Dlaczego nigdy nie będziesz blisko swojej emocjonalnie nieobecnej matki: 5 powodów, dla których to niemożliwe

Pani Meyers w końcu zdała sobie sprawę, że ma nieobecną emocjonalnie matkę po tym, jak u jej syna zdiagnozowano autyzm. Dziś praktykuje akceptację.

Czy jej zachowania trzymają cię na dystans?

1. Czy twoja matka gra męczennicę, cierpliwą i ofiarną ofiarę w jej relacji z tobą i innymi?
2. Czy przepisuje historię twojej rodziny na nowo, wymazując wszystkie swoje błędy, a tym samym uwalniając się od wszelkiej odpowiedzialności za rzeczy, które poszły nie tak?
3. Czy oczekuje, że będziesz wspierającą, opiekuńczą w odwróceniu ról w typowej relacji rodzic-dziecko?
4. Czy jest okropnym słuchaczem, nawet w najtrudniejszych chwilach w twoim życiu?
5. Czy robi nieczułe komentarze na temat twojej wagi, wyglądu i inteligencji, pozornie nieświadoma ich wpływu?

Jeśli kiwasz głową na którekolwiek lub wszystkie z tych pytań, prawdopodobnie masz trudności z zbliżeniem się do swojej nieobecnej emocjonalnie matki, ale odczuwasz jedynie frustrację. Dzieje się tak dlatego, że ty i ona jesteście w sprzecznych celach, z wami pragniecie intymnej więzi, a ona się temu sprzeciwia. Jej zachowania mają na celu trzymać cię na dystans, ponieważ nie jest w stanie być w pełni dostępna: otwarta, uczciwa, wrażliwa i kochająca.

Co to jest matka nieobecna emocjonalnie?

Przez pierwsze trzy dekady mojego życia tęskniłam za bliskim, pełnym miłości związkiem z mamą i byłam smutna, gdy to się nigdy nie wydarzyło. Kiedy byłam w ciąży, byłam pewna, że ​​urodzenie pierwszego dziecka w końcu nas zwiąże. Jednak trzy lata po urodzeniu syna zdiagnozowano u niego autyzm, a mama zareagowała zimnym oderwaniem. Jej obojętność w tym czasie próby skłoniła mnie do poszukiwania odpowiedzi i znalazłem je, gdy natknąłem się na termin: emocjonalnie nieobecna matka. Wszystko w końcu nabrało sensu.

Z powodu bolesnego dzieciństwa z rodzicem alkoholikiem moja mama była uszkodzona i nie była w stanie nawiązać głębokich więzi z moim rodzeństwem i ze mną. Jako wrażliwe, introwertyczne dziecko pragnęłam intymnej relacji z mamą, ale ona nie była do tego zdolna. W jej umyśle robiła wszystko, co powinna robić dobra mama, zabierając nas do szkoły, piorąc nam ubrania i gotując nam obiad. Nienawidziła mnie, że chcę więcej.

5 zachowań twojej matki, które trzymają cię na dystans

1. grając męczennika

2. przepisywanie historii twojej rodziny

3. rodzicielstwo ciebie

4. nie słucha

5. robienie nieczułych uwag

1. Grając męczennika

Jeśli twoja matka gra męczennicę, powinieneś porzucić wszelką nadzieję na bliski, znaczący związek z nią. Twoja więź nigdy nie będzie zdrowa i zrównoważona, ponieważ ona musi czuć się moralnie lepsza: święta, poświęcająca się i wielkoduszna. Jej tożsamość jest związana z byciem ofiarą i szukaniem winy u wszystkich innych.

Dr Ursula Sandner, psychoterapeutka i coach życia, porusza te kwestie w swoim poście na blogu:Kompleks męczennika – co to jest i co można z nim zrobić?” Pisze: „ci, którzy mają ten kompleks, nie biorą odpowiedzialności za swoje życie, decyzje i wybory, ale starają się obwiniać innych, zwykle przyjaciół lub rodzinę, za ich niepowodzenia, wyrzeczenia lub nieszczęścia”.

