In elk decennium dat hij actief was, heeft singer-songwriter Bruce Springsteen een ongelooflijk hoog percentage geweldige nummers, van verzengende rockers tot grimmige akoestische ballads tot alles tussenin. Sterker nog, ik zou waarschijnlijk een derde lijst met overtreffende trap deuntjes kunnen samenstellen zonder me ook maar een beetje onterecht te voelen. Maar bekijk deze tweede set Springsteen-klassiekers die misschien niet altijd de aandacht krijgen die ze verdienen.
"Twee harten"
Een van Springsteen's meest opzwepende full-tilt rockers, dit nummer klinkt echt het beste in een levendig leven versie, waarin het gepassioneerde optreden van de E Street Band dat van de zanger al versterkt keel rammelende zang. Het is een lied over romantiek, maar in tegenstelling tot Springsteens latere, meer contemplatieve werk over het onderwerp, is het ook extreem romantisch, idealistisch, onrealistisch en afstandelijk. Immers, "twee harten zijn beter dan één" en de daaropvolgende redding van "het huilende kleine meisje" zijn prachtige concepten, maar houden niet noodzakelijkerwijs rekening met de moeilijkheid van echte relaties. Maar wauw, laat Springsteen deze visie hier overtuigend klinken.
"Onafhankelijkheidsdag"
Hoewel het een paar jaar voor de officiële release op Springsteens epische dubbelalbum The River uit 1980 werd geschreven, hielp dit beklijvende nummer Springsteen op weg naar steeds persoonlijkere songwriting. Daarmee luidde het een van de grootste supersterren van de jaren '70 een nieuw decennium in. Het nummer bevat alle basiselementen van Springsteen's beste introspectie, en muzikaal geniet het van indrukwekkende lagen gecreëerd door de zeer capabele ondersteuning van de E Street Band. De zanger had zich eerder gericht op zijn moeizame relatie met zijn vader, maar dit nummer is het hoogtepunt van zo'n familiale reflectie. Een van Springsteens mooiste nummers.
"Op straat"
Voor.
, Springsteen balanceerde duidelijk tussen zijn romantische, ingrijpende en hoopvolle visie en zijn wending naar een veel meer gedesillusioneerd, donker en boos wereldbeeld. Dit is een nummer dat duidelijk in de eerste categorie thuishoort, een absoluut opzwepende mid-tempo rocker die alles mogelijk laat lijken als een persoon kan gewoon het huis uit komen en in een werveling van bruisende mensheid "buiten op straat". Het is echt niet veel meer dan een blauwe kraag, soort van werk-voor-het-weekend lied, maar in de handen van Springsteen overstijgt het deuntje op de een of andere manier om te worden wat een levensveranderende beleven. Ik weet niet hoe hij het doet.
"Snelweg patrouille"
Onderscheidde zich ook door een weinig bekende maar trouwe en briljante Sean Penn-film uit 1991 te inspireren.
, dit verhaallied verslaat de luisteraar met zijn angstaanjagende eenvoud in het verhaal van twee broers. De verteller wordt belast door de goede, rechtlijnige broer te zijn die altijd moet zorgen voor de rotzooi die zijn eigenzinnige broer of zus heeft gemaakt. Natuurlijk is het intieme, akoestische arrangement van het nummer representatief voor bijna het hele album van Springsteen uit 1982. Maar de wisselende portretten van wanhopige, vaak crimineel gedreven karakters onderscheiden de sporen van de plaat zo volledig, met name de delicate balans van deze.
"Mijn vaders huis"
Springsteens vermogen om eenvoudige melodieën te verdraaien en opnieuw uit te vinden, komt hier nogmaals naar voren in deze schrijnende droomvisie. De oeraard van zowel de droom (op de vlucht voor iets duisters en sinisters op weg door de forest) en het vaderlijke onderwerp delen een krachtige universaliteit die Springsteen vakkundig maximaliseert. Uiteindelijk komt het nauwelijks als een verrassing dat de resolutie van dit verhaal duister en ontmoedigend blijkt te zijn; het materiaal aan.
zou het waarschijnlijk niet op een andere manier hebben toegestaan. Dit is niet de eerste of laatste keer dat Springsteen het beeld van een huis in de verte met groot dramatisch effect gebruikt.
