Luchtmachtsluipschutters in Irak

Als Staf sergeanten. Larry Knoll en Ace Jones reden over de onverharde weg, terwijl de knobbelige banden van hun terreinwagens enorme stofwolken opstuwden.

Een bril, vastgebonden over hun Kevlar-helmen, bedekte hun ogen. Ze droegen handschoenen en zware luchtafweervesten, waarover een assortiment uitrusting aan de riemen van hun dragende uitrusting hing. En ze hadden stomp M-4's, het nieuwste type M-16 aanvalsgeweer, over hun schouders gehangen.

De piloten van de veiligheidstroepen droegen de instrumenten van hun vak. Vrienden en partners, ze wisten heel goed hoe ze met hun stalen, plastic en rubberen rossen moesten omgaan op de hobbelige weg op Bashur Airfield, Irak, een buitenpost 400 kilometer ten noorden van de Iraakse hoofdstad Bagdad.

Ze stopten bij een rij tenten, stapten uit hun voertuigen en stoften zich af. Om hen heen zaten vliegeniers op veldbedden buiten hun canvas verblijfplaatsen, kletsend en etenswaren opscheppend. En na een lange werkdag zagen de rantsoenen er in de ogen van Knoll en Jones enorm smakelijk uit.

"Wat een dag. We zijn druk bezig geweest sinds we opstonden”, zegt Knoll, die al tien jaar veiligheidsagent is. Luchtmacht carrière. “Het zal een goed gevoel zijn om even uit mijn dak te gaan.”

Maar na veertien uur werken bestond de kans dat ze geen rust zouden krijgen. Ze kunnen elk moment de oproep krijgen om over te schakelen naar hun andere persona, sluipschutters.

Niet het soort in Hollywood-films dat het platteland binnensluipt om wekenlang een vijand te stalken voor dat ene schot, ene moordmoment. Nee. Knoll en Jones zeggen snel dat ze in de eerste plaats veiligheidstroepen wiens taak het is om hun medevliegers te beschermen.

“We zullen doen wat nodig is om onze troepen veilig te houden”, zei Knoll uit Saratoga Springs, N.Y.

In Bashur, het knooppunt van de luchtbrug van de luchtmacht naar Noord-Irak op het hoogtepunt van Operatie Iraqi Freedom, betekende dat 'grunt'-werk. Het uitvoeren van perimeter- en off-base-patrouilles, het bewaken van toegangscontrolepunten en het bouwen van defensieve vuurposities.

Geen probleem. Het is precies waarvoor het paar heeft getraind. Wat ze verwachtten toen ze zich als veiligheidstroepen bij de luchtmacht voegden. Ze houden van de levensstijl. Bovendien wisten ze, toen ze zich vrijwillig aanmeldden voor de 86th Contingency Response Group, dat ze, om hun werk echt te kunnen doen, ergens midden in een gevecht op een kale basis moesten staan.

Ze zitten in een unieke eenheid, de enige binnen de luchtmacht. Het is de taak van de groep om als eerste op een kale basis te landen om meteen vliegveld- en luchthavenoperaties op te zetten. Het 786th Expeditionary Security Forces Squadron, waar Knoll en Jones tijdens operaties werken, zorgt voor de beveiliging. De politie houdt piloten veilig terwijl ze landen, lossen en lanceren vliegtuigen de klok rond.

Een scherp oog

Knoll en Jones zijn nooit gestopt met het scannen van de omliggende bergen, een instinct dat ze hadden ontwikkeld tijdens de sluipschuttertraining. Met het scherpe oog van een sluipschutter zochten ze naar een onzichtbare vijand. Een mobiele en ongrijpbare vijand die, als hij niet wordt tegengehouden, squadrongenoten kan aanvallen en doden en de vluchtoperaties kan verwoesten.

Het sluipschutterteam hoopte hun training op de proef te stellen. Dus hielden ze hun lange afstandsgeweren en Ghillie-camouflagepakken klaar. Binnen enkele minuten konden ze hun spullen verzamelen en stilletjes de bergen in sluipen op zoek naar een doelwit.

Maar in de hechte plattelandsgemeenschappen rond het vliegveld kende het Koerdische volk zijn vrienden en buren goed. Nieuwe gezichten zijn gemakkelijk te herkennen. Het nieuws over een vreemdeling verspreidt zich dus snel en bereikt gemakkelijk de vriendelijke mensen inlichtingenagenten in de omgeving.

Het zijn de inlichtingenmensen die sluipschutters hun doelwitten geven.