Kiedy u mojego syna zdiagnozowano autyzm, moja mama nie mogła zrobić sobie przerwy od męczeństwa, żeby zobaczyć moją udrękę. Była zbyt zajęta marudzeniem i narzekaniem na wszystko, co robiła dla swojego chłopaka i jego krewnych oraz na to, jak nie doceniali. Nie widziała, jak bardzo cierpię i potrzebowałam mamy. Jako dziecko alkoholika już dawno przybrała postać biednej, żałosnej mnie i mocno się jej trzymała. Akceptuję teraz, że nigdy nie zrezygnuje z roli męczennika, ponieważ to daje jej cel.

2. Przepisywanie historii swojej rodziny

Możesz również mieć trudności z nawiązaniem kontaktu z nieobecną emocjonalnie matką, jeśli nalega ona na przepisanie historii twojej rodziny. Wznosi się w tym procesie, stając się bardziej świętą i heroiczną, podczas gdy wszystkim innym brakuje. Wszelkie jej potknięcia są eliminowane z opowiadania, jakby nigdy się nie zdarzyły.

Niemożliwe jest posiadanie bliskiej więzi z matką, która nie jest szczera co do twojej wspólnej przeszłości. Przestałem wychowywać swoje dzieciństwo z mamą, ponieważ zaczęła się bronić, gdy moje wspomnienia nie były tylko błękitnym niebem i kucykami palomino. Wspominając słowne znęcanie się mojego taty, tylko męczyłem ją starą rutyną amnezji. Wolała zapomnieć o tej trudnej rzeczywistości niż zmierzyć się z faktem, że nie chroni mojego rodzeństwa i mnie.

w „Pięć rzeczy, których niekochająca matka nigdy nie robi”, pisze Peg Streep, że emocjonalnie dostrojone mamy przyznają się do błędów rodzicielskich i przepraszają za nie. Jednak emocjonalnie nieobecne matki nigdy nie mówią, że jest im przykro, ponieważ posiadanie własnych błędów jest zbyt niebezpieczne dla ich kruchej samoświadomości. Zamiast tego bronią swoich działań lub „gazują” swoje dzieci, udając, że te rzeczy nigdy się nie wydarzyły. Tak czy inaczej, niszczą szansę na prawdę, a tym samym bliskość.

3. Rodzicielstwo Ciebie

Niektóre emocjonalnie nieobecne matki nie były dobrze wychowywane i zostały z tego powodu zamknięte. Jako dorośli zwracają się do swoich dzieci o miłość, opiekę i współczucie, których nie dostali jako dzieci. To odwrócenie ról nazywa się parentyfikacja. Kiedy rodzicielskie dzieci dorastają i uświadamiają sobie, co im zrobiono, często odczuwają głęboką złość i urazę z powodu beztroskiego dzieciństwa, za którym tęskniły.

Wychowana przez rodzica alkoholika moja matka stała się z tego powodu emocjonalnie odrętwiała. Nie mogąc zapewnić ciepła i miłości, których potrzebowała nasza rodzina, przekazała te obowiązki mojej siostrze i mnie. Mieliśmy za zadanie pocieszać nasze młodsze rodzeństwo, gdy się bały, słuchać ich, gdy byli przytłoczeni, i zachęcać je, gdy czuli się pokonani.

Byliśmy również systemem wsparcia emocjonalnego naszej mamy, dopingując ją na rozmowy kwalifikacyjne i pocieszając ją po rozstaniu. Dzisiaj, z własnymi dziećmi do wychowania i wychowywania, jesteśmy wyczerpani i nie chcemy już matkować naszej mamy. To jest dla niej jak odrzucenie, więc oddaliła się od nas i swoich wnuków.

