Het leven van een langeafstandsvrachtwagenchauffeur is moeilijk. Lange, vervelende uren onderweg, dagen of zelfs weken achter elkaar weg van familie. Zoals Mike L. legt uit, zijn ze ook getuige van veel vreemde en ongelooflijke dingen op hun interstate reizen. Toch was Mike niet voorbereid op wat hij op een zomeravond meemaakte bij een kleine vrachtwagenstopplaats in de middle of nowhere... nauwelijks de plaats waar je een geest zou verwachten - als dat het was. Dit is het verhaal van Mike...
Ik ben een over-the-road vrachtwagenchauffeur en ik rijd door alle lagere 48 staten. Ik zie af en toe wat ongewone dingen, maar niets is te vergelijken met wat ik medio juni 2011 in Palestina, Arkansas, tegenkwam.
Ik was op een lange afstand van Detroit, Michigan naar Houston, Texas. Dit was dag drie van mijn reis en ik begon de rij-uren voor de dag op te raken. Ik zag een vrachtwagenstopplaats / tankstation aan de kant van de I-40, stopte en besloot om het een nacht te noemen. Ik liep voor op schema, dus ik zou mezelf een lange pauze van veertien uur houden in plaats van de gebruikelijke tien.
HET MIDDEN VAN NERGENS.
Uit de vleermuis, ik hield niet van het gebied, maar had geen andere keuze. De badkamers waren onverzorgd en hadden genoeg graffiti op de muren om zichzelf te classificeren als een vrachtwagenstopplaats in de binnenstad, ook al was ik praktisch in het midden van nergens. Het was ook een kleine winkel, met parkeergelegenheid voor slechts een tiental vrachtwagens. Na het afwassen kocht ik een nieuw werkmes, wat warm eten en ging ik naar mijn vrachtwagen.
Ik zat in de stoel van de kapitein en luisterde naar de radio terwijl ik mijn avondeten at met de ramen naar beneden en de droge wind binnenlatend. De rivier de Mississippi was net begonnen te overstromen, maar het had al meer dan een week niet geregend. De omgeving begon meer op Nevada te lijken dan op Arkansas.
Ik at mijn maaltijd op en ruimde wat op. Ik gleed uit de stoel en op de stoep toen een windvlaag me raakte. Ik slenterde naar de afvalcontainer, gooide mijn vuilnis erin en begon langzaam terug te lopen naar mijn vrachtwagen. Ik viste een filterloze sigaret tevoorschijn, leunde tegen de met insecten besmeurde zijkant van mijn vrachtwagen en stak hem aan met mijn aansteker. Ik genoot van de rook terwijl ik de zon onder de horizon zag ondergaan. Er waren nog een paar vrachtwagens achteruit gereden. Ik zag een man de winkel uitlopen met een flesje bier in zijn hand, zenuwachtig om zich heen kijkend terwijl hij snel naar zijn vrachtwagen liep. Het leven van een vrachtwagenchauffeur. Elke dag iets interessants en nieuws. Zijn baan riskeren voor een waardeloos biertje.
Ik klom weer in de cabine van de vrachtwagen, liet me weer in de slaapcabine vallen, trok een pyjama aan en ging liggen om wat uit te rusten. Ik heb niet de moeite genomen om een wekker te zetten. Ik voelde de slaap over me heen kruipen en accepteerde het terwijl ik wegdreef in de droomwereld.
SCHOK WAKKER.
Ik werd wakker terwijl de cabine van de vrachtwagen hevig schommelde en de fles water die ik op mijn 'nachtkastje' had gezet op de grond sloeg. Ik ging rechtop zitten, helemaal wakker en drukte op de knop van de radio/wekker van de vrachtwagen. Het was even na drieën in de ochtend. Ik reikte naar beneden en pakte de fles water die gevallen was, draaide de dop eraf en nam een paar diepe slokken voordat ik me afvroeg wat mijn truck zo hevig had laten schommelen. Toen herinnerde ik me: de wind. Ik ging weer zitten, kreeg mijn hartslag weer onder de honderd en legde mijn hoofd op het kussen. De vrachtwagen schudde opnieuw, gooide mijn asbak om die ik in de bekerhouder had gezet en gooide opnieuw mijn waterfles op de grond.
