Een voorteken in de muziek is een symbool dat de wijziging van een toonhoogte aangeeft. Een toevallige muziek kan een toonhoogte veranderen scherp, vlak, of terug naar zijn natuurlijke staat. De meest gebruikte voortekens in muziek zijn de scherpe (♯), de platte (♭) en de natuurlijke (♮). Deze voortekens verhogen of verlagen een toonhoogte met een halve stap, waardoor de toonhoogte hoger of lager wordt dan voor het ongeluk. Als een voorteken wordt gebruikt op een toonhoogte binnen een maat, blijft de noot met het voorteken gedurende de hele maat beïnvloed door het voorteken. Om een voorteken in dezelfde maat op te heffen, moet een ander voorteken, meestal het natuurlijke teken, binnen de maat voorkomen. Zwarte pianotoetsen kan ook per ongeluk worden genoemd.
Hoe veelvoorkomende ongelukken werken?
De scherp per ongeluk (♯) verhoogt de toonhoogte van een noot met een halve stap. Een noot met een voorteken voor een scherp zal een halve toon hoger klinken dan dezelfde noot zonder een voor. Bijvoorbeeld, wanneer genoteerd met een scherp voorteken, zou een C op de piano een C♯ worden. In plaats van de C te spelen, zou je de noot een halve toon hoger spelen dan de C, de zwarte toets rechts van de C op een moderne piano.
De plat per ongeluk (♭) verlaagt de toonhoogte van een noot met een halve stap. Elke toonhoogte met een onopzettelijk vlak zal ervoor zorgen dat de noot een halve toon lager klinkt dan dezelfde noot zonder het vlak. Wederom met de piano als voorbeeld, zou een B met een flat B♭ worden. Als je een B ziet met een flat naast de nootkop, speel je de noot die een halve toon lager is dan B, wat resulteert in B♭, de zwarte toets direct links van de B.
De natuurlijk per ongeluk (♮) kan de toonhoogte van een noot verhogen of verlagen omdat het eerdere voortekens annuleert om een noot terug te brengen naar zijn natuurlijke toonhoogte. In het geval van een toonhoogte die binnen een maat is gewijzigd, zal het natuurlijke teken de wijziging van de toonhoogte annuleren. Misschien is er een maat met een C♯ op de eerste tel van de maat. Als een andere C in de maat wordt genoteerd, blijft de C een C♯ tenzij het natuurlijke teken wordt gebruikt op de volgende C in dezelfde maat om de C van C♯ terug te brengen naar zijn natuurlijke staat C♮. Evenzo wordt het natuurlijke teken vaak gebruikt wanneer een toonsoort aangeeft dat bepaalde noten worden gespeeld met terugkerende voortekens. In het geval van F Majeur wordt de B altijd als B♭ gespeeld. Als er echter een B♮ in de muziek wordt geïntroduceerd, keert het de B♭ terug naar zijn natuurlijke staat van B♮.
Afgezien van scherpe punten, flats en natuurlijke tekens, zijn er ook: dubbele voortekens in muzieknotatie. Hoewel in het Engels aangeduid als "toevalligheden", zijn andere muzikale termen voor het toevallige alterazione (It); wijziging (Fr); en Akzidens (Dui).
