Deze week bracht Stephenie Meyer "Life and Death: Twilight Reimagined" uit, een geslachtsverwisselde versie van "Twilight" verteld vanuit het perspectief van een menselijke tiener genaamd Beau die verliefd wordt op een vampiermeisje genaamd Edythe.
Ze zegt dat de herinterpretatie van haar boek is geschreven als reactie op critici die beweren dat de hoofdpersoon van Twilight zwak, passief en geen goed rolmodel is voor tienermeisjes.
"Ik had mensen laten vragen... als Bella te veel een jonkvrouw in nood was, en zo vaak heb ik gezegd dat ze een mens in nood was," vertelde Meyer NPR. "Dit was mijn vermogen om het echt solide te beantwoorden - dat er echt geen verschil is wanneer de mens de man is."
Natuurlijk had internet veel te zeggen over het onderwerp, maar terwijl fans van "Twilight" - velen van hen tieners, meisjes - spraken hun opwinding uit over een nieuw boek in hun favoriete franchise, talloze anderen bespotten hen voor het. En het was zeker niet de eerste keer.
"Voor veel mensen is het feit dat tienermeisjes iets leuk vinden - of dat nu Taylor Swift is of... One Direction of 'Twilight' — is een reden om het helemaal af te schrijven", zegt YA-auteur en blogger Kerry Winfrey.
Winfrey was zelf een tiener toen ze ontdekte dat ze door iets leuk te vinden het vermogen had om het uncool te maken.
Ze was een fervent Chuck Klosterman-fan en las een van zijn boeken toen ze een regel tegenkwam die haar deed beseffen dat ze "absoluut de ander was als het op zijn boeken aankwam. Hij had het over haarmetaal... en hij zei iets in de strekking dat de achteruitgang van haarmetaal voornamelijk te wijten was aan tienermeisjes, "ze schrijft. "Want zodra tienermeisjes iets leuk vinden, is het voorbij."
De 'hysterie' van vrouwelijke fans
Hoewel veel tieners melden dat ze worden bespot vanwege hun interesses door vrienden of familieleden, zijn het vaak de media die de hardste klappen uitdelen. Toen Zayn Malik eerder dit jaar aankondigde dat hij One Direction zou verlaten, wendden fans van de boyband zich tot sociale media om hun liefdesverdriet te delen - en ze werden er hard voor veroordeeld.
"Onze gedachten moeten zeker uitgaan naar iedereen die de pech heeft gehad tussen zeven en veertien jaar geleden een vrouwelijk kind te hebben gekregen", schrijft Stuart Heritage voor de bewaker.
Dit kleineren van tienermeisjes vanwege hun interesses en fandom is geen nieuw fenomeen.
Op het hoogtepunt van de populariteit van The Beatles schreef Paul Johnson in: nieuwe staatsman dat: "Degenen die rond de Beatles trekken, die zichzelf schreeuwen tot hysterie, wiens lege gezichten... flikkeren over het tv-scherm, zijn de minst fortuinlijke van hun generatie, de saaie, de inactieve, de mislukkingen."
Vaak is het de manier waarop meisjes hun liefde voor iets uiten die deze kritiek oproept.
Op fanpagina's, forums en sites zoals Tumblr kunnen meisjes hun obsessie delen, deelnemen aan discussies en nieuwe vriendschappen smeden. Ze kunnen opgewonden schrijven in hoofdletters of GIF's posten om hun emoties te communiceren. Ze kunnen zelfs taal gebruiken die voor buitenstaanders vreemd lijkt bij het delen van hun OTP's (een echte koppelen) of het verklaren van "asdfghjkl" (als je zo opgewonden bent dat je de woorden niet kunt vinden om je gevoelens).
Tienerfans kunnen uren voor een filmpremière in de rij gaan staan of samen met duizenden andere fans schreeuwen en huilen tijdens een concert. Ze zijn opgewonden en delen die opwinding met anderen, maar vaak wordt hun vreugde verkeerd bestempeld als 'hysterie'.
Na het bijwonen van een One Direction-concert deze zomer, schreef Jonathan Heaf voor: GQ die boybands "veranderen een boter-zou niet-smelten tienermeisje in een hondsdolle, slip-wetting banshee die zal haar eigen oren in hysterische hartstocht afrukken wanneer ze de voorwerpen van haar krijgt aangeboden fascinaties."
Feministische schrijver en activist Bailey Poland zegt dat dergelijke discussies over tienermeisjes vaak lijken te zijn geript van 19e- en vroege 20e-eeuwse opvattingen over vrouwelijke 'hysterie'.
"Er is een onderliggende veronderstelling dat tienermeisjes hun emoties of interesses niet onder controle hebben en zonder reden overdreven opgewonden of overstuur raken", zei ze. "Als de realiteit is dat tienermeisjes vaak heel bewust zijn over waar ze in geïnteresseerd zijn en zich bewust zijn van de sociale invloeden achter die mediaproducten, en ze gebruiken opzettelijk opwinding en passie als basis voor gemeenschapsvorming en empathie ontwikkeling."
Wat het betekent voor vrouwen
Het bespotten van tienermeisjes en het afschilderen van hun interesse als waardeloos kan de ideeën versterken dat dingen die voor en door vrouwen zijn gemaakt onbelangrijk zijn.
"Iedereen houdt ervan om 'Twilight' voor de gek te houden en hoe gepassioneerde tienermeisjes erachter kwamen", zei voormalig bibliothecaris en Book Riot-redacteur Kelly Jensen. "Meer, toen 'Twilight' een fenomeen werd onder volwassen vrouwen, ging het door - deze keer kozen we ervoor om ze 'Twi-Moms' te noemen en ook om hun interesses te bespotten."
