Nekpiercings worden zo genoemd vanwege hun locatie op het lichaam. Je nek bevindt zich aan de achterkant van je nek langs de cervicale wervelkolom. Als we denken in termen van dieren, is de nek het 'scruff' waar moeders zich aan vastgrijpen om hun baby's in hun mond te dragen. Mensen hebben niet dezelfde hoeveelheid losse huid bij hun nek, maar het is meestal genoeg om comfortabel een piercing in te brengen. Een nekpiercing is meestal een rechte, horizontale oppervlaktepiercing; de ballen aan elk uiteinde zijn het enige zichtbare deel, terwijl het verbindingsmateriaal onder de huid is verborgen.
Alle piercings aan het oppervlak hebben één gemeenschappelijk risico: migratie en afstoting. De natuurlijke afweer van je lichaam zal soms vechten tegen de piercing als het het als een bedreiging ziet. De sleutel is om je lichaam ervan te overtuigen dat de piercing daar thuishoort en geen enkele bedreiging vormt. De manier waarop u dat doet, is door ervoor te zorgen dat het goed wordt gedaan, dat de juiste sieraden worden gebruikt en dat u uw nazorginstructies tot op de letter opvolgt. En soms, zelfs als alles goed is gedaan, kan je piercing nog steeds afwijzen. Je mag trots zijn op zo'n sterk en gezond immuunsysteem.
Je nek is niet plat en door de natuurlijke beweging van de nek is een standaard piercing-staafje - zelfs een oppervlakte-staafje - waarschijnlijk geen goede optie voor deze piercing. Het bovenste deel van de nek, net onder de haarlijn, is misschien oké met een korte balk aan het oppervlak, maar de onderste naar beneden ga je en hoe langer de afstand tussen de ballen, hoe meer beweging je piercing zal ondergaan tot. In deze gevallen zou iets flexibels - zoals tygon of PTFE - helpen om de kans op afwijzing te verkleinen. Niet veel piercers werken met deze flexibele materialen, maar het is de moeite waard om er een te zoeken die dat wel doet.
Als je ervoor hebt gezorgd dat je de omstandigheden in jouw voordeel hebt aangepast, is de kans groot dat je jarenlang zonder problemen van je piercing zult genieten.
