De 4-2-3-1 formatie kwam op de voorgrond in Spanje in de jaren 90 en begin 2000 en wordt nu door veel teams over de hele wereld gebruikt.
De twee spelers voor de achterste vier, in Spanje bekend als de "doble pivot" (dubbele pivot), geven steun aan de verdediging, met de ene speler breekt aanvallen van de tegenstander af en de andere legt meer nadruk op het verdelen van de bal naar de aanvallende spelers.
De formatie moet ervoor zorgen dat teams niet in de minderheid zijn op het middenveld, en met zoveel geavanceerde spelers is er een grote flexibiliteit.
Aanvaller in de 4-2-3-1-formatie
In deze formatie is de spits mag geen gebrek aan steun hebben, want hij heeft drie spelers wiens taak het is om hem van munitie te voorzien. Als de spelers achter de hoofdspits van echte kwaliteit zijn, kan de formatie een droom zijn voor een spits, aangezien hij voldoende ballen in het strafschopgebied zou moeten krijgen.
De 4-2-3-1-formatie biedt plaats aan een grote doelman die de bal kan vasthouden en wegleggen voor de tegemoetkomende middenvelders, of een meer behendige spits die in staat is om op ballen te rennen en af te maken kansen.
Het is belangrijk dat de frontman fysiek sterk is, want ondanks de steun van het middenveld zal hij verdedigers moeten afhouden als hij probeert kansen voor zichzelf of zijn teamgenoten te creëren.
Aanvallende middenvelders in de 4-2-3-1-formatie
De drie aanvallende middenvelders kan moeilijk zijn voor tegengestelde verdedigingen om op te pikken, vooral als ze wisselen en vanuit diepere posities naar binnen rennen.
Er is meestal één centrale creatieve kracht, die achter de spits speelt. Toen Deportivo La Coruna en Valencia in de eerste helft van de jaren 2000 Spaanse landstitels wonnen onder Javier Irureta en Rafael Benitez respectievelijk Juan Valeron (Deportivo) en Pablo Aimar (Valencia) stonden beide achter de spits, hun subtiele vaardigheden veroorzaakten ravage in verdediging van de oppositie.
Aan weerszijden van de spelmaker zijn er twee bredere spelers wiens taak het is om zowel vanuit de flanken kansen te creëren als in te grijpen.
Het is ook de verantwoordelijkheid van deze drie spelers om defensief te helpen, met name degenen die in de brede rollen spelen. Als ze op de achterste voet staan, zouden deze spelers hun vleugelverdedigers moeten helpen, en de formatie zal er meer uitzien als een 4-4-2 of 4-4-1-1.
Verdedigende middenvelders in de 4-2-3-1-formatie
Het is absoluut noodzakelijk dat de twee spelers positioneel gevoel hebben om de achterste vier goed te beschermen. Een van deze twee is over het algemeen meer een tackelaar, de ander richt zich op de distributie. In dat titelwinnende Valencia-team vormden David Albelda en Ruben Baraja een uitstekende samenwerking. Albelda deed veel van de tackles, terwijl Barajas aanvallender was. Het paar vulde elkaar uitstekend aan.
Xabi Alonso is het perfecte voorbeeld van een speler wiens taak het is om te verdedigen, maar ook om de tegenstander te openen met zijn gecultiveerde bereik van passen.
Het hebben van twee spelers voor de achterste vier biedt een platform waarop de meer aanvallende spelers van het team kansen kunnen creëren.
Full-backs in de 4-2-3-1-formatie
Het is de taak van vleugelverdedigers te verdedigen tegen aanvallers van de oppositie, met name vleugelspelers. Het is belangrijk dat ze de aanvoerlijn voor de spits stoppen, dus moet sterk zijn in de tackle.
Het tempo is essentieel als ze het opnemen tegen een snelle vleugelspeler, terwijl er ook van ze wordt verwacht dat ze helpen verdedigen tegen set-pieces van de tegenstander, dus een goede kopvaardigheid is ook vereist.
De vleugelverdedigers van een team kunnen ook een belangrijk aanvalswapen zijn. Een vleugelverdediger met tempo, kracht en goed kruisvermogen is een echte troef op de flank, omdat ze de brede spelers van het andere team kunnen rekken en munitie voor spitsen kunnen leveren.
Centrale verdedigers in de 4-2-3-1-formatie
De taak van de centrale verdedigers is consistent met andere formaties zoals: 4-4-2 en 4-5-1. Ze zijn er om aanvallen van de oppositie af te weren door spelers aan te pakken, te leiden en te markeren (gebruikmakend van zonale of man-marking-tactieken).
Vaak zie je centrale verdedigers naar voren gaan voor spelhervattingen in de hoop in een voorzet of hoekschop te koppen, maar hun primaire rol is om de aanvallers en middenvelders van de tegenstander te stoppen.
Kracht en concentratie zijn twee belangrijke eigenschappen bij het spelen op deze positie.
