Het fenomeen van sterfbed visioenen is al honderden, zelfs duizenden jaren bekend. Toch blijft het onverklaarbaar, simpelweg omdat wat er met ons gebeurt na de dood nog steeds een mysterie is. Door andermans verhalen over visioenen voor de dood te lezen, kunnen we een glimp opvangen van wat ons na dit leven te wachten staat.
Hier zijn enkele opmerkelijke verhalen over doodsvisioenen, verteld door familieleden van de overledene.
Visie op het sterfbed van moeder
Mijn moeder was het afgelopen jaar ziekenhuizen in en uit geweest, bij elke opname bijna dood. Ze was coherent en had geen waanvoorstellingen. Ze had congestief hartfalen en long- en nierkanker verspreid over haar lichaam. Op een ochtend in de ziekenhuiskamer, rond 2 uur 's nachts toen alles stil was, staarde mijn moeder door de deur van haar kamer naar de gang die naar de verpleegpost en de kamers van de andere patiënten leidde.
"Mama, wat zie je?" Ik vroeg.
'Zie je ze niet?' ze zei. "Ze lopen dag en nacht door de zaal. Ze zijn dood." Ze zei dit met stille kalmte. De onthulling van deze verklaring kan sommigen angst aanjagen, maar mijn moeder en ik hadden vele jaren eerder spirituele visioenen gezien, dus deze verklaring was geen schok voor mij om te horen, of voor haar om te zien. Deze keer heb ik ze echter niet gezien.
Haar chirurg zei dat behandeling geen zin had omdat de kanker zich door haar hele lichaam had verspreid. Hij zei dat ze misschien hoogstens zes maanden te leven had; misschien drie maanden. Ik bracht haar naar huis om te sterven.
De nacht van haar overlijden was ze rusteloos en angstig. Een paar minuten voor 20.00 uur. ze zei: "Ik moet gaan. Ze zijn hier. Ze wachten op me." Haar gezicht gloeide en de kleur keerde terug naar haar bleke gezicht toen ze probeerde zichzelf op te richten en op te staan. Haar laatste woorden waren: "Ik moet gaan. Het is prachtig!" En toen passeerde ze om 20.00 uur.
Enkele maanden later ging mijn wekker (ingesteld om 18.00 uur), die kapot was en zonder batterijen, om 8 uur af. p.m. Ik kon de aanwezigheid van mijn moeder voelen en haar geamuseerdheid bij het volbrengen van zo'n taak en het brengen ervan naar mijn aandacht.
Een jaar en twee maanden voor de dag van de transformatie van mijn moeder, verscheen ze als heel, gezond en jong in mijn keuken. Ik was verrast, wetende dat ze dood was, maar zo blij haar te zien. We omhelsden elkaar in een omhelzing en ik zei: "Ik hou van je." En toen was ze weg. Ze was teruggekomen om definitief afscheid te nemen en me dat te laten weten ze was blij en oké. Ik weet dat mijn moeder eindelijk thuis en in vrede is. -- Maan Zuster
Alle bezoekers
Mijn moeder is drie jaar geleden overleden aan kanker. Ze lag thuis op de bank waar ze wilde zijn in plaats van in een ziekenhuis. Ze had niet veel pijn, alleen zuurstof om te ademen, en ze gebruikte geen medicijnen.
De laatste dag van haar leven keek ze om zich heen en vroeg wie alle mensen om haar heen stonden te kijken. Alleen mijn vader en ik waren in de kamer. Ik vraag me vaak af waarom ze niemand herkende, maar ik hoop dat het familieleden of… engelen. Ook zag een van mijn vrienden die stierf engelen en reikte naar hen. Weer een ander zag iets waarvan hij zei dat het zo mooi was, maar hij zei niet wat. Ik vind dit heel interessant en geruststellend. – Billie
Visioenen van de Heilige Mannen
Ik schrijf vanuit Turkije. ik heb islamitisch geloof zoals mijn vader. Mijn vader (moge hij rusten in vrede) lag in een ziekenhuisbed en stierf aan darmkanker. Hij had twee ervaringen en ik had er één.
Mijn vader: Slechts een paar dagen voor zijn dood zag mijn vader in zijn droom enkele van onze overleden familieleden, die hem bij de arm probeerden te grijpen. Hij dwong zichzelf wakker te worden zodat hij aan hen kon ontsnappen. Mijn vader was wakker. Plots mompelde hij de verzen die door de imam waren uitgesproken tijdens de gebeden in een moskee voorafgaand aan de begrafenis van een dode: "Er kishi niyetine." Deze Turkse uitdrukking betekent: "Hierbij zijn wij van plan te bidden voor deze dode man die in deze kist voor ons ligt." Ik was behoorlijk van streek en vroeg hem waarom hij dat in hemelsnaam zei een ding. Hij antwoordde: "Ik heb net iemand dit horen zeggen!" Natuurlijk was er niemand die dat zei. Alleen hij hoorde het. Hij stierf een dag later.
