Vóór de jaren '80 werd het woord "riff" meestal toegepast op de elektrische gitaar en hardrock/zwaar metaal bands zoals Led Zeppelin, Deep Purple of AC/DC. De glorieuze jaren '80 brachten toetsenborden echter op een meer prominente plaats dan ze waarschijnlijk hadden gedaan ooit gehouden, omdat synthesizerpartijen vaak dominante instrumentale markers werden in onze favoriete jaren '80 melodieën. Hier is een lijst - in willekeurige volgorde - van de meest herkenbare en gedenkwaardige keyboardriffs, allemaal onmiddellijke sonische aankondigingen waarmee de luisteraar zich niet kan vergissen over welk nummer er op het nummer staat manier.
Houd ervan of haat het, dit nummer trekt zeker nooit een onverschillige reactie van de luisteraar. En het lijdt geen twijfel dat de openingssynthesizer-riff trots het hart en de ziel van het deuntje vormt, zelfs nadat Joey Tempest zijn onstuimige vocale entree maakt. Deze euro haar metaal volkslied heeft een behoorlijk behoorlijk tweede leven voor zichzelf gesmeed als een occasionele begeleiding bij het sporten evenementen, maar het wordt waarschijnlijk niet veel herinnerd vanwege zijn ondoordringbare dwaze teksten over de ruimte of het vereiste gitaar solo.
Over onstuimig gesproken, Steve Perry is op zijn best op deze mid-tempo rocker. Maar als het niet voor Jonathan Cain's opzwepende synth-middelpunt is, dan is deze betrouwbare Reis classic zou moeite hebben om aan de grenzen van het gewone te ontsnappen. Deze keyboard-riff is zo heet, dat in feite de veel verguisde videoclip van het nummer Kaïn kan blijkbaar alleen luchtsleutels spelen uit angst zijn waardevolle cijfers te verbranden. Maar in muzikaal opzicht helpt Kaïns beheersing van zijn instrument hier om zelfs de meest ongevoelige zielen 'de ketenen te verbreken die binden'.
En we dachten allemaal dat Eddie Van Halen zijn tovenarij voor de gitaar had gereserveerd - en waarschijnlijk ook Valerie Bertinelli, natuurlijk, vroeger. Hoewel de synth op sommige van de California arena rock vorige albums van sterren, pas toen deze monsterhit opdook, diende het instrument als primair Van Halen wapen. Oh, maar de riff is handig, in staat om een verloren tijdperk op te roepen alsof het niemand iets aangaat. Het gerucht gaat zelfs dat David Lee Roth zijn beroemde muziekvideosprong alleen probeerde in een ietwat wanhopige poging om Eddies gesynthetiseerde muzikale aanbod te verbeteren.
Deze synth riff van PrinsHet gelijknamige doorbraakalbum is zo goed dat Phil Collins het zo goed als opgelicht heeft voor 'Sussudio', het nogal afschuwelijke deuntje dat hij een paar jaar later hoog in de hitlijsten kreeg. Maar Prince' vaardigheid met het toetsenbord was gewoon een ander onderdeel van zijn verreikende repertoire, en hij... past perfect bij de stijgende synth-akkoorden met de carpe-diem-for-the-apocalyps-tekst van het nummer thema. Ik weet niet waarom we dit niet de hele tijd hoorden in combinatie met Y2K. Weet je nog dat zogenaamde fenomeen?
Het zou overdreven kunnen zijn om te zeggen dat rockers uit New Jersey Bon Jovi bereikten hun hoogtepunt met dit nummer, maar het is onmiskenbaar een spetterend sterk moment van lang voordat ze supersterren waren. Het nummer past uitstekend bij de sterke zang van frontman Jon en de ritmische aanval van de centrale keyboardriff. Kortom, "Runaway" is een ondergewaardeerde rockklassieker, en de effectiviteit begint en eindigt met die keyboardriff. Overigens wordt het memorabele deel toevallig gespeeld door E Street-bandlid Roy Bittan, die een talent lijkt te hebben voor zowel de synth als de ivoren.
Als keyboards het onderwerp zijn, is het belangrijk om de piano zijn recht te geven, anders pakt de flitsende synthesizer alle eer. En deze handtekening powerballad is net zo goed een plek om je te concentreren op de ivoren, omdat de opening naar deze bijzonder herkenbaar is. Misschien zou filmmaker Paul Thomas Anderson hier wat lof voor moeten krijgen, aangezien hij het nummer centraal stelde in zijn briljante klassieker uit 1997 Boogie-avonden. Maar zelfs op zichzelf is het een eeuwige favoriet voor de luchtpiano - krachtig, beklijvend en mooi.
Nog even bij de piano blijven, dit politiek geladen deuntje en zijn artiest, Bruce Hornsby en de Range, bracht het instrument echt uit de schaduw. Het is verfrissend om te zien hoe de piano de show voert, aangezien hij meestal in populaire muziek wordt gebruikt als louter ondersteunende ondersteuning. En Hornsby brengt innovatie samen met zijn solide gevoel voor popmuziek, en legt zowel een sterke basis voor het nummer als een aantal mooie leadpartijen.
Oké, genoeg van dat puristische gedoe, laten we teruggaan naar de synthesizer, en deze is een doozy. Dit nummer haalt alles uit de kast en klinkt bijna alsof de componist een toetsenbord op een gangpad bij de discountwinkel en begon op knoppen te drukken om zoveel mogelijk schade aan te richten voordat een winkelmedewerker een einde maakte aan de krankzinnigheid. Toch is de openingsriff gedenkwaardig en effectief ondersteund door percussiegeluiden die niet rommelen in een poging hun door de computer gegenereerde oorsprong te verbergen.
Misschien is het een beetje godslasterlijk om op te nemen Billy Joel op deze lijst voor een nummer zonder piano, maar ik noem hem tenminste niet de Synth Man. Hoe dan ook, dit nummer is een onderschatte vermelding in de catalogus van de zanger, en het werkt niet zonder de hectische keyboardriff die het accentueert. Joel onthoudt zich er op de een of andere manier van om dit handige thema te veel te gebruiken en de digitale dingen terug te schroeven voor zachtere, kalmere verzen. Het is een goede keuze die de kracht van de synth naar boven haalt wanneer Joel hem gebruikt.
Ik moet toegeven dat het geluid van het nummer een beetje vreemd was, en het geheel dansen-met-Courteney-Cox ding in de muziekvideo was echt cheesy, maar ik ben blij dat E Street Band-lid Bittan gek wordt met de synthesizer op dit nummer. Allereerst is het nummer maar een van de vele juweeltjes op Bruce Springsteen's top-notch Geboren in de VSA. Maar verder is de keyboardriff gewoon geniaal, hij wringt alle soorten leven uit de ritmesectie van E Street en helpt dit deuntje om een speciaal merk pop/rockklassieker te worden.
