Wat is "Landse ziel"?
"Country Soul" is het resultaat van de gedeelde genealogie van gospel in zowel soul- als countrymuziek; hoewel witte gospel- en zwarte gospelstijlen hun leven begonnen met grote stilistische verschillen, waren ze enigszins versmolten door de 1950, en bovendien hoorden blanken tegen die tijd het opgenomen zwarte evangelie met een veel grotere frequentie dan ooit voordat. Het resultaat werkte, vreemd genoeg, in het tegenovergestelde van de toen geldende muzikale trends: country-soul was in feite de triomf van country-evangelietradities die doorsijpelden in soulmuziek. Hoewel er enkele blanke voorstanders waren van het nieuwe geluid (Joe South, Charlie Rich), het typische "country soul" lied werd gedaan door een Black soul artiest, meestal met rinkelende country piano, gospel harmonieën van beide tradities, en leadgitaarlijnen die hoog en twangy klonken als country terwijl ze speelden wat in wezen was blues. Country-soul-liedjes waren ook vaak gebaseerd op statig kerkorgel en zullen waarschijnlijk, net als bij countrymuziek, omgaan met complexere en fatalistische afbeeldingen van romantische relaties in hun teksten.
Het nieuwe genre ontstond voornamelijk in het Zuiden, waar sterke religieuze overtuigingen het evangelie zeer invloedrijk maakten voor beide zwarten en blanken, en waar muzikale rassenvermenging ironisch genoeg waarschijnlijker was dan in andere gebieden van Amerika. Hoewel artiesten houden van Arthur Alexander en Solomon Burke was in 1960 al voorzichtig begonnen met het verkennen van deze stijl, Ray Charles' mijlpaalalbum uit 1962 Moderne klanken in country en western wordt vaak beschouwd als de commerciële doorbraak van het genre. De stijl duurde tot ver in het begin van de jaren zeventig, met verschillende spin-offgenres zoals de meer gospel-zware en emotionele "Deep Soul", de ruigere, bluesier "Southern Soul", en de latere, funkier variant die bekend is als "Moerasrots." Uiteindelijk, zoals de meeste soulvarianten, werd het gedood door disco en daaropvolgende dansbewegingen.
Ook gekend als Country-Soul, Swamp Rock, Deep Soul, Southern Soul.
Bekende voorbeelden van "Country Soul"-muziek:
"Warme en tedere liefde", Percy Sledge.
Een hartenbreker van Percy Sledge, in dit geval minder tragisch dan de meeste - maar nog steeds emotioneel diep en toegewijd aan trouw.
Het nummer dat de echte komst inluidde van wat The Genius ook van plan was, een mix van country, soul, gospel en zoete pop.
Typisch rustiek in zijn beeldspraak, een country-soul-smash uit de late periode die, zoals veel country, grote betekenis vindt in de kleine details.
Country-soul's hymne aan de wereld, een diplomatieke missie om spiritualiteit te vinden in wat het 'rock n' roll' noemt. Bijna godslasterlijk voor sommigen in zijn verlangen om "gered" te worden door commerciële muziek.
"Games die mensen spelen", Joe South.
South was een echte mix van blue-eyed soul en country songwriting, die hem, in combinatie met zijn humanistische houding, verschillende hits opleverde in het hippietijdperk.
"Je mist je water niet", William Bell.
Een van de diepere country-soul smashes, tekstueel een barkruk huiler maar emotioneel ontroerend bij een opzettelijke kruip als het beste evangelie.
"Patches", Clarence Carter.
Geschreven door generaal Johnson van voorzitters van de raad, en in zijn handtekening bijna-snik overgeleverd door dhr. Strokin' zelf.
"Donker einde van de straat", James Carr.
Ook opgenomen in de Top 40 door Percy Sledge, is de originele versie van Carr op de een of andere manier nog meer gemarteld en rauw.
"Regenachtige nacht in Georgië", Brook Benton.
Geschreven door Tony Joe White, een legende van moerasrock op zich, herstelde het de "babblin' Brook" in de hitlijsten in een nieuwe, volwassen modus.
"Net buiten bereik (van mijn twee lege armen)," Solomon Burke.
Misschien de koning van de landziel, wist Burke waar hij de scheidslijn tussen pathos en angst kon vinden.
