jaren 80 muziek heeft lang een nostalgische aantrekkingskracht gehad op degenen die tijdens het tijdperk volwassen werden, maar de laatste jaren zijn er nieuwe fans en aanstormende artiesten begrijpen dat waardering voor de popmuziek uit die periode geen gênante vertoning hoeft te zijn onderneming. Een hoes kan altijd dienen als een demonstratie van parodie op de popcultuur, maar deze specifieke versies zijn over het algemeen gericht op respect voor het kwaliteitsmateriaal. Hier is een blik (in willekeurige volgorde) op enkele van de beste covers van nummers uit de jaren 80 die op de plaat te vinden zijn.
De Butchies, "Your Love"
Yep Roc Records
Lesbische queercore band The Butchies nemen het heerlijk aanstekelijke mainstream rocknummer van Outfield en geven het een absoluut hypnotiserende glans in deze cover uit 2003. In zijn oorspronkelijke vorm communiceert het nummer vakkundig romantisch verlangen, maar de ietwat trage, akoestische versie van de Butchies verhoogt de emotionele directheid echt. Tekstueel is het nummer wellustig zonder ooit over te gaan naar sleazy, en de powerpop-stijl van Outfield heeft zeker bijgedragen aan een zekere mate van klasse. De deconstructie van het nummer op deze cover zorgt er echter voor dat het nummer nog meer gemarteld en ontroerend aanvoelt.
Robert Forster, "Alleen"
Bedelaarsbanket
De meeste composities van ingehuurde songwriters zoals Tom Kelly en Billy Steinberg missen het vermogen om veel variatie in veelzijdigheid te demonstreren, zelfs als ze niet zijn opgenomen door reguliere popartiesten. Maar dit deuntje, oorspronkelijk opgenomen in een heerlijk bombastische stijl door Hart in 1987, houdt het heel goed in deze grimmige en rustige soloversie van de helft van de creatieve kern van Australië's Go-Betweens. De brug van het nummer - "Tot nu toe kwam ik er altijd alleen uit, het kon me nooit echt schelen totdat ik je ontmoette..." - bevat melodische hooks die sterk genoeg zijn om een verscheidenheid aan uitvoeringsstijlen te ondersteunen. Sterker nog, Forster biedt een serieus, zij het enigszins ironisch, mannelijk perspectief op muziek die voorheen alleen geschikt leek voor de talenten van Ann Wilson.
Alles behalve het meisje, "Time After Time"
Warner Music UK Ltd
Soms hebben de waarde en aantrekkingskracht van een omslag niets te maken met nieuwe benaderingen of uiteenlopende stijlen. In zeldzame gevallen een prachtig nummer dat de eerste keer perfect mooi is (Origineel van Cyndi Lauper kan immers nauwelijks verbeterd worden) schijnt even helder, zo niet schitterender in een interpretatie die behoorlijk aan het origineel doet denken. Misschien ligt het geheim van het succes van deze cover (in ieder geval in mijn oren) het meest in de zang van Tracey Thorn, die je waarschijnlijk zal doen verlangen om haar te horen zingen over praktisch elk nummer dat je ooit hebt genoten. Maar dit Britse duo heeft een etherisch geluid dat een serieuze uithoudingsvermogen heeft, wat zou kunnen verklaren waarom velen ongewoon genieten van zelfs de elektronica-remix van 'Missing'.
Jonatha Brooke, "Oog in de lucht"
Bad Dog Records
In het geval van deze uitgeklede, emotionele versie van de hit uit 1982 van het Alan Parsons Project, kan een geweldige hoes soms de schittering van een nummer onthullen dat te lang is ingekapseld in nauwkeurige productie. Voordat je Brooke's verbluffende versie van dit nummer hoort, ben je misschien vergeten waarom het door Eric Woolfson gezongen origineel in de eerste plaats naar nummer 3 op de hitlijsten was geklommen. Velen genieten waarschijnlijk behoorlijk van de vocale stijl van Woolfson, maar het vreemde is dat de schittering van het nummer worden vergeten zonder dat Brooke de heroverweging van de luisteraar tegenwerkt met haar grimmige en soulvolle akoestische versie van 2004. Deze twee specifieke artiesten hebben misschien niet veel gemeen, maar dat maakt allemaal niet uit wanneer een nummer zo goed werkt in zulke uiteenlopende vormen.
David Mead, "Menselijke natuur"
Netwerkmuziek
Zelden werken covers die puur om nieuwheidsredenen zijn gemaakt, behalve op de meest oppervlakkige manier, en dat kan een reden zijn waarom mensen zo sterk reageren op singer-songwriter Mead's versie van dit Thriller-tijdperk Michael Jackson klassiek. Omdat hij dit nummer nooit om een andere reden lijkt te spelen dan om de kwaliteit van een tijdloos popnummer te vieren, vermijdt Mead de typische valkuil die in de loop der jaren zoveel andere kunstenaars heeft opgeëist: de onhandige maar zelfvoldane poging om zelfbewust te communiceren koelte. Ondanks zijn status als een grote hit in 1983, leek "Human Nature" altijd een van Jackson's meest onderschatte inspanningen uit zijn toptijd te zijn. Mead probeert dat hier recht te zetten.