Ik deed het plafondlicht aan, deed mijn schoenen aan en pakte nog een sigaret uit mijn pakje. Ik opende de gordijnen, ging in de stoel van de kapitein zitten en deed het slaaplampje uit. Ik deed de deur open en merkte dat het behoorlijk afgekoeld was. Ik zette de truck af, stak de sleutels in mijn zak en klom het trottoir op om rond te kijken.
Op dit uur van de nacht had de vrachtwagenstopplaats alleen verlichting rond de benzinepompen en hun licht kon de vrachtwagenparkeerplaats niet bereiken. Ik keek even om me heen, stak mijn sigaret op... en merkte toen iets op. De wind was gestopt met waaien. Ik vroeg me af waarom mijn truck zo hevig schommelde. Aardbeving misschien? Ik wist dat er een paar waren gemeld in de buurt van Memphis, en ik was waarschijnlijk dichtbij genoeg om een beving te hebben gevoeld, maar die schommelende beweging voelde niet als een aardbeving. Het voelde alsof de wind met een sterke windvlaag tegen de zijkant van mijn vrachtwagen sloeg.
DE VERSCHIJNING.
Nieuwsgierig en voorzichtig liep ik om de voorkant van mijn vrachtwagen heen naar de passagierszijde en keek over de lengte van mijn aanhanger. Ik merkte beweging op. Laag bij de grond, ongeveer vier voet. Niet snel. Ik gebruikte mijn sleutels om het portier aan de passagierszijde te ontgrendelen, sprong op en pakte mijn grote zaklamp uit een opbergvak boven me. Ik klom weer naar beneden en deed de deur dicht en op slot.
Ik klikte op het licht en scheen het langs de zijkant van mijn trailer. Er stond een jong meisje ongeveer drie meter achter mijn vrachtwagen het veld in, maar toen ik beter keek, was ze er niet.
Nou, zoals ik al eerder zei, vrachtwagenchauffeurs zien elke dag iets nieuws. Dit was zeker nieuw. Ik begon naar de achterkant van mijn vrachtwagen te lopen en scande het veld met mijn zaklamp op sporen van het meisje dat ik zojuist had gezien. Toen ik de achterkant bereikte, was er geen spoor. Het moet een oogwenk zijn geweest. Heck, ik ben nog niet eens helemaal wakker. Ik keek over mijn schouder. Er stonden geen auto's bij de pompen en de klerk had me zeker niet opgemerkt.
Ik voelde "de roep van het wild" opkomen en had niet veel zin om in mijn pyjama de winkel binnen te lopen. Ik was in het midden van nergens en niemand kon me zien, dus ik dacht geen kwaad, geen fout. Ik stond achter in de trailer en deed mijn zaken, terwijl ik weer om me heen keek naar dat meisje (ook in de hoop dat ze zich niet ergens achter verschuilde en mij dit zag doen).
SPEELT MET.
Ik stopte alles weg en liep naar de bestuurderskant van mijn truck in de richting van de cabine. Ik nam de laatste trekjes van mijn sigaret en gooide hem op de parkeerplaats, gebruikte mijn sleutels om de truck te ontgrendelen en deed de deur open. Net toen ik mijn voet op de kuip zette, hoorde ik een duidelijk gegiechel. De lach van een meisje. Ik deed een stap achteruit en scheen met de zaklamp in het rond. Niks.
'Dit wordt een beetje eng,' zei ik hardop.
'Hij heeft me gehoord,' antwoordde de stem van een klein meisje.
Ik sprong achteruit weg van mijn vrachtwagen. De stem was afkomstig van binnenkant de taxi! Er was iets mis. Ik had de hele vrachtwagen op slot terwijl ik rondliep. Er was geen manier dat iemand binnen kon komen zonder een raam te breken. Ik zette mezelf schrap voor wat op zijn minst een ongemakkelijke ontmoeting zou worden, deed een stap op de kuip en leunde met mijn hoofd in de truck.
"Is hier iemand?" Ik vroeg. Ik drukte op de schakelaar om het ligplaatslicht aan te doen. Ik klom erin. Ik legde een knie op de stoel en tuurde in het slaapbed.