4. Nie słucha

Wiele nieobecnych emocjonalnie matek jest biednymi słuchaczami, zbyt przytłoczonymi własnym życiem, by zwracać uwagę na słowa córki i kryjące się za nimi uczucia. Po tym, jak u mojego syna zdiagnozowano autyzm, byłam bardzo zrozpaczona. Jednak moja matka była niewzruszona, paplała o swoich problemach i nie mogła usłyszeć mojego żalu. Wyjaśniałem, co powiedział lekarz, a następnym razem, gdy rozmawialiśmy, nie miałaby tego w pamięci. Trudna prawda była taka, że ​​po prostu nie miało to dla niej znaczenia.

Zaakceptowanie faktu, że nasze mamy są egocentryczne i nie są zainteresowane naszym życiem, nie jest łatwe. Mogliśmy temu zaprzeczać przez lata (a nawet dziesięciolecia), dopóki dowody nie były zbyt wysokie, by je zignorować. Kiedy jednak to zrobimy, nasza walka się kończy i zaczyna się pokój.

Badanie, w jaki sposób wpłynęły na nas matki, które nas nie słuchały, również pomaga nam iść naprzód. W artykule Peg Streep „Córki niekochających matek: 7 wspólnych ran,pisze o tragicznym dziedzictwie bycia niesłyszanym. Dziewczyny często stają się kobietami pozbawionymi pewności siebie. Wątpią we własne możliwości i zastanawiają się, dlaczego ktoś chciałby się z nimi umówić lub zaprzyjaźnić. Trudno być blisko matki, która tak bardzo nas skrzywdziła.

5. Robienie niewrażliwych uwag

Ponieważ nasze emocjonalnie nieobecne matki pozostają oderwane od naszego wewnętrznego świata, mogą nieświadomie wyrządzić mu wielką krzywdę. Nie mają pojęcia, że ​​ich negatywne słowa mają ogromną moc nad obrazem własnej córki. W przeciwieństwie do emocjonalnie dostrojonych matek, które starannie dobierają słowa, emocjonalnie nieobecne matki często mówią to, co przychodzi im do głowy, nie zważając na jego wpływ. To sprawia, że ​​trudno jest być blisko nich, ponieważ jesteśmy zawsze w pogotowiu, wiedząc, że mogą nas zranić nieczułą uwagą.

Moje dzieciństwo było torturowane przez obsesję mamy na punkcie mojej wagi, bez względu na to, czy byłam za chuda, czy za gruba. Dziś wciąż potrafi sprawić, że poczuję się jak niepewna dziewczyna swoimi bezmyślnymi komentarzami na temat mojego wyglądu. Na szczęście teraz wiem, że nie jestem sam. Dr Terri Apter, autor Trudne matki: zrozumienie i przezwyciężenie ich mocy, szacuje, że co piąta córka ma toksyczny związek ze swoją mamą. Więcej z nas, niż kiedykolwiek sobie wyobrażaliśmy, zna ból serca związany z próbami zbliżenia się do naszych matek i porażką.

Ćwiczenie akceptacji

Obojętność mojej mamy wobec mojego syna i jego diagnozy autyzmu pomogła mi dostrzec, że jej reakcja nie była odosobnionym zdarzeniem, ale długotrwałym wzorcem zachowania. Zachowała się w ten sam nieczuły sposób, kiedy jako dziecko byłam molestowana przez krewnego, kiedy zmarł mój ojciec (jej mąż) i kiedy poroniłam. W tych czasach nigdy nie była smutna, tylko poruszona oczekiwaniem, że powinna być.

Dzisiaj praktykuję akceptację i nie oczekuję już, że będę łączyć się z mamą na poziomie emocjonalnym. Porzuciłem tę fantazję i teraz buduję kochające, wspierające więzi gdzie indziej. Zdałem sobie sprawę z tego, co powiedział duchowy nauczyciel, Bryon Katie: „Jeśli sprzeciwisz się rzeczywistości, będziesz cierpieć”.

