Ik raakte aan mijn telefoon gekluisterd toen het nieuws over de oorlog tussen Israël en Hamas zich op 7 oktober begon te ontvouwen en bleef gefixeerd omdat er over de grenzen heen onschuldige levens verloren gingen. Ik las verhaal na verhaal en huilde, vooral om de moeders. Als een nieuwe moeder zelfElke ontvoerde of vermoorde persoon waarover ik las, was iemands kind, en de voortdurende updates – zoveel ontvoerde en vermoorde kinderen van moeders – begonnen ondraaglijk te worden.
En helaas is deze ondraaglijke zwaarte voor mij geen onregelmatig gevoel. Of het nu gaat om een schietpartij op een school, een natuurramp, oorlog of een ander aantal hartverscheurende momenten in ons gedeelde leven menselijke ervaring, als ik diep inga op vrijwel elke nieuwscyclus, word ik overweldigd door angst, ongerustheid en rouw.
“Wat is in tijden van tragedie de balans tussen getuigenis afleggen en zelfbehoud?”
Een deel van mij wist dat ik moest stoppen met lezen, stoppen met scrollen, en toch was ik verscheurd. Ik begrijp dat algoritmen zijn gebouwd om mij inhoud te laten lezen, bekijken en absorberen. Ik weet dat ik een timer op mijn apparaten kan instellen, zodat ik mezelf elke dag slechts een bepaald aantal minuten de tijd geef om door sociale media en nieuws-apps te scrollen. Maar mijn vraag ging meer over mindfulness, en zelfs over moraliteit. Wat is in tijden van tragedie de balans tussen getuigenis afleggen en zelfbehoud?
Ik wendde me tot klinisch psycholoog en expert in zelfcompassie, Thekla Brumder Ross, PsyD, die Dr. Thekla heet, om mij te helpen mijn tegenstrijdige emoties en verhoogde nieuwsinname te begrijpen.
Collectief trauma en verdriet begrijpen
Om met en door de complexe emoties te kunnen werken – verdriet, afschuw, verdriet, angst, oordeel en zorgen, om er maar een paar te noemen – huidige nieuwscyclus (en, eerlijk gezegd, de meeste nieuwscycli) oproept, bespreekt Dr. Thekla het belang van het begrijpen van collectieve trauma. Het is, legt ze uit, “diep geworteld in de menselijke ervaring. We zien het elk moment gebeuren in onze achtertuinen en over de hele wereld. Terwijl gebeurtenissen uit heden en verleden zich ontvouwen en onze gemeenschappen binnenstromen, zullen ze een blijvende indruk achterlaten op ons en onze toekomstige generaties.”
“Terwijl gebeurtenissen uit heden en verleden zich ontvouwen en onze gemeenschappen binnenstromen, zullen ze een blijvende indruk achterlaten op ons en onze toekomstige generaties.”
– Thekla Brumder Ross, PsyD
Het resultaat hiervan collectief trauma, zowel als reactie op deze oorlog als op zoveel andere tragische gebeurtenissen waarover we lezen en ervaren, is verdriet. Het verdriet dat velen van ons voelen bij het lezen van nieuwsverhalen is “verdriet om al het trauma, de pijn en het lijden in onze wereld. Dit verdriet ziet er bij verschillende mensen anders uit, en slechts weinigen van ons hebben op school training gekregen over hoe ermee om te gaan.”
Het voelt voor de hand liggend – ik rouw – en toch egocentrisch, misschien zelfs ongegrond. Als mijn familie of vrienden momenteel niet direct getroffen worden, wie ben ik dan om te treuren? Bij deze vraag herinnert Dr. Thekla mij eraan het lijden niet te vergelijken. “Stap uit de vergelijking en wees getuige”, zegt ze. Er schuilt een spanning in het gevoel dat ik ‘iets over mezelf maak’ en in de realiteit dat het natuurlijk en zelfs goed is om ons te identificeren met en empathie te voelen voor onze medemensen. Hoe kon ik, als ik over de ontvoerde kinderen las, niet treuren om hun moeders? Hoe kon ik niet stoppen om me de pijn voor te stellen van het niet weten waar mijn kinderen zijn? Het feit dat het op dit moment niet mijn directe geleefde ervaring is, betekent niet dat ik niet diep moet meeleven met de mensen over wie ik lees, en die gevoelens kunnen intens zijn.
Het optreden als getuige is een van de manieren waarop we op het nieuws kunnen reageren als we inzicht en bewustzijn in onze mediaconsumptie brengen. Dr. Thekla legt uit dat “inzicht en bewustzijn twee van de belangrijkste zijn vier pijlers van welzijn. We hebben ze nodig om bewust deel te nemen aan ons eigen leven, in plaats van in een standaardnetwerk te zitten, dat gekoppeld is aan gedachten en oordelen.” dr. Thekla is duidelijk dat ze mij of iemand anders niet zal vertellen om te stoppen met het lezen van het nieuws, maar dat ze strategieën kan aanbieden om de manier waarop we media consumeren te verbeteren.
De eerste stap om bewustzijn te creëren bij het lezen of kijken naar het nieuws is pauzeren. Hier zijn enkele vragen die Dr. Thekla aanbeveelt om jezelf te stellen voordat je je volgende stuk media leest:
- Heb je net je ogen geopend om aan een nieuwe dag te beginnen?
- Sluit je gewoon je ogen om je lichaam en geest te laten rusten?
- Bent u midden op de werkdag gestrest terwijl u het nieuws leest?