Jensen zegt dat het kleineren van volwassenen voor het lezen van 'Twilight' of andere jeugdliteratuur 'verbonden is met het idee dat werk/creatieve bezigheden met een intentie om tieners of kinderen te bereiken vrouwelijk is." Ze wijst er ook op dat vrouwen die het genre schrijven vaak over het hoofd worden gezien terwijl mannen gevierd.
"We weten waarom mannen zoals John Green Love Stories schrijven en vrouwen zoals Sarah Dessen Romances", zegt ze schrijft. "Het is niet de kwaliteit. Het is de manier waarop het systeem is gebouwd waardoor vrouwen de outsiders zijn in de categorie fictie zij maakten."
Vaak zijn de door vrouwen geschreven boeken voor jongvolwassenen die enorm succesvol zijn, die met protagonisten met: traditioneel mannelijke kenmerken, zoals Tris in Veronica Roth's "Divergent" en Katniss in Suzanne Collins' "The Hongerspelen."
Jensen zegt dat het is omdat Katniss niet wordt afgeschilderd als een 'typisch meisje' dat ze een grotere aantrekkingskracht heeft. "Daarom, vanwege de actiegedrevenheid van het verhaal, wordt het verkocht aan een breder lezerspubliek. En dat is nogal belachelijk, vooral omdat Katniss een meisje is. Ze is een meisje dat complex, gevoelvol, romantisch, stoer en absoluut gelaagd en diep is."
Jongens vs. meisjes
Vlak voordat "Breaking Dawn - Part 2" in 2012 werd uitgebracht, vertelde Melissa Rosenberg, de scenarioschrijver die alle vier de "Twilight" -films schreef, Vrouwen en Hollywood dat er een dubbele standaard is als het gaat om fantasiefilms.
"We hebben meer dan ons aandeel slechte actiefilms gezien, slechte films gericht op mannen of 13-jarige jongens. En weet je, de recensies zijn als 'OK, dat was waardeloos, maar een leuke rit.' Maar niemand zegt 'Oh mijn god. Als je naar deze film gaat, ben je een volslagen idioot.' En dat is de toon. Dat is de toon waarmee mensen 'Twilight' aanvallen."
Erika Christakis, een docent aan het Yale Child Study Center, voerde een soortgelijk argument aan ter verdediging van "Twilight", waarin staat dat, "Miljoenen vrouwen, net als hun mannelijke tegenhangers, genieten van hun fantasieleven, gewoon raar, sexy en onwaarschijnlijk. De mannelijke soort mag allerlei gewelddadige, griezelige, belachelijke en vernederende filmstijlen gebruiken, en hoewel we ze misschien niet als hoge kunst omarmen, stelt niemand ze serieus als amusement."
Maar zelfs het leuk vinden van vormen van entertainment die traditioneel als mannelijk worden beschouwd, zoals sport, strips en videogames, kan averechts werken voor tienermeisjes, die vaak worden gedegradeerd tot "nep geek meisje" toestand.
"Sport, geekdom en technologie worden standaard gepositioneerd als door mannen gedomineerd - van meisjes wordt niet verwacht dat ze in hen geïnteresseerd zijn en worden ervan beschuldigd dat ze het doen alsof ze dat zijn," zei Polen.
Als tiener zegt ze dat haar eigen interesses in strips en 'Lord of the Rings' werden opgevat als verzoeken om mannelijke aandacht of pogingen om ruimtes binnen te dringen waar ze niet welkom was.
"Ik voelde de druk om mijn interesse in vrouwelijke dingen te bagatelliseren, omdat ze betekenden dat ik minder werd genomen." serieus en druk om mezelf te bewijzen aan mijn mannelijke collega's in andere ruimtes en te laten zien dat ik 'een van de' jongens.'"
Tienermeisjes worstelen al met het lichaamsbeeld in een tijdperk van modellen met airbrush en werken vaak harder dan hun mannelijke tegenhangers om te bewijzen dat ze het kunnen maken in STEM-gebieden, en Winfrey zegt dat het kleineren van de dingen waar ze van houden gewoon een nieuwe hindernis in hun pad.
"Ik herinner me heel duidelijk hoe het was om een tienermeisje te zijn. Om altijd het gevoel te hebben dat mijn mening er niet toe deed, om altijd het gevoel te hebben dat mijn goedkeuring van iets onmiddellijk het koele quotiënt ervan verminderde", schrijft ze. "We zorgen ervoor dat [tienermeisjes] weten dat hun interesses vaag en banaal zijn. We haten alles waar ze van houden, uit principe. Hoe moeten ze opgroeien tot schrijvers, denkers, kunstenaars, advocaten, artsen of wat dan ook als ze zich onmenselijk voelen?"
Hoe kunnen we dit veranderen?
Als we een cultuur willen creëren waarin tienermeisjes zich prettig voelen, waar ze kunnen genieten van wat ze willen zonder oordeel, is de oplossing simpel, zegt Bailey.
"De volgende keer dat je de neiging hebt om iets uit de hand te doen omdat het populair is bij tienermeisjes, stop dan en vraag jezelf af of die afkeer is gebaseerd op wie er het meest van lijkt te genieten. Die houding intern uitpakken en de manier waarop we omgaan met tienermeisjes veranderen om meer respectvol, begripvol en empathischer te zijn, is cruciaal."
Maar hoewel sommige meisjes sterk kunnen worden beïnvloed door de vernedering van hun interesses, zegt Jensen dat anderen ondanks het oordeel zullen blijven houden van waar ze van houden en fangirlen.
"Gelukkig zijn meisjes behoorlijk badass en doen ze toch hun eigen ding. Als de tienermeisjes die ik ken - en ik heb jarenlang met tieners in bibliotheken gewerkt - een indicatie zijn, laten ze zich niet door onze culturele vrouwenhaat naar beneden halen."
