Als ze aan de Tweede Wereldoorlog denken, denken de meesten meteen aan Europa. Het theater in de Stille Oceaan van de Tweede Wereldoorlog was toen de legerdivisies en de mariniers vochten tegen de Japanners. Dit grote oorlogstheater begon op 30 maart 1942. De Japanners vochten ook tegen het Verenigd Koninkrijk, Nieuw-Zeeland, Australië, Canada en andere geallieerde landen. In veel opzichten kan het als gewelddadiger en intenser worden beschouwd dan alles wat de nazi's in Europa hebben geboden.
Oorlogsfilm heeft zijn genre omringd rond oorlogsvoering, zoals zee-, lucht- en landgevechten. Oorlogsfilms bevatten meestal gevechtsscènes en verhalen over overleven en ontsnappen. De volgende oorlogsfilms richten zich op het Pacific Theatre in de Tweede Wereldoorlog, voor beter of slechter.
Zand van Iwo Jima (1949)
Zand van Iwo Jima is een van John Wayne's beste optredens als marinier die bestemd is voor het theater in de Stille Oceaan.
De film volgt Wayne van training tot uiteindelijke inzet, met een laatste gevecht op het zand van Iwo Jima. Deze film wordt vaak gegroepeerd met andere
Hoewel de film naar de huidige maatstaven gedateerd is, blijft het een behoorlijke film vanwege het niveau van de gevechten op het scherm die de ervaring verouderen.
De dunne rode lijn (1998)
Een all-star cast kan de pretentieuze filosofische puinhoop niet redden in De dunne rode lijn. Terrence Malick is de regisseur van deze genotzuchtige film op grote schaal.
De actiescènes in de film zijn goed, maar volgen met een volle twee uur van soldaten die naar de golven staren en nadenken over de aard van het leven. Omdat de film er artistiek uitziet, leek het veel critici voor de gek te houden door dit te verwarren met hetzelfde als kwaliteit. Het kan dus worden beschouwd als een van de meest overschatte oorlogsfilms aller tijden.
Windtalkers (2002)
John Woo's fictieve Windtalkers maakt de lijst voor een van de meest historisch onnauwkeurige oorlogsfilms. Windtalkers gaat over een Navajo-codespreker en de marinier die is toegewezen om hem te beschermen (of hem te doden als hij op het punt staat in vijandelijke handen te vallen).
De film probeert van het Pacific-theater een gekke actiefilm te maken, waar veel fans moeite mee hebben. Fans van oorlogsfilms hebben een bepaald niveau van bloeddorstigheid en waarderen het kijken naar veldslagen, hoewel deze ervaringen in het echte leven behoorlijk gruwelijk waren en zouden zijn.
Deze film lijkt de actie te spelen zonder enige serieuze waardering voor het offer dat zich heeft voorgedaan. Er is de suggestie van serieuze aandacht voor de verloren levens, maar het is een volledig commercieel en leeg gebaar.
De Stille Oceaan (2010)
De HBO-miniserie De Stille Oceaan, hoewel niet zo goed als Band van broers, is de ultieme filmische ervaring voor het interpreteren van het conflict in de Stille Oceaan.
In wezen is elke aflevering van een uur gewijd aan elke belangrijke slag in de Stille Oceaan: Guadalcanal, Iwo Jima en Peleliu. Het bloedbad is moeilijk om naar te kijken en de productiewaarden zijn fantastisch. Tijdens het kijken zullen bioscoopbezoekers het gevoel hebben dat het ontnuchterend is om te beseffen dat deze eilanden in de Stille Oceaan zo werden gebombardeerd door oorlog, dat het plantenleven zo goed als ophield te bestaan.
Deze miniserie is 10 uur mariniers die zwartgeblakerde, met houtskool met mortel gestraalde rotsen beuken, vechten en sterven voor elke centimeter. Als kijkervaring is het niet altijd gemakkelijk om naar te kijken, maar het is de moeite waard. Het belangrijkste is dat het een ervaring is die te danken is aan de mannen die daar stierven.
Vlaggen van onze vaders (2006)
Hoewel deze film het zeker goed bedoelt, staat hij nog steeds op de lijst voor een van de slechtste films met betrekking tot het Pacific Theatre.
Vlaggen van onze vaders heeft sterke productiewaarden en een goed hart. De film schakelt echter onnodig heen en weer in de tijd, zozeer om de kijker een whiplash te bezorgen. De film probeert ook te veel dingen tegelijk te zijn. Zo probeert de film een oorlogsverhaal te zijn, een verhaal over de kracht van propaganda en een verhaal over PTSS.
Aan het einde van de film weten kijkers nog steeds niets over de hoofdpersonages, behalve dan dat men een opportunist is, is men stoïcijns, en degene die het meest empathisch is, wordt een alcoholisch.
Brieven van Iwo Jima (2006)
Brieven van Iwo Jima is one is een van de zeldzame films die wordt getoond uit de perspectief van de vijand, in dit geval de Japanners. Het is ook een metgezel voor Vlaggen van onze vaders.
Helaas wordt de film gehinderd door een klein budget, waardoor een leger van Japanners werd teruggebracht tot 20 extra's ineengedoken in sets neprots, verdubbelend voor een ondergrondse bunker, en eruit ziend alsof ze geleend waren van een... slecht Star Trek aflevering.