Maar de lokale ogen en oren hielpen Iraakse troepen en terroristen ervan af te schrikken om naar Bashur te sluipen en te schieten.

Maar de oorlog tegen het terrorisme is geen precieze operatie. Terroristen zijn onvoorspelbaar en slaan snel toe, waardoor aanvallen moeilijk te stoppen zijn, zei Jones. En de belangrijkste missie van Bashur zorgde ervoor dat het land voortdurend bedreigd zou worden zolang de oorlog met Irak voortduurde.

"We zullen ons gewone werk blijven doen", zegt Jones, een 11-jarige dierenarts uit Wake Forrest, N.C. "Maar We moeten klaar zijn om over te schakelen naar de sluipschuttermodus, om elke dreiging te elimineren voordat een van onze mensen het krijgt pijn doen."

Knoll en Jones vormen al ruim twee jaar een team. Ze hebben hun vak verfijnd uitgebreide training. Ze blijven paraat en kunnen hun sluipschutteruitrusting verzamelen en binnen enkele minuten op jacht gaan. Ze wisten dat hun belangrijkste doelwit een slechterik zou zijn die een op de schouder afgevuurde raket droeg.

Daarom hielden ze de bergen in de gaten. Omdat slechts één raket die vanaf een van de omringende bergtoppen op hun tentenstad wordt afgevuurd, enorme verwondingen kan veroorzaken. En als een raket een vrachtvliegtuig zou raken, zou het alle luchtoperaties op de strategische 2200 meter lange landingsbaan kunnen stoppen.

Dat zou op zijn zachtst gezegd niet goed zijn geweest. Omdat tijdens het hoogtepunt van de operatie om Irak te bevrijden, meer dan 366 C-17 Globemaster III- en C-130 Hercules-transportschepen meer dan 23 miljoen pond vracht op het vliegveld afleverden. De meeste vliegtuigen arriveerden 's nachts, tot aan de kieuwen volgeladen met voorraden en uitrusting. Vliegers renden om ze uit te laden bij het zwakke groene licht van hun nachtkijker.

De nabijgelegen bergen weergalmden van het geluid van vliegtuigmotoren. En de groep voerde black-outoperaties uit om een ​​extra beveiligingslaag aan de Bashur-nacht toe te voegen. Knoll en Jones wisten dat ze hun werk misschien in het donker moesten doen. Het maakt niet uit, zeiden ze.

"Dag of nacht is het onze taak om een ​​doelwit uit te schakelen voordat hij op een van onze miljoenenvliegtuigen kan schieten of iemand kan doden", zei Knoll.

Een kans missen is dus geen optie. Alles minder dan een bevestigde treffer doet weinig af aan het verminderen van de dreiging voor de piloten op de grond. Maar als de veeleisende code van hun werk extra druk op de sluipschutters uitoefende, was dat niet op hun gezichten te zien.

'Zorg er wel voor dat je het niet verprutst', zei Knoll.

Getraind tot snip

Maar ‘verprutsen’ staat niet in hun vocabulaire. Ze weten dat er veel vraag is naar hun talenten. Dat alleen al het gerucht dat ze zich op het slagveld bevinden, rillingen door de vijandelijke gelederen kan sturen.

"Sluipschutters zijn het grootste psychologische afschrikmiddel op het slagveld", zei Knoll.

Ze zijn ook de meest gehate troepen in een gevechtszone. Dus sluipschutters moeten gefocust blijven op de missie en wat ze doen om te overleven, zei hij.

‘We mogen geen fouten maken’, zei hij. ‘Er staat te veel op het spel. Trouwens, van hoeveel sluipschutters heb je gehoord die zijn teruggekomen uit een krijgsgevangenenkamp?"

Knoll en Jones aanvaarden de verantwoordelijkheden van hun werk en de risico's. Ze wisten waar ze aan begonnen toen ze zich aansloten bij de noodhulpgroep, met het hoofdkwartier op de luchtmachtbasis Ramstein, Duitsland.

Hun squadron bevindt zich op de nabijgelegen vliegbasis Sembach. Toen ze aankwamen, waren het er zes sluipschutters. Maar de afgelopen tweeënhalf jaar waren Knoll en Jones de enige twee. Hun bureaus staan ​​tegenover elkaar en ze trainen samen. Ze zijn ook vrienden buiten het werk, dus ze kennen elkaar goed.

Beiden volgden een maand na elkaar de Army Sniper School in Fort Benning, Georgia. Ze ondergingen ook de Air National Guard-run tegensluipschutterschool in kamp Joseph T. Robinson, Ark.

