Een muziekgenre waarvan de titel eigenlijk een reactie op rock was, "Easy Listening", was niets meer of minder dan naoorlogse pop verwijderd van alle blues of jazz- invloeden dan ook; een uitdagend Europees muziekmerk, het behield het orkestrale karakter van de jaren vijftig pop, maar concentreerde zich bijna volledig op melodie en arrangement. Als gevolg daarvan waren de meeste grote namen van de stijl dirigenten, componisten, arrangeurs of instrumentale showmannen - Mantovani, Mancini, Liberace. Sommige vocalisten, zoals Andy Williams en de latere Perry Como, werden de sterren van de stijl, maar de meeste vocalisten waren gemigreerd naar het meer radiovriendelijke Adult Contemporary-genre tegen de tijd dat rock eind jaren zestig de radio volledig had veroverd. Dit betekende ook dat easy listening in wezen een verkoopformaat voor albums was, afhankelijk van filmsoundtracks en versies van popstandaarden om te overleven.
Verschillen tussen Easy Listening en vergelijkbare genres
De stijl wordt vaak verward met 'exotica', een soort albumgerichte instrumentale pop met meer bizarre arrangementen, en, zoals de titel impliceert, gebaseerd op een westerse benadering van meer exotische inheemse muziek, meestal die van Zuid-Amerika, Afrika of het Caribisch gebied Eilanden. Daarentegen was Easy Listening strikt Europees van aard; traditionele Italiaanse, Duitse, Franse en Poolse liederen speelden vaak een prominente rol. Het wordt soms 'liftmuziek' genoemd, maar dit is eigenlijk een slechte dienst voor het gemakkelijke luisteren, aangezien dergelijke ingeblikte muziek vaak zo goedkoop mogelijk werd geproduceerd en opgenomen. Het "Great American Songbook"-genre van de naoorlogse pop wordt ook vaak verward met Easy Listening, maar het ene groeide vanzelf uit het andere; naarmate de Greatest Generation ouder werd in de buitenwijken, maakte de onbezonnen en jazzy swing van pop natuurlijk plaats voor iets dat net zo melodieus was, maar beslist minder ritmisch. Easy Listening ging bijna volledig over grote, meeslepende melodieën.
Meest succesvolle tijdperk voor gemakkelijk luisteren
Het genre had zijn grootste successen in de jaren zestig en het begin van de jaren zeventig, toen 'volwassen volwassenen' die niet van de rock waren gespeend, op zoek gingen naar meer bekende kost; tegen het einde van de jaren zeventig, de convergentie van folkrock, country-rock en singer-songwritermuziek hadden de "zachte rots"-formaat, dat gewoon ritmisch en rockachtig (maar toch geairbrusht) genoeg was om een nieuwe generatie gemakkelijke luisteraars voor zich te winnen. Wat het originele formaat doodde, hoewel stations voor "easy listening" en "mooie muziek" enige tijd in beslag namen volledig uitsterven, van FM teruggaan naar de minder sonisch veeleisende band van AM voordat ze verdwijnen geheel.
Easy Listening wordt ook wel Adult Contemporary en Elevator Music genoemd.
Voorbeelden van Easy Listening
- "Moon River", Henry Mancini
- "Theme From A Summer Place," Percy Faith
- "Somewhere, My Love (Lara's Theme)," Ray Conniff
- "Midnight Cowboy," John Barry
- "Deze man is verliefd op je", Herb Alpert
- "Wonderland bij nacht", Bert Kaempfert
- "The Look Of Love", Sergio Mendes
- "Unchained Melody," Les Baxter
- "Liefde is een prachtig ding", Mantovani
- "Exodus", Ferrante en Teicher