"Neerwaartse trein"
In feite gaan we hier met nog een reis naar een huis in de verte en verpletterende droomvisioenen. Dit nummer, perfect gebouwd op een van Springsteens beste elektrische gitaarriffs, is altijd een van mijn favoriete nummers aller tijden geweest, sinds ik het hele album in 1985 ontdekte. Het relaas van de sprint van de hoofdpersoon naar het trouwhuis in het maanlicht is me altijd een van de meest tragische liedresoluties van de popmuziek overkomen, zo grimmig begeleid door zachte orgellijnen. Inmiddels was Springsteens pessimistische visie bijna compleet, en dit nummer is voor mij de perfecte rock-'n-roll-vertegenwoordiger.
"Geen overgave"
Toch heeft Springsteen zijn romantische, epische benadering uit het midden van de jaren 70 nooit helemaal losgelaten. Die houding keert terug met wraak in dit nummer dat zo overtuigend de zoektocht naar innerlijke vrede door de constante aard van strijd beschrijft. Maar het conflict tussen angst en hoop woedt voort in strijdlustige zinnen als 'de muren van mijn kamer komen dichterbij' en 'ik wil onder een vredige hemel slapen in het bed van mijn geliefde'. Springsteen's enorme muziekcatalogus bewijst dat hij nooit moe wordt van het verkennen van dit soort contrasten, en wanneer hij naar dit soort stijgende rock-'n-roll-uitvoeringen wordt gebracht, doet de luisteraar dat nooit of.
"Sterker dan de rest"
Hoewel Springsteen zijn zorgen in de jaren '87 misschien bijna volledig naar binnen had gericht, deed hij dat zeker op een toegankelijke universele manier. Worstelen met de realiteit van romantische relaties in plaats van hun ingebeelde, abstracte majesteit, de songwriter komt met een voorlopige maar oprechte belofte dat hij een manier zal vinden om de genegenheid van hem waardig te zijn geliefde. Maar "de weg is donker, en het is een dunne, dunne lijn", en de aanvaarding van die waarheid maakt het er niet gemakkelijker op om zijn moeilijke pad te bewandelen. Nadat hij de E Street Band heeft afgeworpen voor de opname van dit album, doet Springsteen het alleen en creëert een onderscheidend geluid.
"Voorzichtig mens"
Dit verhaal van Bill Orton, de titulaire voorzichtige man, had net zo goed kunnen worden geplaatst.
als het niet voor het bijzonder persoonlijke onderwerp van het lied was. Hier worstelt Springsteen met vragen over de vraag of een man de liefde die hij heeft waard kan zijn, zorgen die elke man die zijn zout waard is, zou moeten hebben bij het overwegen van een langdurige relatie. Maar de interne strijd wordt uiterst dwingend in de handen van deze fijne verteller, zoals Springsteens beschrijving van het onnoembare kilte die in Billy opkomt, vat perfect de angst en angst samen die elke relatie bedreigt, maar maakt het ook zo volkomen echt.
"Twee gezichten"
Springsteen blijft worstelen met een raadselachtige, doordringende dualiteit van persoonlijkheid op dit geweldige nummer, waarbij hij zijn preoccupatie met twijfelachtige identiteit op een zeer directe manier presenteert. Ik herinner me dat ik naar dit hele album en vooral dit nummer luisterde op een moment in mijn leven dat ik obsessief bleef hangen bij deze zorgen, en terwijl het beantwoordt uiteindelijk geen vragen, het feit dat zo'n serieus onderzoek naar romantische verwarring in de popmuziek bestaat, blijft even bemoedigend als ooit. Bovenal kondigt het deuntje aan dat zelfs als we dingen doorgronden - zoals de meesten van ons min of meer doen - dit alleen is omdat we deze centrale dualiteit accepteren.