'Goedenacht,' zei een zachte stem, die van overal om me heen leek te komen. Ik kromp ineen toen ik het woord hoorde en voelde een koude rilling door mijn lichaam gaan. Ik gleed van de stoel en stond op in de cabine, waarbij ik mijn slaap tegen de opbergbakken stootte. Ik keek om de slaper heen. Niemand was daar.
IETS... ONMENSELIJK.
Ik draaide me om en schuifelde de taxi in om de deur te sluiten toen ik het jonge meisje voor mijn vrachtwagen op de stoep zag staan en me met levenloze ogen aankeek. Die ogen, zie je, waren niet voor een persoon bedoeld. Ze waren ontworpen voor een roofdier, en ineens voelde ik me als een prooi.
Ik reikte naar voren, sloeg de deur dicht en draaide op het slot. Ik besloot al snel dat ik hier de rest van de nacht niet zou blijven. Ik draaide de sleutel om en hoorde de motor van mijn truck tot leven rommelen, samen met het bekende, irritante gezoem van mijn luchtdrukmeter die me vertelde dat ik niet genoeg lucht had om de remmen los te laten. Ik wierp een heimelijke blik uit het raam en daar stond ze - stil als een boom, naar me opkijkend en glimlachend. Ik wilde niet dichter bij het raam komen totdat ik klaar was om mijn vrachtwagen in beweging te krijgen. Dit was verkeerd, en ik wilde hier geen deel van uitmaken.
Dat "meisje" was geen mens, althans niet meer was ze niet. Het was bijna alsof ze iets was dat zo onmenselijk was dat het de vorm van een mens zou aannemen. Ik kan het moeilijk uitleggen en ik word al misselijk als ik eraan denk. Ik hoorde de sirene uitgaan en op de kleppen drukken om mijn remsysteem van lucht te voorzien. Toen het systeem begon te luchten, ging de sirene weer aan.
Schroef dit, Ik bedacht me. Ik heb genoeg om hier weg te komen. Ik ontkoppelde de koppeling, zette de truck in de versnelling en brulde de parkeerplaats uit alsof de duivel zelf achter me stond... die, voor zover ik wist, hij was.
Ik keek in mijn zijspiegel toen ik op het punt stond rechtsaf te slaan en zag het meisje gewassen in de rode en amberkleurige gloed van mijn looplichten. Ze lachte naar me en zwaaide. Ik vloog door mijn versnellingen zo snel als ze me wilden laten toen ik terugkwam op de snelweg.
HET MES EN DE BRIEFKAART.
Ik heb ongeveer vijfenveertig minuten gereden, herhaaldelijk op de schakelaar gedrukt om mijn binnenverlichting aan te doen om rond te kijken in de cabine en de slaapcabine voordat ik uiteindelijk een grotere vrachtwagenstopplaats bij de volgende uitgang zag. Nadat ik achteruit was gestapt op een van de weinige overgebleven plekken, deed ik mijn lichten uit en deed ik het ligplaatslicht aan toen ik naar achteren liep. Toen gepauzeerd.
In de winkel had ik een souvenir gekocht. Niets bijzonders, gewoon een ansichtkaart met een foto van Arkansas erop. Ik had ook een nieuw mes gekocht. Ik had het mes nog nooit uit de doos gehaald en herinnerde me dat ik de ansichtkaart in een la had gelegd om te bewaren. De punt van het blad was rechtstreeks op de plek op de I-40 gereden waar ik oorspronkelijk was gestopt voor de nacht! Het mes was diep ingeslagen en had de ansichtkaart aan mijn nachtkastje vastgemaakt!
Het kostte me enkele minuten om het mes los genoeg te werken om het van het nachtkastje te halen. Gelukkig was er geen bericht voor mij achtergelaten toen ik de ansichtkaart omdraaide.
Tot op de dag van vandaag weet ik niet wat ik zag. Ik hoor andere vrachtwagenchauffeurs praten over vreemde dingen die ze zien op de snelwegen, Amerikaanse snelwegen en staatsroutes, maar ik heb mijn ervaring nooit genoemd. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik alleen al door haar te noemen, terug zou lopen naar mijn vrachtwagen en daar zou ze dan op mijn bed zitten en op me wachten.
Ik gooide die ansichtkaart weg en gooide het mes in een vuilcontainer. Ik kreeg nog een ansichtkaart uit Arkansas, gewoon om de verzameling gaande te houden. Ik heb er tot nu toe 36.
