Bebop kenmerkt zich door de focus op improvisatie. Ontlenend aan de swing en geworteld in de blues, is bebop het fundament waarop de moderne jazz is gebouwd. Deze tien muzikanten zijn mede verantwoordelijk voor de creatie en ontwikkeling van bebop.
Beschouwd als de mede-oprichter van bebop, samen met Dizzy Gillespie, bracht altsaxofonist Charlie Parker een nieuw niveau van harmonische, melodische en ritmische verfijning in de jazz. Zijn muziek was aanvankelijk controversieel, omdat het zich losmaakte van de populaire gevoeligheden van swing. Ondanks een zelfdestructieve levensstijl, die eindigde toen hij 34 was, wordt Parkers bebop beschouwd als een van de belangrijkste stappen in de jazzgeschiedenis, vandaag net zo belangrijk als decennia geleden.
Trompettist Dizzy Gillespie was de vriend en medewerker van Charlie Parker, en nadat hij samen had gespeeld in de swingjazz-ensembles onder leiding van Earl Hines en Billy Eckstine. Gillespie duwde de
Lees mijn artiestenprofiel van Dizzy Gillespie.
Drummer Max Roach speelde met enkele van de grootste muzikanten van zijn tijd, waaronder Charlie Parker, Dizzy Gillespie, Thelonious Monk en Miles Davis. Hij wordt gecrediteerd, samen met Kenny Clarke, voor de bebop-stijl van drummen te hebben ontwikkeld. Door op de cimbalen de tijd bij te houden, reserveerde hij de andere delen van het drumstel voor accenten en kleuren. Deze innovatie gaf de drummer meer flexibiliteit en onafhankelijkheid, waardoor hij meer aanwezig kon zijn in het samenwerkende bebop-ensemble. Het maakte ook de razendsnelle bebop-tempo's mogelijk.
Drummer Roy Haynes was van 1949-1952 lid van het kwintet van Charlie Parker. Nadat hij zich had gevestigd als een van de beste bebop-drummers, trad hij op met Stan Getz, Sara Vaughan, John Coltrane en Chick Corea.
Drummer Kenny Clarke speelde een cruciale rol in de overgang van schommel te bebop. In het begin van zijn carrière speelde hij met swingbands, waaronder een onder leiding van trompettist Roy Eldridge. Als huisdrummer bij het beroemde Minton's Playhouse in Harlem begon hij echter de middelen voor het bijhouden van de tijd te verschuiven van de snaredrum en hi-hat naar het ride-cimbaal. Dit maakte onafhankelijkheid van elk van de onderdelen van het drumstel mogelijk, wat bijdroeg aan de explosieve klanken van de bebop.
Bassist Ray Brown, bekend om zijn harde swing en rijke toon, begon te spelen met Dizzy Gillespie toen hij 20 jaar oud was. Tijdens zijn vijf jaar bij de grote trompettist, werd Brown een van de stichtende leden van wat bekend zou worden als het Modern Jazz Quartet. Hij vertrok echter om meer dan 15 jaar bas te spelen in het pianotrio van Oscar Peterson. Hij leidde zijn eigen trio's en werd bekend als een van de meesters van de bas, die de standaard zette voor tijdgevoel en geluid.
Pianist Hank Jones maakte deel uit van een muzikale familie. Zijn broers waren Thad en Elvin, beide legendes van de jazz. Oorspronkelijk geïnteresseerd in swing en pas piano, in de jaren 40 verhuisde hij naar New York, waar hij de bebop-stijl onder de knie kreeg. Hij trad op met tientallen muzikanten, waaronder Coleman Hawkins en Ella Fitzgerald, en Frank Sinatra, en nam op met Charlie Parker en Max Roach.
Als jonge man viel pianist Bud Powell onder de voogdij van Thelonious Monk, en de twee hielpen bij het definiëren van de rol van piano in bebop tijdens Minton's Playhouse-jamsessies. Powell werd bekend om zijn nauwkeurigheid op hoge tempo's en om zijn ingewikkelde melodische lijnen die wedijverden met die van Charlie Parker. Een lid van het beroemde kwintet dat heeft opgenomen Jazz in Massey Hall, een live-album uit 1953 met Parker, Max Roach, Dizzy Gillespie en Charles Mingus, werd Bud Powell geplaagd door een psychische aandoening, verergerd door een pak slaag door politieagenten in 1945. Ondanks zijn ziekte en vroege dood heeft hij enorm bijgedragen aan de bebop, die wordt beschouwd als een van de belangrijkste jazzpianisten.
Trombonist J.J. Johnson was een van de toonaangevende trombonisten in de jazz. Hij begon zijn carrière in de bigband van Count Basie en speelde in de swingstijl die halverwege de jaren veertig aan populariteit begon te verliezen. Hij verliet de band om in kleine bebop-ensembles te spelen met Max Roach, Sonny Stitt, Bud Powell en Charlie Parker. De komst van de bebop betekende een afname van het gebruik van de trombone omdat deze niet zo in staat is om snelle en complexe lijnen te spelen. Johnson overwon echter de obstakels van het instrument en maakte de weg vrij voor moderne jazztrombonisten.
Grotendeels beïnvloed door Charlie Parker bouwde alt- en tenorsaxofonist Sonny Stitt zijn stijl op de taal van de bebop. Hij was vooral bedreven in het afwisselen tussen lyriek en snelle, geaccentueerde bebop-lijnen op blues-liedjes en ballads. Zijn virtuoze en pittige spel vertegenwoordigt de technische en energieke hoogten van de bebop.
