De staat Indiana is niet bijzonder gastvrij voor de rechten van grootouders. Het statuut beperkt wie kan aanklagen voor visitatie, en rechtbanken neigen naar een strikte interpretatie van de wet.
Bepalingen van de wet
In de staat Indiana kunnen grootouders vragen: bezoek met kleinkinderen in het geval van een overleden ouder, een in Indiana ontbonden huwelijk of een buiten het huwelijk geboren kind. Huwelijken die buiten Indiana worden beëindigd, moeten aan andere normen voldoen. In het geval van een buitenechtelijk kind moet het vaderschap zijn vastgesteld voordat de grootouders van vaderskant een verzoekschrift kunnen indienen. Zoals in veel andere staten, mogen grootouders geen bezoek vragen aan kinderen die in intacte gezinnen wonen.
Zoals in alle staten, moeten grootouders aantonen dat bezoek in de het belang van het kind. Daarnaast moeten grootouders blijk geven van "zinvol contact" met het kleinkind of pogingen daartoe "betekenisvol contact" tot stand brengen. Als onderdeel van die vaststelling kan het kind worden geïnterviewd in kamers. Bij een dergelijk verhoor kan de rechtbank toestaan dat de raadsman aanwezig is en een verslag van het verhoor maakt. Als een dergelijk record wordt gemaakt, kan het worden gebruikt in de beroepsprocedure.
Adoptie snijdt de wettelijke rechten van de grootouders af, tenzij de adoptie door een stiefouder of een biologisch familielid is.
De nadere bepalingen van de wet regelen hoe en waar een verzoekschrift moet worden ingediend.
Relevante rechtszaken
De rechten van grootouders in Indiana zijn ook beïnvloed door jurisprudentie. De meeste waarnemers zijn van mening dat beslissingen die zijn genomen in de nasleep van de uitspraak van het Hooggerechtshof in Troxel v. Granville heeft de tanden uit het statuut van Indiana gehaald.
De rechtbanken van Indiana kunnen visitatie toekennen als er geen wordt aangeboden, maar aarzelen om te beslissen over de hoeveelheid en kwaliteit van visitatie die moet worden aangeboden. Als een grootouder contact mag krijgen, hoe kort of zeldzaam ook, zijn de rechtbanken van Indiana terughoudend om tussenbeide te komen.
De rechtbanken van Indiana maken ook graag een duidelijk onderscheid tussen de rechten van ouders en de rechten van grootouders. In verschillende gevallen kenden lagere rechtbanken een ruime bezoektijd toe aan grootouders om de beslissing in hoger beroep te vernietigen. De hoven van beroep hebben consequent vastgesteld dat, ongeacht de rol die zij in hun levens van kleinkinderen, grootouders mogen geen bezoek krijgen in de bedragen die zijn gespecificeerd door Ouderschap Tijd richtlijnen. In het geval van 2003 Spaulding v. Williams, de rechtbank handhaafde de bezoektijd die was toegekend door een lagere rechtbank, maar ontkende grootouders de reistijd en communicatieprivileges die ook waren toegekend omdat die voorzieningen waren geleend van de Parenting Richtlijnen.
De kwestie van staan
Wanneer grootouders in Indiana hun bezoekzaken verliezen, is dit vaak te wijten aan vragen over status - of een grootouder het recht heeft om een proces aan te spannen voor bezoek.
Overgrootouders en stiefgrootouders zijn geweigerd om een rechtszaak aan te spannen. In het geval van 2002 Hammons v. Jenkins-Griffith, oordeelde de rechtbank dat overgrootouders geen bezoek konden winnen omdat overgrootouders niet specifiek in het statuut worden genoemd. De rechtbank sprak zijn medeleven uit met de overgrootouders, die voor hun achterkleinkind hadden gezorgd, maar verklaarde dat dit beperkt was tot de "duidelijke taal" van het statuut. (Er is wetgeving ingevoerd om de rechten van grootouders uit te breiden tot overgrootouders, maar er is altijd een campagne geweest om brieven te schrijven die werd aangespoord door hen die zich verzetten tegen elke verruiming van de rechten van grootouders.) Het rechtssysteem maakte dezelfde beslissing over gebrek aan aanzien over stiefgrootouders, in het geval van Maser v. Hicks.
Daarnaast hebben grootouders geen bezoekrecht als de ouder die hun kind is het ouderlijk gezag heeft beëindigd. Dit is een veelvoorkomende uitspraak wanneer een kind wordt geadopteerd, maar de rechtbanken van Indiana hebben een strenger standpunt ingenomen. In het geval genaamd In de zaak van G.R., werd een kind opgenomen in de kinderbijslagregeling en werden de rechten van de moeder beëindigd. De grootmoeder van moederskant diende diezelfde dag een verzoek om bezoek in, maar haar zaak werd afgewezen omdat haar rechtszaak was aangespannen nadat de moeder haar ouderlijke rechten had verloren.
Een grootouder wiens kind in de gevangenis zit, heeft geen speciale status. In een zaak uit 2013 In re voogdijschap van A.J.A. en LMA, een grootmoeder wiens zoon zijn vrouw had vermoord, kreeg geen bezoek van de nieuwe voogden van de kinderen. Hoewel ze een contactverbod had geschonden door haar toe te staan opgesloten kind om met zijn kinderen te communiceren, was de beslissing van de rechtbank gebaseerd op haar gebrek aan status, aangezien haar zoon niet overleden of gescheiden was.
Meer over de jurisprudentie van Indiana is te lezen in deze publicatie van het Children's Law Centre of Indiana.
Zien Indiana Code Hoofdstuk 5
