boven rang of rang staat.’

Palisin zorgt er, net als alle bootkapiteins, voor dat zijn bemanning weet hoe ze eventuele slachtoffers moeten bestrijden door tijdens de inzet van de boot voortdurend slachtofferoefeningen uit te voeren. Oefening baart kunst, en als je alleen maar op jezelf hoeft te rekenen, is perfectie de enige maatstaf die goed genoeg is om je in leven te houden.

“We oefenen zo vaak met het reageren op slachtoffers dat we het instinctief doen”, aldus MM2(SS) Jim Crowson. “Onze training moet instinctief zijn. Anders worden we misschien eerst bang in plaats van te reageren als het echte ding ooit ten onder gaat. Op 120 meter hoogte is er geen tijd om bang te zijn. Ik probeer niet macho te klinken; het is gewoon de realiteit van hoe je moet overleven als je slechts enkele seconden hebt voordat de boot tot onder de verbrijzelingsdiepte zinkt.

Ondanks dat ze de zee op gaan op een boot zonder ramen, zonder pauwstaart, zonder helikopterplatform en niet eens met een luik om wat spanningsbrekende frisse zoute lucht binnen te laten, zijn onderzeeërs in hart en nieren nog steeds zeilers. Deze broers vrijwilliger voor onderzeebootdienst en hun inzet is niet anders dan die van de matrozen op vliegdekschepen, kruisers of zelfs sleepboten.

Ze houden van hun land, respecteren de kernwaarden van de marine, namelijk eer, moed en toewijding, en willen na elke inzet veilig terugkomen. Maar als stille dienst hadden ze liever dat je er niet over praatte.