Maar het is de vijf weken durende cursus op de elite legerschool die hen waardevol maakt voor de groep. Ze leerden geavanceerde schietvaardigheidsvaardigheden, om windeffecten te meten en het bereik van doelen in te schatten. Ze leerden ook doelwitten op te sporen, te volgen en te stalken, tegen te stalken en te camoufleren. En ze leerden locaties te selecteren en voorwaartse luister- en observatieposten op te zetten, en leerden ook hoe ze daarin onopgemerkt konden blijven.

Dat geeft de commandant van de contingentiegroep de mogelijkheid om de sluipschutters het beste in te zetten. De commandant kan ze op het vliegveld houden om de strijdkrachten te beschermen of tegensluipschutters te beschieten, of ze naar nabijgelegen bergkammen sturen om te patrouilleren. De langeafstandspatrouilles, die een paar dagen kunnen duren, zijn bedoeld om slechteriken te vinden met de vanaf de schouder afgevuurde grond-luchtraketten. Deze wapens kunnen vliegtuigen tot op tien kilometer afstand bedreigen.

"We patrouilleren ver voorbij de frontlinies, zodat we een doelwit kunnen uitschakelen lang voordat het onze vliegtuigen of mensen kan bedreigen", zei Knoll. "We moeten de hele tijd een scherp oog houden."

Eenmaal op jacht: hoe langer het schot, hoe verder weg de sluipschutters zijn van problemen. Dus Knoll en Jones brengen uren door op de schietbaan met het schieten en beheersen van hun M-24 sluipschuttersgeweren. Het is een militaire aanpassing van het Remington 700 jachtgeweer.

"We oefenen als team, dus we weten hoe elkaar werkt", zei Jones.

Het teamwerk wierp zijn vruchten af ​​op de legerschool, waar sluipschutters 400 tot 600 schoten moeten afvuren op doelen variërend van 12 tot 20 inch hoog. Ze schieten vanaf verschillende afstanden en in verschillende situaties. Soms wisten ze de afstand tot het doel, soms niet. En ze moeten overdag en 's nachts bewegende doelen raken.

Om elke fase te doorstaan, moeten sluipschutters 14 doelen raken. Knoll en Jones deden het beter.

"We hebben consequent 18 of 19 doelen bereikt", zei Jones. "We zijn er trots op dat we goede schoten zijn."

Beiden hebben doelen op meer dan 1.000 meter geraakt. Maar bij Bashur schoten noch Knoll noch Jones. Ze bleven trainen en voerden lange patrouilles uit, maar een echte operatie voerden ze niet uit. Zij wensten anders.

Toch hadden ze wel enige opwinding. Knoll en Jones, en 18 andere vliegers van de groep, geparachuteerd naar Bashur met 1.000 parachutisten van de 173rd Airborne Brigade vanuit Vicenza, Italië. De soldaten beveiligden de perimeter terwijl de piloten de landingsbaan beveiligden en luchtoperaties oprichtten.

Het was een historische sprong en veertien springers van de luchtmacht waren veiligheidstroepen. De piloten waren de allereerste conventionele strijdkrachten van de luchtmacht die in een gevechtszone parachuteerden. En de enorme C-17's die ze lieten vallen, waren op hun eerste gevechtsparachutemissie.

"We kwamen net thuis van een inzet en hadden vier dagen om ons opnieuw in te pakken en naar het podium te gaan voor de sprong naar Bashur", zei Jones. "Het was spannend, al wisten we niet welke dreiging we konden verwachten."

Gelukkig is er nooit sprake geweest van een echte Iraakse dreiging. Toch maakten Knoll en Jones hun geweren schoon en onderhielden ze hun ghilliepakken, waarbij ze ze versierden met stukjes vodden, touwtjes en lokale planten om op te gaan in het landschap.

Ze werkten de klok rond, tot aan hun nek, in de taken van de veiligheidstroepen waarvoor ze waren opgeleid. Maar ze werden niet teleurgesteld.

"Toen ik erachter kwam dat ik Irak binnenviel, was ik opgewonden", zei Jones. ‘Ik kon niet wachten om naar Irak te gaan en mijn werk te doen. En dat is precies wat ik deed."

Knoll was ervan overtuigd dat hij en Jones de bergen in konden gaan om een ​​vijand te achtervolgen. Maar toen dat niet gebeurde, zetten ze hun taak als troepenbescherming voort.

"Dat was sowieso onze grootste zorg", zei Knoll. "Maar als ze ons als sluipschutters nodig hadden, zijn we klaar om elke dreiging die zich zou kunnen voordoen te elimineren."