W tym filmie terapeutka Katie Morton opowiada, jak porzucić nadzieję, że twoja mama się zmieni, i zamiast tego skupić się na ponownym macierzyństwie.

Co myślisz?

Treść ta jest dokładna i prawdziwa zgodnie z najlepszą wiedzą autora i nie ma na celu zastąpienia formalnej i zindywidualizowanej porady wykwalifikowanego profesjonalisty.

© 2017 McKenna Meyers

McKenna Meyers (autor) 29 maja 2019:

Noni, kiedy jestem z dala od matki, pragnę mieć z nią lepsze relacje. Kiedy jestem z nią tylko przez kilka minut, od razu przypominam sobie, dlaczego to niemożliwe. Ona po prostu nie wie, jak być mamą i sprawia, że ​​czuję się tak źle z samym sobą. Wypłakać się. Brak w naszym życiu ciepłych, kochających matek jest godny łez.

Noni Jackson 29 maja 2019:

Chcę płakać, to jest właśnie moja mama, chcę jej pomóc, chcę być blisko, ale to przez nią realnie niemożliwe

McKenna Meyers (autor) 1 czerwca 2018 r.:

Dzięki za komentarze, Sunny. Badanie naszego dzieciństwa i pisanie o nim jest potężnym sposobem na uzyskanie wglądu, umieszczenie go w odpowiedniej perspektywie i posunięcie się naprzód w naszym życiu. Jest to również niezwykle pomocne, abyśmy nie powtarzali tych samych destrukcyjnych nawyków z naszymi własnymi dziećmi. Słyszę od tak wielu kobiet, które mają trudne relacje z mamami i muszą dzielić się swoimi historiami, czuć się uprawomocnionymi i wiedzieć, że nie są same. Większość, w tym ja, nie gra w obwinianie ani nie pławi się w bólu, ale jest proaktywna i wykonuje ciężką pracę, której wymaga uzdrowienie.

Sunny Daye 1 czerwca 2018 r.:

Zastanawiam się tylko, gdzie w tych wszystkich zarzutach i osądach znowu twoja matka... gdzie są... akceptując ją taką, jaką jest... wspierając ją i będąc z niej dumnym... branie odpowiedzialności za własne oczywiste poczucie męczeństwa i nawyki żywieniowe... przestań obwiniać i po prostu zaakceptuj, że nikt nie jest doskonały... przestań bawić się w ofiarę...

McKenna Meyers (autor) 22 listopada 2017:

Cóż za cudowna rzecz do powiedzenia o twojej matce! Byłeś naprawdę błogosławiony, że masz z nią tak bliską więź.

Patricia Scott z północno-środkowej Florydy w dniu 22 listopada 2017 r.:

Och, chciałbym, żeby moja mama była tutaj i doprowadzała mnie do szaleństwa tylko z jednego z tych powodów. Zmarła zbyt wiele lat temu i mieliśmy niezwykle cudowny związek. Jakże byłem/jestem błogosławiony.

Anioły są w drodze do Ciebie tego wieczoru ps

McKenna Meyers (autor) 5 lipca 2017 r.:

Zrozumienie pochodzenia zwariowanych zachowań mojej matki pomogło mi zaakceptować ją i okazać współczucie. Wiem, jak spędzać z nią czas i wiem, kiedy czas jechać. Moja relacja z synami jest zdrowa, a oni silni i niezależni. Dzięki za czytanie i komentowanie, Doro.

Dora Weiths z Karaibów 5 lipca 2017:

Chciałbym móc wymazać ból wszystkich dzieci, które nigdy nie miały dobrych relacji z matkami. Zdaję sobie również sprawę, że wspomniane matki miały własne problemy. Życie rzuca ciosami, które utrudniają życie. Cieszę się, że w końcu znalazłeś spokój umysłu i modliłeś się, abyś ty i twoje dzieci cieszyli się swoimi relacjami ze sobą.