Nas' discografie onthult iets waar de meeste van zijn leeftijdsgenoten een moord voor zouden doen: een rijke verscheidenheid aan platen die over uiteenlopende onderwerpen over de hele linie raken. Het moet worden vermeld dat bijna al zijn albums platina waren. Vanuit het introspectieve expressionisme van de zoon van God naar het bijtende commentaar van Ongetiteld, De veelzijdigheid van Nas is gewoon onmiskenbaar. Hier is een geannoteerde lijst van zijn 10 solo-cd's.
'Illmatisch' (1994)
Nas' debuut uit 1994 onthulde een jonge held op zijn brutaalst. Op "Life's a B*tch" viert Nas zijn jeugd: "Ik werd vroeg wakker op mijn geboortedag, ik ben twintig jaar gezegend. De essentie van de adolescentie verlaat mijn lichaam nu ik fris ben. fysieke frame wordt gevierd omdat ik het heb gehaald." Maar hij is zich niet helemaal bewust van de strijd die voor hem ligt, omdat hij vaak grimmige beelden schetst van het leven in de verzwakte getto's van Queensbridge. Illmatic is niet alleen Nas' beste plaat, het is het beste hiphopalbum ooit.
'Het was geschreven' (1996)
Het was geschreven vindt dat Nas probeert de grit en glorie van te evenaren Illmatic. Een van de opvallende nummers van de tweede inzending van Nas was 'The Message', dat door 2Pac als een persoonlijke aanval werd gezien vanwege de regels 'Fake thugs, no love, you get the slug' en 'Across de straat waar je wild was, pratend over hoe je het eiland bestuurde in negenentachtig." Het bevatte ook "If I Ruled the World", een klassieke samenwerking met de toen 21-jarige Lauryn Heuvel.
'Ik ben ...' (1999)
De derde keer was niet bepaald de charme van Nas. De dominante thema's op Ik ben -- rijkdom en wraak -- vertoonde een lichte afwijking van de levendige straatverhalen die zijn eerste twee albums sierden. Toch bewezen de filmische verhalen over "Undying Love" en de slimme maar grappige opschepperij op "Hate Me Now" dat Esco's creatieve sappen nog steeds overvloedig vloeiden. Dit leverde ook het resultaat op van een van Nas' beste nummers, "Nas Is Like", een meesterlijke samenwerking met DJ Premier.
'Nastradamus' (1999)
Nas-fans veroordelen vaak Nastradamus als zijn slechtste cd, vooral vanwege de te ambitieuze sfeer. Hoewel een zaak kan worden gemaakt voor de waterige inhoud op Nastradamus, is de grotere misdaad van het album dat het geen focus heeft. Nas dwaalt doelloos van pooierpraat naar gewelddadigheid en laat luisteraars achter met een verzameling middelmatige nummers in plaats van een samenhangend album.
'De verloren banden'
De verloren banden is geen album in de pure zin. Toch is het opmerkelijk vanwege zijn superioriteit ten opzichte van de helft van de spullen in de catalogus van Nas. Deze compilatie van zwaar gesmokkelde outtakes van eerdere albums toont een MC van wereldklasse wiens slechtste poging beter is dan de beste van de meeste mensen. Edelstenen van verloren banden omvatten: "Drunk By Myself", dat alcoholisme en depressie aanpakt, en "Fetus", het meest creatieve lied over de bevalling ooit gemaakt.
'Stilmatisch' (2001)
Zoals de titel al doet vermoeden, Stillmatisch is de poging van Nas om de klassieke prestatie van Illmatic. Hij kwam aardig in de buurt, maar laten we zeggen dat dit niet helemaal is Illmatic. Stillmatisch aangekomen op het hoogtepunt van de legendarische Nas vs. Jay-Z rivaliteit, dus daar werden een paar regels aan gewijd. Eigenlijk was "Ether" volledig aan dat onderwerp gewijd. Andere uitstekende nummers van Stillmatisch omvatten "2nd Childhood" en "One Mic."
'Gods Zoon' (2002)
Elke goede artiest heeft dat ene album waar ze groei en volwassenheid laten zien. Voor Nas was dat album de zoon van God. De schoonheid van de zoon van God is dat Nas de thema's organisch liet evolueren zonder problemen te forceren. Opgenomen in een tijd dat hij nog steeds te maken had met de pijnlijke ervaring van de dood van zijn moeder, de zoon van God onthult een rapper die zijn kwetsbare kant wil laten zien. Gedenkwaardige momenten zijn onder meer: 'Made You Look', 'Dance' en 'Book of Rhymes'.
'Straat discipel' (2004)
Na 10 jaar in het rapspel dacht Nas: "Wat dacht je van een dubbelalbum." Hoewel het zoveel onverzettelijke persoonlijke verklaringen had, Discipel van de straat was niet zonder gebreken. Interessant is dat het last had van dezelfde problemen die Jay-Z's plaagden Blauwdruk 2: overmatig vulmateriaal. Dat gezegd hebbende, zijn enkele van Nas' mooiste momenten ("Suicide Bounce", "Virgo", "Just a Moment") te vinden op dit album.
'Hiphop is dood' (2006)
Op de cover van Hip-Hop Is Dead houdt Nas een zwarte roos vast, terwijl hij zich neerknielend op een symbolische grafsteen met de woorden "Hip-Hop Is Dead" erop gegraveerd. Dit was veruit de grootste verklaring van zijn carrière. Een opmerkelijk hoogtepunt was de allereerste samenwerking tussen voormalige rivalen Nas en Jay-Z, "Zwarte Republikein."
'Zonder titel' (2008)
Nas brak de regel van albumtitels toen hij besloot zijn 9e cd te vernoemen naar het meest opruiende zelfstandig naamwoord in het woordenboek. Nas voelde dat de titel een enorme afleiding van de boodschap aan het worden was, deed het slimme en veranderde de titel in, nou ja, helemaal geen titel. Ondanks de verandering is er geen gebrek aan gloeiend hete woede op Ongetiteld, terwijl Nas tekeer gaat tegen hebzucht op "America" en het opneemt tegen Fox News van Rupert Murdoch over de instant-klassieker "Sly Fox".
'Verre familieleden' (w / Damian Marley) (2010)
Zonder een sjabloon om te volgen (geen enkele rapper heeft ooit samengewerkt met een reggae-artiest aan een full-length project), verbinden Nas en Damian Marley zich op de kracht van hun gedeelde voorouders en muziek achtergrond. Beide artiesten komen uit muziekfamilies, Nas' vader Olu Dara is een jazzmuzikant en Marley's vader, hij behoeft geen introductie.
'Het leven is goed' (2012)
Dat wijnglas op het deksel is halfvol. De jurk is een relikwie van gelukzaligheid. Het witte pak staat voor eerlijkheid en zelfbewustzijn. Nas schommelt met zijn goede schoenen. Het leven is goed.