Ik: In ons geloof geloven we ook in sommige heilige mensen ("shieks" zoals we ze noemen) die optreden als uitstekende religieuze figuren. Ze zijn geen profeten, maar zijn superieur aan ons omdat ze dichter bij God staan. Mijn vader was bewusteloos. Artsen schreven medicijnen voor en zeiden dat ik naar een apotheek moest gaan om ze te kopen. (Waarschijnlijk omdat ze wilden dat ik de kamer verliet, zodat ik hem niet zou zien sterven.) Ik bad naar God en riep mijn shieks en smeekte: "Kom alsjeblieft over mijn geliefde vader waken als ik er niet ben" hier."
Toen zweer ik dat ik ze aan zijn bed zag verschijnen, en ze vertelden het me door sommigen... telepathisch betekent: "Goed. Ga nu maar." Toen ging ik naar buiten om het medicijn te halen. Hij was alleen in de kamer. Maar ik was opgelucht dat mijn vader in hun heilige handen was. En toen ik terugkwam, slechts een kwartier later, waren er drie verpleegsters in de kamer, die me bij de deur tegenhielden en me vriendelijk verzochten niet naar binnen te gaan. Ze maakten het lichaam van mijn vader klaar om naar het mortuarium van het ziekenhuis te worden gestuurd. – Aybars E.
oom Charlie
ik vond de onderwerp van visioenen op het sterfbed vreemd geruststellend toen mijn oom Timmy vanmorgen om 7.30 uur stierf. Hij is al meer dan twee jaar ziek met terminale kanker en we wisten dat het einde nabij was. Mijn tante zei dat hij wist dat het tijd was om te gaan en vroeg zijn schoonzoon gisteravond om zijn haar te knippen en zijn baard te trimmen, en vroeg toen om in bad te gaan. Mijn tante zat de hele nacht bij hem.
Een paar uur voordat hij stierf zei hij: "Oom Charley, je bent hier! Ik kan het niet geloven!" Hij bleef tot het einde met oom Charley praten en vertelde mijn tante dat oom Charley was gekomen om hem naar de andere kant te helpen. Zijn oom Charley was zijn favoriete oom en is de enige significante andere in het leven van mijn oom die is overleden. Dus ik geloof dat oom Charley is gekomen om oom Timmy mee te nemen naar de andere kant, en het geeft me veel troost. – Aleasha Z.
Moeder helpt hem over te steken
Mijn zwager was stervende. Hij ontwaakte uit een dutje en vroeg zijn vrouw of ze heeft gezien wie hem in zijn teen had geknepen en hem wakker had gemaakt. Ze antwoordde dat er niemand in de kamer was geweest behalve zij. Hij zei dat hij er vrij zeker van was dat het zijn moeder was (die overleden was) -- zo zou ze hem wakker maken voor school. Hij zei dat hij 'haar de kamer had zien verlaten en dat ze lang zwart haar had, net als toen hij jong was'. Even later leek hij zich te concentreren op iets aan het voeteneinde van zijn bed, glimlachte... en stierf. - B.
De prachtige tuin
In 1974 was ik in de ziekenhuiskamer van mijn grootvader en hield zijn hand vast. Hij had vijf hartaanvallen gehad in een periode van drie dagen. Hij keek naar het plafond en zei: "Oh, kijk eens naar die prachtige bloemen!" Ik keek op. Er was een kale gloeilamp. Hij kreeg toen nog een hartaanval en de machine schreeuwde. De verpleegsters renden naar binnen. Ze reanimeerden hem en plaatsten een pacemaker. Hij stierf ongeveer vier dagen later. Hij wilde naar de prachtige tuin. – K.
Grootmoeder stelt gerust
In 1986 was ik 7,5 maand zwanger van mijn eerste kind toen ik een verontrustend telefoontje kreeg van mijn grootvader. Mijn geliefde grootmoeder in een andere staat had een hartaanval gehad. Terwijl de ambulancebroeders haar hart weer op gang konden krijgen, had ze te lang zonder zuurstof gezeten en lag ze in coma, waar ze bleef.
