Wat zijn de enharmonische sleutelhandtekeningen?

Als je bekend bent met de cirkel van kwinten - of je weet gewoon je weg in de sleutelsignaturen - je hebt misschien een paar anomalieën opgemerkt. Toetsen zoals Bes en F-majeur zijn bijvoorbeeld schijnbaar afwezig, terwijl andere twee namen hebben. Bij het vergelijken van Cis majeur en D majeur, is het gemakkelijk om te zien dat deze noten precies hetzelfde zijn.

• Cis majeur: C# D# E# F# G# A# B#
• D majeur: Db Es F Gb Ab Bes C

Evenzo zijn hun respectieve relatieve minderjarigen ook identiek van toon.

• A-mineur: A# B# C# D# E# F# G#
• Bes mineur: Bes C Db Eb F Gb Ab

Eén schaal, twee namen

Wanneer schubben op deze manier identiek zijn, staan ​​ze bekend als enharmonische equivalenten. Dit betekent dat deze schalen eigenlijk maar één schaal zijn met twee verschillende namen.

Noten en akkoorden hebben ook enharmonische equivalenten. Technisch (maar niet praktisch) kan elk een oneindig aantal namen hebben. E quadruple-flat zou bijvoorbeeld een andere manier kunnen zijn om C te zeggen. In de praktijk hebben noten en toonladders zelden meer dan twee namen en zijn er slechts zes toonsoorten met enharmonische equivalenten (zie onderstaande tabel).

Wat is het nut?

Dus waarom zou je de moeite nemen om twee toonsoorten te behouden als hun toonladders hetzelfde zijn? Omdat het de mogelijkheid biedt om een ​​schaal te schrijven met kruizen of platte punten. Aangezien het het beste is om slechts één type te gebruiken: toevallig in elke compositie maakt deze optie sommige belangrijke wijzigingen gemakkelijker te componeren en te lezen.

Als u bijvoorbeeld overschakelt van de toonsoort F# majeur naar de kwint, C# majeur (die 6 en 7. bevat) kruizen, respectievelijk), zou het dwaas zijn om de ogen te verwarren en te kiezen voor de 5-flatted Db majeur in plaats daarvan. Er zijn echter uitzonderingen op dit advies, vooral bij het verkennen van modale schalen.

Enharmonische sleutelhandtekeningen