"Het is tijd om op een koolstofarm dieet te gaan"
Zo leest een gearchiveerde pagina uit de campagne van British Petroleum in 2006 om het woord over de effecten van onze persoonlijke omgevingskeuzes. Het merk, hetzelfde achter de beruchte en verwoestende Gulf Oil Spill in 2010, wilde zijn consumenten daaraan herinneren. Individuen en bedrijven, zo insinueerde de campagne, delen de last van het verzachten van de effecten van klimaatverandering.
Hoewel CO2-voetafdrukken niet nieuw zijn, is de focus op persoonlijke CO2-uitstoot een recentere ontwikkeling. We hebben een toename gezien van op de consument gerichte bewegingen die ons eraan herinneren dat onze kleine, individuele keuzes ertoe doen, zoals belasting op plastic zakken in supermarkten en herbruikbare waterflessen. En deze veranderingen maak wel indruk!
Maar als het gaat om schadebeperking, maken onze canvas boodschappentassen dan echt een verschil in vergelijking met grootschalige winning van fossiele brandstoffen? Of zijn we ervan overtuigd door goed afgestemde marketingbureaus dat deze enorme bedrijven echt proberen mee te doen aan de strijd tegen klimaatverandering?
Wat is een CO2-voetafdruk?
Maar eerst, wat een ecologische voetafdruk? De uitdrukking zelf roept dinosaurussporen uit het Jura-tijdperk op of lange strandwandelingen.
Koolstof, een chemisch element dat in alles voorkomt, van diamanten tot levende organismen, is niet inherent slecht. Maar wanneer het wordt gecombineerd met zuurstof, wordt het koolstofdioxide - een broeikasgas - en dit creatieproces omvat grotendeels: verbranding van fossiele brandstoffen (gas en kolen). Broeikasgassen absorberen warmte van de zon en houd het dichter bij het aardoppervlak— waardoor de temperatuur stijgt. Dit leidt tot extremere weersomstandigheden, stijgende zeespiegels en veranderingen in habitats voor cruciale flora en fauna.
Industriële processen, afval en landbouw ook bijdragen aan de uitstoot, zij het in een lager tempo dan de energiesector. Al deze gassen worden losjes samengebundeld in de uitdrukking "koolstofvoetafdruk".
Wie is verantwoordelijk?
talloze koolstof rekenmachines (inclusief één) gemaakt door BP zelf) ons vertellen hoe licht, of beter gezegd, we op de planeet leven. Het is een krachtig beeld: om persoonlijk verantwoordelijk te zijn voor zoiets belangrijks als de klimaatcrisis, met alle cijfers om te bewijzen hoe we het beter kunnen doen. De hele boodschap komt tegemoet aan een verwesterde verhaallijn waarin wij de held zijn van onze eigen verhalen, zonder rekening te houden met de gemeenschap om ons heen.
De waarheid is dat we allemaal een ecologische voetafdruk achterlaten, hoe bewust we ook door ons leven gaan - en menselijke activiteit, of antropogene oorzaken, van de afgelopen 50 jaar is waardoor de temperatuur stijgt. Maar de discussie spitst zich zo vaak toe op 'menselijke' activiteiten zonder onderscheid te maken tussen persoonlijke en industriële acties.
Het goede nieuws is dat de bescherming van ons milieu niet recht op onze individuele schouders rust. Gefocust blijven op het probleem dat voorligt, wordt ingewikkeld wanneer grote bedrijven - degenen die investeren - veel geld in advertentiecampagnes voor CO2-voetafdruk-houd het gesprek gericht op individuele acties.
De grootste veranderingen kunnen komen van degenen met de grootste middelen - en in een wereldeconomie die draait om consumptie en productie, ligt die invloed prominent in de industriële ruimte. Maar het heeft alleen onlangs onderdeel geworden van het gesprek dat er een winstgevend voordeel is aan het aannemen van taal (en hopelijk transparant gedrag) rond duurzaamheid en CO2-voetafdrukken.