De tijd verstreek en mijn kind werd geboren. We waren ongeveer twee weken thuis uit het ziekenhuis toen ik om ongeveer vijf uur 's ochtends uit een diepe slaap werd gewekt. hoor de stem van mijn grootmoeder die mijn naam roept, en in mijn halfwakkere toestand dacht ik dat ik tegen haar sprak op de telefoon. Achteraf realiseer ik me dat de communicatie eigenlijk allemaal in mijn hoofd zat omdat ik nooit hardop sprak, maar we communiceerden wel. En ik zag haar niet, hoorde alleen haar stem.
In het begin was ik gewoon blij om van haar te horen, zoals altijd, en ik "vroeg" haar opgewonden of ze wist dat ik mijn baby had gekregen (ze deed het). We praatten een paar seconden over onbelangrijke dingen en toen realiseerde ik me dat ik onmogelijk met haar aan de telefoon kon praten. 'Maar oma, je bent ziek geweest!' riep ik uit. Ze lachte haar bekende grinnik en zei: 'Ja, maar nu niet meer, schat.'
Een paar uur later stond ik op en dacht wat een vreemde droom ik had gehad. Binnen 24 uur na deze gebeurtenis stierf mijn grootmoeder. Toen mijn moeder me belde om te zeggen dat ze weg was, hoefde ik het niet eens te horen. Ik zei meteen: "Ik weet waarom je belt, mam." Hoewel ik mijn grootmoeder mis, rouw ik niet echt om haar omdat ik het gevoel heb dat ze er nog is en deel uitmaakt van mijn leven. – Anoniem
De engeltjes van de baby
Mijn moeder is geboren in 1924 en haar broer is een paar jaar voor haar geboren. Ik weet het jaartal niet precies. Maar toen hij een kleine baby van twee jaar was, kreeg hij roodvonk en stierf hij. Zijn moeder wiegde hem op de veranda toen hij plotseling zijn beide armen omhoog stak, alsof hij door iemand vastgehouden moest worden (er was niemand daar) en zei: "Mama, de engelen zijn er voor mij." Op dat moment stierf hij in haar armen. – Tim W.
"Ik kom naar huis"
Mijn moeder, die terminaal ziek was met kanker, bracht de laatste week van haar leven in het ziekenhuis door. Die week zou ze herhalen: "Ik kom naar huis. Ik kom naar huis." Terwijl ik bij haar zat, bleef ze naar mijn rechterkant kijken en begon te praten met haar zus, die het jaar ervoor was overleden. Het was een normaal gesprek, net zoals we zouden hebben. Ze merkte op hoe ik ben gegroeid om er net zo uit te zien als haar (mijn moeder), maar dat ik er moe uitzag. Onnodig te zeggen dat ik een gevoel van opluchting had om te weten dat de 'visioenen' van haar familie haar rust gaven en elke angst die ze had om over te steken wegnam. – Kim M.
Papa's stervende visioenen
In 1979 trok ik in bij mijn stervende vader. Op een ochtend maakte ik ontbijt voor hem en hij leek erg van streek. Ik vroeg wat er aan de hand was. Hij zei: 'Ze zijn me gisteravond komen halen,' en wees naar het plafond.
Stom van me, ik vroeg: "Wie?"
Hij werd erg overstuur en schreeuwde tegen me, wijzend naar het plafond: "ZE! Kwam me halen!" Ik zei niets meer, maar keek hem voortdurend aan. Vanaf die nacht sliep hij niet meer op zijn kamer. Hij sliep altijd op de bank. Ik zou mijn kinderen naar bed brengen en dan bij hem zitten en tv kijken. We praatten, en midden in ons gesprek keek hij op, wuifde met zijn hand en zei: "Ga weg. Nee nog niet. Ik ben niet klaar."
Dit ging drie maanden door voordat hij stierf. Mijn vader en ik waren heel close, dus toen hij contact met me opnam door automatisch schrijven Ik was niet verrast. Hij wilde alleen maar zeggen dat het goed met hem ging. Nog een ding. Hij stierf om 7 uur. Die nacht was ik helemaal alleen in zijn huis. Ik stak een grote kaars aan, zette die op het bijzettafeltje en ging op de bank liggen en huilde mezelf in slaap. Ik voelde me daar zo dicht bij hem.
