Slapstick-komedie doet je misschien denken aan The Three Stooges of Charlie Chaplin, maar weet je wat het echt betekent?
Slapstick wordt vaak gezien als een humoristische stijl van komedie vol farce en een vleugje geanimeerd geweld. En toch vertelt dat niet het hele verhaal. Slapstick is veel ouder dan je zou denken.
Wat is Slapstick-komedie?
Slapstick-komedie is in de eerste plaats een fysieke komedie gebaseerd op grappen en mild komisch geweld - klappen op het hoofd, prikken in de ogen, vallende mensen, enz. Hoewel het vaak wordt gezien als lage komedie, hebben enkele van de beste slapsticks het gemaakt tot wat sommige critici 'hoge kunst' noemen.
Ook bekend als 'fysieke komedie', is slapstick meer actie dan woorden en voor de langste tijd praatten veel slapstickkomieken niet. Deze stijl van komedie vereist een geweldige timing, geanimeerde gezichtsuitdrukkingen en nogal wat acrobatiek om uit te voeren.
Met komische routines die bijna volledig gebaseerd zijn op elkaar raken en vallen, worden The Three Stooges beschouwd als de meesters van slapstick. Ze zijn echter slechts één voorbeeld en ze waren zeker niet de eerste.
Slapstick door de tijd
Slapstick is eigenlijk een traditionele vorm van komedie. De wortels gaan terug naar Het oude Griekenland en Rome, en het was een populaire vorm van mime in de theaters van die tijd.
Tegen de tijd van de Renaissance, de Italiaanse commedia dell'arte ("komedie van het beroep") stond centraal en verspreidde zich snel door Europa. Het personage van Punch uit de poppenkast Punch en Judy is een van de bekendste slapstickers van deze tijd.
Het was ook rond deze tijd dat de daadwerkelijke fysieke slapstick werd gebruikt. De slapstick was een tweedelige peddel die acteurs zouden gebruiken om de impact van een hit te accentueren (vaak op de achterkant van een andere acteur). Toen de twee planken elkaar raakten, produceerden ze een klapperend geluid. Dat is waar de moderne naam voor deze komische vorm vandaan kwam.
Tegen het einde van de 19e eeuw was slapstick essentieel voor Engelse en Amerikaanse vaudeville-shows. Het publiek werd getrakteerd op deze hilarische acteurs die acrobatiek uitvoerden en zichzelf opzettelijk verwondden. De fysieke klappen waren echter niet schadelijk. De komieken hadden bijna de flair van een goochelaar omdat ze meesters waren in timing en komische illusie.
Toen films aan het begin van de 20e eeuw populair werden, volgde slapstick op het grote scherm. Gedenkwaardige personages zoals de Keystone Cops en de eenmans slapstick-meester Charlie Chaplin werden sterren voordat talkies het overnamen.
Halverwege de eeuw was er weer een nieuwe slapstick-revival met legendes als The Three Stooges, the Marx Brothers, en Laurel en Hardy staan centraal. Het is dit slapstick-tijdperk waar we ons echt in kunnen vinden omdat de beelden zo levendig zijn en de films keer op keer worden afgespeeld.
Een meer eigentijds voorbeeld van slapstick is MTV's "Jackass". En in dit geval brachten de artiesten lage humor en geweld naar een nieuw niveau. Je moet je afvragen wat de vaders van de slapstick daarvan zouden denken. De waarheid is dat ze waarschijnlijk zouden lachen.
