Kiedy Orły rozpadła się w 1980 roku u szczytu popularności zespołu, co mogło być poważnym ciosem w muzyczne losy pozostałych członków zespołu. Jednak lata 80-te — szczególnie pierwsza połowa dekady — obfitowały w muzykę wszystkich oprócz jednego z siedmiu członków zespołu. Podczas gdy de facto liderzy zespołów Don Henley i Glenn Frey odnieśli największy popowy sukces, pozostali czterej członkowie The Eagles również tworzyli w tym czasie godną uwagi muzykę. Oto chronologiczne spojrzenie na najlepsze solowe piosenki ex-Eagle z tego okresu.
Całą noc
Michael Putland/Archiwum Hultona/Getty Images
Gitarzysta i piosenkarz i autor tekstów Joe Walsh był doświadczonym liderem zespołu i czeladnikiem sesyjnym na długo przed tym, jak późno dołączył do Eagles 1975, więc być może sensowne było, aby po rozpadzie zaczął działać jako artysta solowy, zanim którykolwiek z jego kolegów z zespołu zrobiłbym. Ten utwór, który znalazł się na ścieżce dźwiękowej do przebojowego filmu „Urban Cowboy”, prezentuje charakterystyczny styl gitarowy Walsha. Jest solidnie zbudowany na jednym z jego pamiętnych riffów. To piosenka o zabawie, która może nigdy nie wykracza poza tak skromne cele, ale mimo to daje satysfakcję.
Serca w ogniu
Zdjęcie z Amazona
Jako oryginalny członek country-rock pionierzy Poco, Randy Meisner, doświadczyli już wielu wewnętrznych konfliktów w zespole przez jego niezbyt przyjazne odejście z tej grupy w 1968 roku. Tak więc po odejściu z Orłów w 1977 roku, po latach konfliktów, prawdopodobnie nie było zaskoczeniem, że Meisner całkiem sprawnie wylądował na solowej karierze. Sukces był skromny, ale przynajmniej Meisner był w stanie w pełni wykorzystać swój talent jako autor piosenek i wokalista. Ta piosenka pokazuje przyjemny wokal Meisnera, a także jego umiejętność łączenia słonecznego country-rocka z jasną wrażliwością popu.
Heavy Metal (Takin' a Ride)
Phil Konstantin/Flickr/CC BY 3.0
Zatrudniony jako drugi gitarzysta The Eagles w 1974 roku, Don Felder zrobił wiele, by wzmocnić brzmienie zespołu, jeszcze zanim dodanie Walsha odsunęło grupę od jej country-rockowych korzeni. Był utalentowanym pisarzem i piosenkarzem, co stało się jasne w tym niedocenianym utworze od ścieżki dźwiękowej do 1981 roku kult klasyka filmu animowanego. Szczególnie błyszczą tu solówki i riffy Feldera, ale jego porywający wokal prowadzący sprawia, że żałuje, że nie dostał w tej roli jeszcze kilku szans, gdy był z The Eagles.
Życie w iluzji
Steve Alexander/Wikimedia Commons/CC BY 2.0
Geneza tego singla z listy Top 40 z 1981 roku z płyty Joe Walsha sięga właściwie roku 1973. To wtedy Walsh napisał i nagrał go z Barnstorm, jego pierwszym solowym zespołem po odejściu z James Gang. Jednak podczas jego burzliwej i szalenie udanej jazdy z Orłami tor pozostał na półce i niekompletny. W swojej dopracowanej formie piosenka może pochwalić się niezapomnianym otwarciem i jedną z najpełniej zrealizowanych melodii Walsha. Świetne średnie tempo piosenka rockowa na wszystkich frontach melodia jest tak dobra, że nie potrzebuje nawet charakterystycznych linii gitary prowadzącej Walsha.
Brudne pranie
Steve Alexander/Wikimedia Commons/CC BY 2.0
Żaden inny Eagle nie przyjął nowego brzmienia lat 80. – a mianowicie skupienia się na klawiszach i mechanicznych uderzeniach perkusji – jak Don Henley. Jego solowa twórczość, poczynając od debiutanckiego LP, nie ma absolutnie nic wspólnego z country-rockowym brzmieniem jego wczesnych lat. Niemniej jednak Henley odniósł stosunkowo natychmiastowy sukces dzięki temu utworowi z końca 1982 roku, który osiągnął trzecie miejsce na liście Billboard Hot 100. Tekstowo Henley atakuje nudne i sensacyjne tendencje popkultury i reportaży, pokazując nieustraszoność, która była mile widziana i niezwykła jak na tamte czasy. „To ciekawe, kiedy ludzie umierają” to tylko jedna linijka piosenki, która każdego dnia staje się prawdziwsza.
Ten którego kochasz
Glenn Frey/Wikimedia Commons/CC BY 2.0
Choć skacze z dala od wyluzowanego brzmienia, doprowadził do perfekcji w tak niezapomniany sposób jako główny wokalista takich hitów Eagles, jak „Peaceful Easy Feeling” i „Lyin' Eyes”, to saksofon- napędzany popową piosenką wciąż udaje się pokazać Glenna Freya w jego dyskretnym, ale pełnym pasji najlepszym. Muzycznie ten utwór obejmuje lata 80. w sposób, który prawie wydaje się zaprzeczać korzeniowej przeszłości Frey, ale jakoś zgrabna aranżacja nie przeszkadza. Piosenka Freya jest tutaj dość uproszczona z bezpośrednim romantycznym tonem, ale jego opowieść o rozdzierającym serce dylemacie miłosnym niesie ze sobą wiele autentycznego ciężaru emocjonalnego.
Blues przemytnika
Zdjęcie z Amazona
Chociaż „You Belong to the City” może być nie do podważenia jako najlepsza ścieżka dźwiękowa Glenna Freya utwór z lat 80., ten „inny” utwór z „Miami Vice” jest bardzo zbliżony pod względem jakość. Frey zainteresował się aktorstwem we właściwym czasie, nie tylko dlatego, że zagrał w pokrewnym odcinku serialu, ale także z powodu wzrostu popularności MTV pomógł wypromować jego twórczość dla telewizji i filmu. Gustowna gitara ślizgowa zgrabnie uzupełnia dobrze narysowane szybkie motywy Freya w „Smuggler's Blues”.
Koniec niewinności
Zdjęcie autorstwa Amazon
Jakość tego tytułowego utworu z długo oczekiwanego wydawnictwa Dona Henleya z 1989 roku jest również dość wysoka. Nie sposób nie pochwalić tego posępnego, dojrzałego spojrzenia na trudne zawiłości życia. Henley już wcześniej często skłaniał się ku komentarzom społecznym, ale tutaj wyróżnia się powściągliwością. Ostatecznie jego teksty — w połączeniu z muzyką Bruce'a Hornsby'ego — zapewniają idealną, inteligentną równowagę popu.
