Voor deze lijst kan ik een lijn van controverse omzeilen door de nummer 1 single "Babe" uit 1979 weg te laten van overweging voor deze lijst. Sommigen zullen die stap toejuichen, aangezien de goedkope keyboardballad van Dennis DeYoung evenveel Styx-fans van zich heeft vervreemd als het in de loop der jaren heeft aangetrokken. Gelukkig heeft het nummer eind 1979 de meeste schade aangericht, waardoor ik me in plaats daarvan met een goed geweten kan concentreren op de rest van Styx' drie albums uit de jaren '80. Misschien verrassend, er zijn een aantal waardige kandidaten om uit te kiezen voor een overtreffend overzicht van het laatste tijdperk van Styx. Hier is een chronologisch overzicht van de beste jaren '80 van de groep.
"Geleende tijd"
Hoewel Hoeksteentweede single, "Why Me", komt heel dicht bij het maken van de cut voor deze lijst en is een zeer solide DeYoung-compositie, de plaat vierde single, het rockende "Borrowed Time", doet nog meer om die songwriter als een zeer capabele rocktekstschrijver en zanger. DeYoung componeert samen met Shaw op dit nummer en opereert mijlenver van "Babe"-territorium en verdient de eer om te helpen bij het maken van een van de sterkste deuntjes van dit album. Natuurlijk hadden "Suite Madame Blue" en "Lorelei" dit vermogen al jaren eerder gedemonstreerd, maar DeYoung staat er niet om bekend in de jaren '80 te rocken. Muzikaal verzint Shaw hier een knaller, vol fijne riffs en solo's en een duizelingwekkende, ruimtelijke keyboardopening.
"Lichten"
Geen van de vijf singles van Hoeksteen uitgebracht in het begin van 1980 genereerde bijna het succes van "Babe", aangezien slechts twee zelfs de Amerikaanse Top 100 haalden. Niettemin werd "Lights" een bescheiden Europese hit, vergelijkbaar met Shaw's akoestische "Boat on the River", dat piekte op nummer 5 in Duitsland. Hit-status is minder belangrijk voor een album/klassieke rock band als Styx sowieso, die routinematig diepe tracks van hoge kwaliteit herbergt. Dit deuntje bevat een complex progressief rockgeluid dat opzichtige instrumentatie mogelijk maakt, maar Shaw houdt de zaken op de juiste manier geaard met zijn leadzang en mooie melodische gevoeligheid. Net als DeYoung heeft Shaw altijd blijk gegeven van een scherp vermogen om van hardrockstijlen naar zachtere, etherische muziek te gaan. Hier blinkt hij vooral uit.
"Zeg nooit nooit"
Hier is er een van arena rock diepe nummers die luisteraars gemakkelijk kunnen missen als ze niet oppassen. Met drie afzonderlijke songwriters die onafhankelijk of in samenwerking konden componeren, kon Styx vaak profiteren van een overschot aan kwaliteitsnummers om zijn platen mee te vullen. Om die reden blijft deze gelaagde rocker waarschijnlijk te weinig gehoord, vooral gezien het gebruik van keyboards, akoestische gitaren en de kenmerkende vocale harmonieën van de band. Op dit nummer, misschien meer dan enig ander op de plaat, schittert het eclecticisme van Styx op het volledige scherm. Dit nummer is noch een rocker, noch een powerballad, ergens tussenin zweven en dat doen met een lichte maar zekere aanraking. Hoeksteen is echt een ondergewaardeerd album.
"De beste tijden"
DeYoung toont zijn melodische gaven op deze verdienstelijke hit uit de jaren 80 Paradijs Theater, een meeslepende pianoballad die zo vol zit met haken dat hij op een bepaald moment van de vier minuten durende speelduur ongetwijfeld het oor van elke luisteraar zal vangen. De melodieën zijn zo opzwepend en de arrangementen zo nauwgezet dat ik niet in staat ben de verdiensten ervan als popsong te bespotten. Misschien waren Shaw en Young niet helemaal tevreden met het geluid of de richting van dit stuk, maar ze moeten de enorme luisterbaarheid ervan hebben kunnen voelen. Deze ballad, die begin 1981 piekte op nummer 3 in de Billboard-hitlijsten, is muzikaal en sterk genoeg. tekstueel ("Tonight's the night we make history" is in beide opzichten een gedenkwaardig begin) om op te staan tegen herhaalde luistert.