Dit betekent dat, hoewel de grootste acties van de grootste entiteiten moeten komen, de luidste pleidooien misschien moeten komen van de consumenten - wij - en onze acties, activisme en uitgaven.
Wat doen we daarna?
Hoewel we met een scherp oog naar onze eigen CO2-voetafdruk kunnen (en moeten) kijken, moeten we ook consumentendruk blijven uitoefenen om systeemverandering te eisen. De vasthouden top vervuilers verantwoordelijk voor verandering lijken op directe outreach, maar het kan ook betekenen dat je aandacht moet besteden aan bestaande wetgeving rond productie- en distributiepraktijken. Als we stemmen, kunnen we kandidaten zoeken die: nemen geen campagnefinanciering aan van kolen-, gas- en olielobbyisten. Indien mogelijk kunnen we er zelfs voor zorgen dat we bankieren met organisaties toegewijd aan duurzaamheid en investeringen doen die geen fossiele brandstoffen bevatten.
Snelle mode, nog een zware bijdrager tot wereldwijde koolstofemissies, draagt ook bij aan greenwashing (zie H&M’s laatste aanmoediging voor consumenten om “ontwikkelen”—nog een ander merk dat ons vertelt dat het antwoord is om te consumeren, niet minder). Hier kunnen we kijken naar bewegingen zoals: Mode-revolutie, die ons aanmoedigen om publiekelijk te eisen dat merken delen wie de kleding heeft gemaakt die we dragen, in welke omstandigheden en met welke impact op het milieu.
Wanneer consumenten hun waarden uitspreken (en waar ze hun geld aan willen uitgeven), luisteren merken wel. Zelfs BP komt met nieuwere, meer specifieke doelen om te gaan "netto-nul" tegen 2050, dankzij de marktvraag naar schone energie (hoewel het grote kritiek en bezorgdheid rechtvaardigt over wie "netto-nul" mag definiëren en meten -omdat het BP zelf is). Door voortdurende belangenbehartiging kunnen we de druk op merken zoals BP vergroten om hun tijdlijnen te verkorten, tastbare mijlpalen toe te voegen en echt offers te brengen voor het milieu
Maar geef niet zomaar op en wacht tot bedrijven hun deuntje veranderen - want als we het nog steeds kopen, maken ze het nog steeds.
Ik stel voor dat we onze eigen reducties gebruiken als een kompas om ons te wijzen waar we onze eigen persoonlijke energie moeten opschalen. Als u merkt dat u voor het openbaar vervoer kiest, pleit dan voor volledig elektrische busvloten en uitgebreide toegang tot metro's in uw stad. Of, als uw composthoop op dit moment in feite een familielid is, neem dan contact op met uw lokale ambtenaren en afvalbeheerorganisaties om compostafgifteplaatsen in de stad op te zetten.
Misschien liggen je interesses in groene banen, plantaardig eten, upcycling en repareren, tuinieren, minimalisme met een laag verbruik of plasticvrij; dit zijn ook allemaal geweldige uitgangspunten! Uw persoonlijke beslissingen kunnen een gespreksaanzet zijn met vrienden en familie om de beweging en de verandering die moet plaatsvinden te versterken.
Er is ook nog hoop op individuele actie - ja, je ijverige uitstapjes naar de recyclingcentra hebben impact, vooral als je helpt om duurzame opties nog toegankelijker te maken voor je gemeenschap.
Uiteindelijk zijn het de entiteiten met de meeste middelen, niet de individuele mensen met de minste, die de grootste (en snelste) opofferingen zouden moeten maken. Wanneer we op grote schaal worden versterkt, zullen onze acties en eisen ons uiteindelijk vinden in een tempo, stap voor stap, met de voetafdrukken van de organisaties die onze klimaattoekomst kunnen vormgeven.
