De blijvende aantrekkingskracht van verboden liefde maakte liedjes over bedriegen een deel van de klassieker knal uit de jaren '50, '60 en '70. Hoewel er veel liedjes zijn over ontrouwe geliefden en echtgenoten, gaan er maar een paar in de rockgeschiedenis over hoe het leven is voor degenen aan de binnenkant - de werkelijke andere vrouwen en andere mannen die verstrikt raken in liefdesdriehoeken die ze niet zagen komt eraan.
Decennia lang waren dit soort schandalige deuntjes volledig het domein van blues en countrymuziek, omdat die genres de neiging hebben om het leven op het meest basale niveau te behandelen. Toen de seksuele revolutie echter in een hogere versnelling kwam, begonnen steeds meer Top 40-nummers te worstelen met de kwestie van iemand liefhebben die je niet zou moeten doen.
Dankzij de zelfverklarende betekenis werd dit nummer als schandalig beschouwd toen het voor het eerst uitkwam. Het schandaal kwam deels voort uit het feit dat het werd gezongen door de toekomstige koningin van New Orleans Soul toen ze nog maar 19 jaar oud was - en al op haar tweede echtgenoot!
Een van de griezeligste en meest ondoorgrondelijke rockplaten aller tijden, deze meidengroepklassieker wordt nu door sommigen beschouwd als een stil volkslied over bedrog, lesbiennes en/of prostitutie. De titel komt van een onschuldig gezang op het schoolplein, maar de tekst verwijst naar een "geheim" dat alleen aan de rozen zelf kan worden onthuld.
Country- en westernmuziek brachten het onderwerp valsspelen duidelijk aan de orde voordat de mainstream van de pop ernaar durfde te kijken, maar Van Dyke's hit uit 1961 was nog steeds vrij direct voor zijn tijd, wat leidde tot een hele reeks honky-tonk-klassiekers over vals spelen en liegen.
Dit nummer, een vroege Muscle Shoals-klassieker, is ontworpen door Dan Penn en Chips Moman als 'het beste valsspelen ooit'. Ze hebben misschien gelijk - het werd met name gedekt door: Percy slee, die het een en ander wist over het veranderen van onmogelijke romantische situaties in zielsnirvana.
Er zijn maar weinig nummers die de pijn van parttime liefde vastleggen zoals deze pijnlijke ballad, nog een Muscle Shoals-triomf en degene die Carter van een mislukte bluesman in een soul-krachtpatser veranderde. De manier waarop hij jammert op de lijn "Wat zou ik geven?" spreekt (of liever zingt) boekdelen.
Country-popster Juice Newton had in 1981 zo'n succes met haar vernieuwde versie dat niet veel mensen zich het origineel herinneren, dat bijna net zo'n grote hit was. De bevende bevalling van Rush onthult hoeveel vrouwen in 1968 op het spel hebben gezet - niet alleen hun hart maar ook hun sociale status op het spel zettend - door de Andere Vrouw te zijn.
De helaas onderschatte Covay was bedreven in blues, soul en iets dat hij 'country funk' noemde, en deze zeldzame top 40-hit van hem bevat elementen van al die stijlen. Een soort begeleidend stuk bij Johnnie Taylor's "Who's Making Love", het laat in pijnlijk detail zien hoe vals spelen een averechts effect kan hebben op de valsspeler, waardoor ze gevangen worden in een dubbele binding van vreselijke geheimen.
De eisen van familie, carrière en relaties kunnen het in stand houden van meerdere relaties inderdaad erg moeilijk maken - en nog meer wanneer een van die relaties een leugen over de andere verdoezelt. Bell is het meest bekend om de pijnlijke spijt van 'You Don't Miss Your Water', dat gespeeld kan worden als het vervolg op deze proto-discoklassieker.
Een klaroenoproep voor een hernieuwd tijdperk van seksuele toegeeflijkheid, de grote solohit voor dit lid van Buffalo Springfield en Crosby, Stills, Nash en Young behoorlijk indruk gemaakt. Het nummer werd later gecoverd door een legioen artiesten die het erover eens waren dat het leven voor het moment, ondanks je verplichtingen, opwindend kan zijn. Stills kreeg de titelzin van een opmerking van muzikant Billy Preston.
"(If Loving You Is Wrong) I Don't Wanna Be Right" door Luther Ingram
Dit nummer is misschien wel de koning van alle valsspelen, al was het maar omdat Ingram zo gedetailleerd ingaat op wat er op het spel staat. Blijkbaar weten zelfs de families en vrienden van deze twee wat er aan de hand is, wat de zijdezachte, langzame ziel van dit nummer tot een heerlijk tikkende tijdbom maakt. De intro klinkt op de een of andere manier als een overtreding; de rest klinkt bijna nobel. Bijna.
