Joy is de dokter die zegt dat hij uw kind ontslaat van de kinderintensive care. Vreugde is de hitte die door je huid prikt als je voor het eerst in een week de ziekenhuisdeuren verlaat. Vreugde is de langzame rit naar huis, wetende dat alles wat belangrijk is veilig in uw auto is opgeborgen.
Ik kan die scènes opnieuw afspelen en nu vreugde zien, een jaar na de moeilijkste maanden van mijn leven, maar gedurende het grootste deel van 2022 was vreugde een geest. Hij verstopte zich achter krakende deuren en verborg zich in de schaduw van ons huis. Vreugde was een droom die ik niet helemaal in elkaar kon zetten, die ik niet helemaal kon vasthouden. Vreugde was niet van mij.
“Vreugde was een droom die ik niet helemaal kon samenvatten, niet helemaal kon vasthouden.”
Ons jaar begon zoals ieder ander. We vierden verjaardagen en een huwelijksverjaardag, deden onze school- en werkroutines en brachten tijd door met familie en vrienden. Toen kwam maart als een leeuw binnen, en na een kort verblijf op de eerste hulp waren mijn man en ik aan het wankelen door de medische diagnose van ons kind. Eind april, net toen we ons op ons gemak begonnen te voelen, zaten we op de kinderafdeling van de intensive care en probeerden we alles opnieuw te begrijpen.
Iedereen die te maken heeft gehad met een medisch noodgeval kent de emotionele diepten. Er was zoveel fysieke en mentale pijn, zoveel angst en ongerustheid over het onbekende. We probeerden uitputting in evenwicht te brengen met herstel, onze onwetendheid over de ziekte met een lijst met vragen voor de artsen, werkschema's met medische afspraken, telefoontjes naar onze verzekeringsmaatschappij met uitstapjes naar de apotheek. Onze dagen voelden aan als het getij, een voortdurend duwen en trekken tussen hulpeloosheid en hoop, tussen weten dat we deden wat we konden en ons zorgen maken dat het niet genoeg zou zijn. We waren altijd alert en ongemakkelijk.
“We weten dat er in theorie geen garanties zijn in het leven, maar in de praktijk is het pijnlijk.”
We weten dat er in theorie geen garanties zijn in het leven, maar in de praktijk is het pijnlijk. Het afgelopen jaar heb ik deze maanden onder de knie gekregen. Terwijl we ons kind hielpen een levensveranderende diagnose te accepteren, raasde ik stilletjes tegen de wreedheid van een jong leven dat onderbroken werd door een lichaam dat zich niet aan de regels hield.
Toen mijn wekker elke twaalf uur afging met herinneringen aan medicijnen, dacht ik over de mogelijke bijwerkingen na en aan het feit dat ons leven nu in stappen van twaalf uur bestond. Toen ons kind niet langer alleen thuis kon blijven, deelde ik in hun woede over het plotselinge verlies van onafhankelijkheid. En hoewel ik ons kind verzekerde dat deze diagnose hen niet definieerde en niet verborgen hoefde te blijven, moest ik hun keuzes respecteren over wie ik het moest vertellen, behalve degenen die het moesten weten.
‘Ik zei tegen mezelf dat het nog erger kon zijn, maar wie wil een tragedie beoordelen als je er middenin zit?’
Ik had mezelf ervan overtuigd dat pijn het centrale thema was. Ik zei tegen mezelf dat het nog erger kon zijn, maar wie wil een tragedie beoordelen als je er middenin zit? Ik zei tegen mezelf dat ik het van de zonnige kant moest bekijken, maar dat vereiste mentale energie die ik niet had. Ik zei tegen mezelf dat alles beter zou worden, maar hoe kon ik weten dat dat waar was? Ik beschouwde pijn als mijn gewicht dat ik moest dragen en vroeg me nooit af of ik het anker los kon maken. Het duurde lang voordat ik de golven van licht door de duisternis zag gaan, zelfs op die diepten.
Joy is het eerste familiediner na een week ziekenhuiseten. Vreugde is de eerste grap die je kind maakt na de moeilijkste week van zijn leven. Vreugde bewoog zich in en uit onze dagen, op heel kleine manieren, vlak naast de pijn. Het was niet opzichtig of smeekte om gezien te worden. Het bestond met of zonder mijn goedkeuring. Vreugde was er. Het enige wat ik hoefde te doen was het op te merken.
Ik heb ontzag voor de timing van de dingen. Het soort waarbij je ergens getuige van bent en weet dat als je de voorgaande momenten wat langer was blijven hangen of iets sneller was gegaan, je het hele ding zou hebben gemist. Dit zijn niet altijd buitengewone dingen. Soms zijn ze heel gewoon.
“Vreugde bewoog onze dagen in en uit, op heel kleine manieren, vlak naast de pijn.”
Ik ging onlangs naar de film en net toen ik het toilet uitliep, struikelde een vrouw en viel op de grond, waarbij ze haar drankje morste. Ik knielde om haar overeind te helpen. Ik pakte haar drankje op en bood aan om nog een drankje voor haar te halen. Ik vroeg of ze gewond was. "Nee. Ik schaam me gewoon", zei ze. ‘Het had iedereen kunnen overkomen,’ antwoordde ik. “Je hoeft je niet te schamen.” Ik heb de rest van de dag maar liefst 10 keer aan haar gedacht.
Was ze alleen? Wachtte iemand op haar in het theater? Was ze gewond? Heeft ze iets van haar film gemist? Zou ze een vriendin bellen en zeggen: “Oh mijn god! Je zult niet geloven wat ik deed!” met een lach? Of zou ze terugkeren naar een leeg huis en nadenken over haar val?
“Twee vreemden, wier paden elkaar misschien nooit hebben gekruist, deelden in plaats daarvan een perfect getimed moment van verbinding.”
Maar in mijn bezorgdheid voelde ik ook de vreugde dat ze niet alleen was toen ze hulp nodig had. Dat twee vreemden, wier paden elkaar misschien nooit hebben gekruist, in plaats daarvan een perfect getimed moment van verbinding deelden. Waar pijn of ongemak was, was er ook vreugde.
“Hoe vaak heb ik vreugde neergezet om pijn te dragen?”
Het is zo gemakkelijk om je op één emotie tegelijk te concentreren. Tijdens het moeilijkste jaar van mijn leven concentreerde ik me op pijn en had ik het gevoel dat vreugde buiten bereik was. Toen ik wanhopig een stap achteruit deed, kreeg ik uiteindelijk een duidelijker beeld. Hoe vaak heb ik vreugde neergezet om pijn te dragen? Wanneer heb ik mezelf ervan overtuigd dat het een of/of-beslissing was?
Het is in één opzicht een verandering van perspectief, maar op een andere manier erkent het dat ik nooit heb hoeven kiezen. Joy was nooit een geest en verborg zich niet. Het was er altijd op een prachtig gewone manier. Het enige wat ik hoefde te doen was het opmerken.
We hoeven de ene emotie niet opzij te zetten om de andere te kunnen dragen. We kunnen beide tegelijk vasthouden. We kunnen zelfs de een de last van de ander laten verlichten.
Erin O'Brien