- Is uw fysieke lichaam gespannen of ongemakkelijk?
Als u een van deze vragen met ja beantwoordt, is dit misschien niet het beste moment om meer over een moeilijk onderwerp te leren. Ze raadt ook aan om jezelf een simpele vraag te stellen: “Als dat niet het geval is, erken het dan. Bied jezelf wat liefdevolle vriendelijkheid aan, zoals een vriend dat op dit moment zou doen. Zeg tegen jezelf: ‘Ik lijd, net als veel mensen op de wereld, en dit maakt deel uit van de menselijke ervaring. Ik ben niet de enige.’” Dat is een daad van zelfcompassie in actie.
Over pauzeren en lijden
Hoewel ik het een geweldig idee vind om even te pauzeren om in te checken, vraag ik me af of een pauze van het nieuws me zelfgenoegzaam maakt. Dr. Thekla zegt hierover: “Eén misverstand is dat acceptatie en medeleven neerkomen op vergoelijking of zelfgenoegzaamheid. Compassie, zowel voor onszelf als voor anderen, brengt bewustzijn, vriendelijkheid en liefde naar precies wat we op dit moment voelen, zonder oordeel.
Het is belangrijk op te merken dat voor velen pauzeren geen optie is. Voor degenen die momenteel eeuwen van onderdrukking, onrecht en actief geweld doormaken, onthult de nieuwscyclus een persoonlijke dreiging. Als we in gevaar zijn, is het moeilijker of onmogelijk om ons met medelevende aanwezigheid open te stellen voor ons emotionele leven. Even apart: als pauzeren bewustzijn brengt in een gesloten hart, zegt dr. Thekla dat daar ook ruimte voor is. “De praktijk is om een meelevende getuige te zijn van ons eigen lijden, zodat we niet vastzitten in de angst, angst en verdriet, maar er eerder getuige van zijn.”
Dr. Thekla adviseert: “De volgende keer dat je in een wervelstorm van overweldiging, verdriet, verdriet of woede over het nieuws terechtkomt, pauzeer dan even en word een meelevende waarnemer van die gedachten. Zeg: er is die pijn, merk op hoe het voelt in je lichaam en herinner jezelf eraan dat je niet de enige bent en dat ook dit zal veranderen. Ze vergelijkt proberen onze emoties onder controle te houden en proberen het weer onder controle te krijgen – het is onmogelijk, het enige wat we kunnen doen is het observeren en met de stroming werken realiteit. “Het opnieuw verbinden met onze medelevende getuige is meer validerend dan proberen onze ervaring te controleren, te verdoven, te verdoven of te ontkennen. Bewustzijn zit in ieder van ons, we hoeven alleen maar even te pauzeren om er toegang toe te krijgen.”
Eenvoudige strategieën voor mindfulness
Wanneer u zich een weg baant door complexe emoties en een moeilijke nieuwscyclus, vergeet dan niet om te proberen bewustzijn te creëren over wat, waar, wanneer, hoe en waarom u de media consumeert. Neem even een pauze voordat je op het volgende artikel of de volgende video klikt, en overweeg enkele andere suggesties van Dr. Thekla om bewust verder te gaan:
- Vraag jezelf af of je op dit moment het vermogen hebt om meer lijden op te vangen. Als je kopje vol is, vraag dan hoe je je eigen lijden kunt erkennen, hoe je jezelf vriendelijkheid kunt bieden en hoe je op dit moment contact kunt maken met je medemens.
- Breng je handen naar je hart terwijl je een moeilijk verhaal leest, om de somatische ervaring in je eigen lichaam te erkennen en het onbewuste collectieve trauma in jou.
- Pauzeer even om aardend adem te halen en zorg voor een groter bewustzijn van ons collectieve verdriet.
- Rust uit als je daartoe in staat bent. Bedenk dat we onszelf moeten voeden voordat we aanwezig kunnen zijn bij het lijden van anderen.
Dr. Thekla zegt: “Ook ik ben vatbaar voor dit alles; Ik ben onvolmaakt, het maakt deel uit van onze gedeelde menselijke ervaring om dit leven in 2023 te leiden. Het is niet aan mij om iemand te vertellen het nieuws wel of niet te lezen. Het gaat over het proces van wanneer en hoe je nieuws verwerkt, zowel persoonlijk als binnen je gemeenschap.”
Door een pauze te nemen en onze mediaconsumptie onder de aandacht te brengen, kunnen we beginnen de controle terug te krijgen over hoe we op de overweldiging reageren. Iets eenvoudigs als diep ademhalen en mezelf afvragen of ik er klaar voor ben om het nieuws te consumeren. Ik open een ochtendnieuwsbrief in bed, heeft mij ertoe gebracht te beseffen dat het antwoord vaker wel dan niet nee is. Ik lees nog steeds de nieuwsbrief en blijf op de hoogte, ik ben nu gewoon meer bewust van wanneer en hoe ik dat doe. Ik ben ook milder voor mezelf nadat ik met Dr. Thekla heb gesproken. Ik erken dat ik dingen diep kan voelen, zelfs als ze mij niet rechtstreeks overkomen – en dat het logisch is en normaal en oké is.
Helaas weten we dat gruwelijke nieuwsverhalen niet snel ergens heen zullen gaan. Maar we kunnen gewetensvoller zijn over de manier waarop we ze consumeren – en uiteindelijk zijn we daardoor beter in staat om voor onszelf en onze medemensen op te komen.
Megan Lierley