Peebles, aan de andere kant, lijkt het helemaal niet te kunnen schelen, ondanks het feit dat haar eigen achtergrondzangeressen haar adviseren "maak het niet uit elkaar". Misschien is het de onmiskenbare sexy dreun van de beroemde Hi Rhythm Section die haar aanspoort, maar de dame achter "I Can't Stand the Rain" explodeert praktisch in frustratie. Het is duidelijk dat het echt gaat worden.
Dat dit nummer een van de grootste hits op deze lijst is, heeft veel te maken met de deskundige sfeer: verleidelijk en toch romantisch, beschaamd en toch vastberaden, verdrietig en nobel. "Mvr. Jones" en Billy zijn "plannen aan het maken", maar "zorgen ervoor dat we onze hoop niet te hoog opdrijven." Het rijmen van "verkeerd" en "sterk" was het meest natuurlijke dat hij had kunnen doen.
De soft rock golf van de jaren zeventig begon het concept tegen die tijd op te pikken, wat leidde tot een decennium van te veel delen door sommige pijnlijk gevoelige mensen. Mary is zelfs zo gevoelig dat ze vindt dat je deze regeling goed zou moeten vinden, ondanks haar indiscretie. Het nummer bevat tinten van Jefferson Airplane's "Triad", hoewel die klassieker niet per se vals spelen inhield.
Aan de andere kant is het rijmen van "liefhebbers" met "ontdekt" ook behoorlijk indrukwekkend. En ook nodig, want de twist hier is dat de twee in kwestie elkaar al kennen, en dus de hele dag naar elkaar moeten kijken, wetende wat er allemaal gaat gebeuren. De andere man is in feite de beste vriend van deze arme man. Au.
De koningen van ongemakkelijke romantische momenten (bekijk maar eens hun teksten), Brood gespecialiseerd in ongelukkige eindes, maar deze hedendaagse albumtrack zorgt ervoor dat alles goed komt. Dat wil zeggen, behalve de ongelukkige jongen die ze al ziet, die een behoorlijk arrogante uitzending krijgt: "Als je je hart verandert / jezelf redt en de rest vergeet."
Een mooie en ironische verklaring van romantische trouw die toevallig gericht is op een getrouwde man. Met regels als "I wish you were my lover / But you act so undercover", zoals alleen Chaka dat kan, zette het de komende twee decennia de standaard voor moderne R&B. De boodschap komt neer op de eerste twee regels: "Ik zal toch van je houden / Zelfs als je niet kunt blijven."
"No Tell Lover" van Chicago
Een vreemd onverschillig klinkende ballad van Chicago's eerste comeback, en ook erg soulvol, zelfs toen het de groep naar hun aanstaande Adult Contemporary-incarnatie bracht. Het is onduidelijk wie hier vals speelt, maar Peter Cetera laat specifiek het woord "affaire" vallen voordat hij aandringt: "Loop weg als je me ziet aankomen."
De man die "Stille Storm" schreef, zou natuurlijk een plaats op deze lijst moeten hebben, zelfs als hij de ongelooflijk nauwkeurige titel zou stelen van een roman over Michelangelo die de Sixtijnse Kapel schildert. De onhandige adel komt hier op volle kracht, zelfs als Smokey versuft lijkt over hoe hij hier is gekomen en waarom zijn andere vrouw zijn situatie tolereert. Blijkbaar begon het als een one-night-stand, dus het antwoord kan tussen de lakens liggen.
Was er ooit een triestere nummer 1-hit? Alleen het gesproken intro van het nummer, dat de rest van het nummer vormt, bleek te emotioneel krachtig om uit de 45-release te verwijderen, en je kunt horen waarom - het is de hoogtepunt van elke harde breuk in de geschiedenis van de vocale groep, gevolgd door een verwoestend tenor-optreden en een ad-lib die veel gedoemde geliefden rechtstreeks naar de bar.
Criticus Dave Marsh zei ooit dat het effect van dit nummer net zo emotioneel en diepzinnig was als 'getuige zijn van een moord of zelfmoord'. En ja, Eric Clapton's ode aan zijn beste vriend George Harrison's vrouw, Patti Boyd, snijdt zo diep dat het bijna pijnlijk is om te horen. Maar goed dat het zo hard rockt - tenminste tot de al even beroemde pianocoda, die klinkt alsof je verboden liefde je nog een laatste keer kust en wegrijdt, langzaam, voorgoed.
