De formele Hawaiiaanse term voor grootmoeder is kuku wahine, maar tutu wordt het meest gebruikt voor grootouders van beide geslachten. Hoewel de conventionele wijsheid is dat er geen "t" is in de Hawaiiaanse taal, zijn de "t" en de "k" in werkelijkheid enigszins uitwisselbaar.
Kapuna is een term die soms wordt gebruikt voor grootouders, maar het vertaalt zich nauwkeuriger naar 'ouderling' en wordt meestal gebruikt voor iemand die de traditionele Hawaiiaanse cultuur hooghoudt en onderricht. Kapuna wahine is echter een andere term voor grootmoeder en wordt soms afgekort tot: puna en als bijnaam gebruikt.
Leren over Hawaiiaanse namen voor grootvader.
Hawaiiaanse familiecultuur
Hoewel inheemse Hawaiianen en Pacific Islanders slechts ongeveer een tiende van de huidige bevolking vertegenwoordigen, is hun cultuur nog steeds wat in je opkomt als de Hawaiiaanse cultuur wordt genoemd. Hoewel veel traditionele praktijken zijn verlaten, kan worden beweerd dat de basisovertuigingen van de Hawaiiaanse cultuur nog steeds een sterke invloed hebben op de eilanden.
In de traditionele Hawaiiaanse cultuur zijn grootouders en andere leden van de uitgebreide familie belangrijk, evenals 'opzettelijke familieleden' - degenen die zijn uitgenodigd in de familiekring. Deze familiekring staat bekend als ohana. Deze uitgebreide familie is verantwoordelijk voor: kinderopvang en voor het onderwijzen van jongeren.
Een ander belangrijk concept in de Hawaiiaanse traditie is: hanai. Dit is de gewoonte om een kind door iemand anders dan de biologische ouders, soms de grootouders, te laten opvoeden. Op andere momenten kan een baby aan een kinderloos persoon worden gegeven. Soms werd een kind weggegeven omdat de ouders niet in staat waren het op te voeden. In alle gevallen werd het kind gezien als een geschenk, niet als een last om te dragen. Hanaï kinderen behielden banden met de biologische ouders. Traditioneel was er geen stigma verbonden aan de status van hanai kinderen.
In het oude Hawaï werd het eerste mannelijke kind gegeven aan de grootouders van vaderskant en het eerste vrouwelijke kind aan de grootouders van moederskant. De grootouders konden besluiten om ze door de ouders te laten opvoeden, maar die eerste nakomelingen waren van hen.
Traditioneel werd gezinsharmonie geholpen door de beoefening van ho'oponopono, wat vrij vertaald kan worden als vergeving. Men geloofde dat disharmonie kan leiden tot lichamelijke ziekten, dus het was vooral belangrijk dat eventuele familiegeschillen worden opgelost. Bij de aloude methode riep het oudste lid van het gezin, meestal een grootouder, het gezin bijeen om conflicten op te lossen. Van familieleden werd verwacht dat ze met een gewillig hart aan het proces deelnamen en zich niet vastklampten aan hun eigen specifieke standpunten. Als er geen oplossing kon worden bedacht, kon een gerespecteerde buitenstaander, meestal een ouderling, worden ingeschakeld om te helpen. In de moderne tijd wordt dit proces soms gebruikt als een vorm van geschillenbeslechting of bemiddeling.
Multigenerationeel leven
Wanneer de Census Bureau telt grootouders die in huishoudens met kleinkinderen wonen, Hawaii staat consequent bovenaan de lijst. Op de vraag of zij de primaire verzorgers zijn voor die kleinkinderen, dalen Hawaiiaanse grootouders aanzienlijk in rang. Dus hoewel er veel huishoudens met meerdere generaties zijn op Hawaï, wordt de verantwoordelijkheid voor kinderen nog steeds door velen gedeeld in plaats van in de eerste plaats bij de grootouders te vallen.
Botsingen met moderne cultuur
Conflicten ontstaan soms in sociale instellingen als gevolg van een botsing tussen Hawaiiaanse tradities en westerse praktijken. Bijvoorbeeld de overdracht van hanai kinderen wordt traditioneel mondeling gedaan, zonder papierwerk. De moderne praktijk is dat de adoptie van kinderen wordt geformaliseerd en gelegaliseerd. Wanneer gezinnen weerstand bieden aan het indienen van de juiste papieren, kan er verwarring ontstaan over wie verantwoordelijk is voor kinderen.
Een ander probleem zijn scholen die de Hawaiiaanse taal niet onderwijzen of de cultuur van de inheemse bevolking ondersteunen. Dit conflict wordt in sommige gebieden overwonnen met immersiescholen die pas rond de vijfde klas Engels introduceren. Deze scholen benadrukken ook het buitenleven en de traditionele gebruiken. Gestandaardiseerde toetsing kan echter een probleem zijn, aangezien toetsen altijd in het Engels worden geschreven.
In een verwante kwestie kunnen Hawaiianen resistent zijn tegen formele vroege onderwijsprogramma's, omdat ze denken dat dit een tijd is voor gezinsleden om kinderen les te geven. In het bijzonder geven ze er de voorkeur aan dat jonge kinderen tijd doorbrengen met hun grootouders.