Toen ik de volgende ochtend wakker werd, stond de kaars een meter verderop op de vloerbedekking. Aan het brandgat op het tapijt net onder het bijzettafeltje te zien, was de kaars gevallen en was er een vuur ontstaan. Tot op de dag van vandaag weet ik niet hoe het werd gedoofd of hoe de kaars werd verplaatst naar de deuropening tussen de woonkamer en de keuken, maar ik vermoed dat het mijn vader was. Hij heeft die nacht mijn leven en zijn huis gered van het opbranden in een vuur. – Kuutala
De week afsluiten
Moeder was bijna 96. Ze liep in januari 1989 een gebroken heup op en ging van het ziekenhuis naar het verpleeghuis. Ze gaf het gewoon op. Mijn moeder is geboren in een klein dorpje in Polen, had weinig of geen scholing en kwam met mijn vader naar dit land toen ze 17 was, zonder een woord Engels te kennen. Ze leefde al die jaren, had haar eigen huis en was voor niets of niemand bang - een geweldige geest in een kleine dame.
Deze ene zaterdag zat ik een tijdje bij haar, en plotseling gingen die blauwe ogen van haar wijd open. Ze keek naar een hoek van haar kamer en toen naar het plafond. (Ze was wettelijk blind.) Ze keek eerst vreselijk geschrokken, maar terwijl haar ogen de kamer rond dwaalden, legde ze beide handen onder haar kin en ging zitten. Ik zweer dat ik een licht om haar heen zag; het grijze haar en de gepijnigde gezichtsuitdrukkingen verdwenen en ze was mooi. Ze sloot haar ogen. Ik wilde haar (in het Pools) vragen wat ze zag, maar iets hield me tegen. Ik zat daar maar en keek naar haar.
Het liep tegen de avond. Ik had de mensen daar verteld dat als mijn moeder op sterven leek te liggen, ze me moesten inlichten. Ik besloot te vertrekken. Ik boog me over mijn moeder en gekust haar op het voorhoofd. Een stem in mijn hoofd zei heel duidelijk: 'Dit is de laatste keer dat je je moeder levend zult zien.' Maar iets deed me weggaan.
Die nacht, terwijl ik sliep, droomde ik dat mijn moeder achter me stond, me hard bij de schouders schudde en probeerde me wakker te maken. Ze deed het eindelijk en ik werd om middernacht wakker door de telefoon. Het was het verpleeghuis dat me vertelde dat mijn moeder net was overleden. - S.
Een visioen na de dood
Hier is mijn verhaal over een doodsverschijning, maar deze werd niet direct voor de dood duidelijk. Deze vond plaats na de dood. Mijn vader vertelde me dit verhaal later, nadat hij er een tijdje over had kunnen nadenken en enigszins kon begrijpen wat er was gebeurd.
Mijn moeder kwam drie dagen na haar dood terug om mijn vader te bezoeken. Ze verscheen ongeveer drie seconden aan mijn vader die, terwijl hij nog steeds in een wakende verdoving was voordat hij volledig wakker was, zag wat hij een persoon in wezen vorm noemde - enigszins doorschijnend en melkachtig wit. Ze was zonder herkenbare trekken. Mijn vader kreeg een onuitgesproken bericht van haar: "Hij moet verder!" En dat deed hij... maar met de wetenschap dat ze in orde was en bezorgd over zijn welzijn. Er was tevredenheid en enige troost in zijn erkenning dat ze in orde was. – Joanne
Lessen van moeder
Mijn moeder nam na het overlijden een paar keer contact met me op. De eerste keer was de nacht van haar begrafenis toen ik diep sliep van uitputting, en ik voelde een zachte bries over me heen gaan, en toen een diepe kus op mijn linkerwang. Ik schrok zo dat ik wakker werd en mist zag en een hand naar me zwaaide.
Een andere keer was een paar maanden later, toen ik naar school ging om een promotie op mijn werk te krijgen. Ik was erg gestrest en niet klaar om met een promotie om te gaan, maar vond dat ik een goede kans moest benutten. Ik werd op een nacht wakker en zag mijn moeder over me heen staan in een verpleeguniform. (Ze was een verpleegster in het leven, en ik kreeg een promotie als verpleegkundig technicus.) Ze had een paar boeken in haar hand. Ze ging zitten en spreidde de boeken over het bed uit, en toen ik mijn hand uitstak om de boeken aan te raken, raakte ik eigenlijk de lakens aan.
Ze begon met me te praten en las deze boeken. Ik herinner me niet alles wat ze met me deelde, maar na die interactie kreeg ik voor elk examen dat ik in die klas nam niet minder dan 95%. Ik herinnerde me de vragen over de tests nooit. Ik ben afgestudeerd aan de klasse afscheids. Ja, ik denk dat de geesten verlaat ons nooit. – Jo