"Te veel tijd op mijn handen"
Dit nummer komt over als paranoïde, zenuwachtig en zelfs een beetje griezelig, en het is precies het soort vreemde deuntje dat de band rond deze tijd nodig had. Het keyboardintro van DeYoung dient als een winnende basis voor het nummer, dat anders opstijgt op rijzende en dalende gitaren, vooral de handige solo van Shaw. Tekstueel verlegt Shaw de grenzen van arenarock-onderwerpen, wat misschien niet zo veel zegt, behalve het feit dat zijn humor en inventiviteit vaak oprecht vermakelijk zijn. Voor een extra traktatie, bekijk de band's vintage muziekvideo voor dit nummer, een combinatie van toneel en improvisaties waarvan de grappen voor het grootste deel werken. Shaw en DeYoung harmoniseren hier ook prachtig, een herinnering aan de positieve aspecten van hun partnerschap.
"Rockin' het paradijs"
Dit nummer heeft DeYoung helemaal over zich heen geschreven, wat zijn voor- en nadelen heeft. Het is echter een pittige combinatie van gitaarriffs, rock-'n-roll-piano en de melodische theatraliteit van de primaire architect. Alleen de ongebruikelijke combinatie van Shaw, Young en DeYoung kon een brouwsel bedenken als dit onstuimige deuntje, terwijl het verlangen naar een heavy rock-geluid constant op gedenkwaardige manieren botst met de speelse teksten van DeYoung en levering. Op de een of andere manier is er zelfs ruimte voor wat furieuze Shaw-solo's, en de gemengde zakverpakking werkt opmerkelijk goed. Als single zette het deuntje de wereld niet in vuur en vlam, maar het zorgde wel voor een plek in de Top 10 van de mainstream rock-hitlijst van Billboard.
"Sneeuwblind"
Ik heb nog niet genoeg kunnen zeggen over de aanzienlijke verdiensten van dit slaperige albumnummer van Paradijs Theater, daarom kies ik ervoor om er nu voor de tweede keer op deze site enthousiast over te zijn. Ondanks zijn hardrockgeluid en onheilspellende lyrische verkenning van drugsgerelateerde thema's, had DeYoung opnieuw een hand in compositie. Sterker nog, het nummer biedt cowriter Young de mogelijkheid om zijn aanwezigheid op meerdere niveaus kenbaar te maken, met een intens griezelige leadzang in het couplet en een absoluut zinderende leadgitaarpartij tegen het einde van het spoor. Dit nummer is een echte bandinspanning, aangezien Shaw ongeveer de helft van de leadzang voor zijn rekening neemt, wat een van de meest veelzijdige inspanningen van de band in zijn lange carrière mogelijk maakt.
"Meneer Roboto"
Het is mogelijk dat het op Android gerichte conceptalbum uit 1983 Kilroy was hier verdient het om meer dan één nummer op deze lijst te plaatsen, maar als je één essentieel nummer moet kiezen, dan is het ongetwijfeld de iconische "Mr. Roboto". Afgezien van de nogal belachelijke thema's in DeYoung's Broadway-achtige verhaal over de strijd om rock and roll te redden van censoren en demagogen, is dit nummer heel erg leuk. Het demonstreert ook een ongekend deel van DeYoung's talenten: zijn gepassioneerde flair voor epische rockzang. "Ik ben geen held, ik ben geen redder. Vergeet wat je weet", pleit DeYoung. "Ik ben gewoon een man wiens omstandigheden buiten zijn controle gingen." Het onderwerp is misschien robotachtig, maar de emoties van het nummer voelen nooit zo.
