Ponowne odkrycie tożsamości kulturowej jest możliwe
Podobnie jak wiele innych dzieci imigrantów dorastających w białej społeczności, próbowałem ukryć swoją tożsamość przez większość moich lat formacyjnych. Ilekroć moja mama odbierała mnie ze szkoły i wołała „Fang Fang!” (moje chińskie imię), uciszyłbym ją. – Mów, mamo – szeptałam. Pamiętam, jak dzieci pytały mnie, dlaczego moje oczy wyglądają tak, jak wyglądają. Pamiętam, jak wysiadłam ze szkolnego autobusu i pobiegłam do domu zalana łzami, mówiąc rodzicom, że dzieci dokuczają sobie, że są inne.
„Dlaczego muszę być Chińczykiem?” zapytam.
„Jesteś tym, kim jesteś” — mawiał mój tata. „Bądźcie dumni ze swojego dziedzictwa. Bądź dumny z tego, że jesteś Chińczykiem”.
“Łatwiej było się wtopić, przyjąć smakowitą tożsamość ze Środkowego Zachodu i po prostu całkowicie zignorować swoje pochodzenie kulturowe.”
Łatwo mu mówić, pomyślałem. Nie musi mieć do czynienia z prześladowcami ze szkoły podstawowej. Dla młodej dziewczyny z przedmieść Ohio bycie dumnym ze swojego pochodzenia nie było łatwym zadaniem. Łatwiej było się wtopić, przyjąć smakowitą tożsamość ze Środkowego Zachodu i po prostu całkowicie zignorować swoje pochodzenie kulturowe. Tak przynajmniej spędziłem wiele młodszych lat – a teraz, pod koniec dwudziestki, żałuję tego.
Myślę, że nie jestem w tym odosobniony. Wielu moich azjatyckich przyjaciół (i przyjaciół z innych grup etnicznych) doświadczyło podobnego prześladowania w dzieciństwie. Wtapianie się w tłum wydawało się sposobem na przetrwanie w tych zniechęcających latach. Podobnie jak ja, wielu w końcu przeniosło się do nadmorskich miast, gdzie jest więcej różnorodności, i teraz czują się bardziej akceptowani za to, kim są (i akceptują siebie za to, kim są). Wszędzie w Los Angeles widzę innych — starych i młodych — którzy wyglądają jak ja.
Ale kiedy przebywam wśród rodzimych użytkowników języka chińskiego mandaryńskiego w Chinatown lub w dolinie San Gabriel (Chiny City, jak niektórzy to nazywają), nagle czuję, że znowu się wyróżniam. Tym razem za to, że nie umiem płynnie mówić w swoim ojczystym języku i nie mam kontaktu z moim bardzo bogatym zapleczem kulturowym. Kiedy słucham ożywionych chińskich rozmów wokół mnie, martwię się, że jest już za późno. Martwię się, że jestem zbyt wybielony i nie ma mowy, żebym przekroczył granicę między moim wychowaniem na Środkowym Zachodzie a chińską tożsamością.
“Zawsze będę Chińczykiem i Amerykaninem i nigdy nie jest za późno na odkrywanie swojej tożsamości.”
Im jestem starsza, tym bardziej zdaję sobie sprawę, że te zmartwienia — choć uzasadnione — nie muszą się urzeczywistniać. Zawsze będę Chińczykiem i Amerykaninem i nigdy nie jest za późno na odkrywanie swojej tożsamości. Teraz, gdy doceniam swoją kulturę, mogę poświęcić czas na odkrywanie różnych jej aspektów, od jedzenia po tradycje. Czasami to łatwe. Nigdy nie odpuszczę dim sum, chińskich wypieków ani herbaty bąbelkowej. Zawsze mam ochotę wypróbować nowe chińskie potrawy.
Są też inne, trudniejsze aspekty, które staram się zrozumieć, takie jak burzliwa polityka i historia, którą przeżyli moi rodzice pod rządami Mao Zedonga, które ich ukształtowały. Jest to coś, co dużo badałem i zacząłem omawiać z moimi rodzicami w ostatnich latach.
Kiedy ponad dziesięć lat temu podróżowałem z rodziną do Chin, miałem piętnaście lat i zajmowałem się zakupami, modą, jedzeniem i sesjami zdjęciowymi. Teraz planuję kolejną podróż do Chin (wreszcie!), podczas której poznam zabytki, odwiedzę rodzinne miasta moich rodziców, naprawdę aspekty kultury chińskiej, próba ponownego nauczenia się języka (mówiłem płynnie jako dziecko, ale z czasem go straciłem) i ponowne nawiązanie kontaktu z rodziną za granicą. Zwerbowałem mojego kuzyna z Nowego Jorku — jedynego członka mojej dalszej rodziny mieszkającego w Stanach — aby odwiedził mnie i był moim przewodnikiem. Chętnie to robi i mówi, że jego przyjaciele pomyślą, że jestem „fajny” z powodu bycia Amerykaninem. Przekonamy się.
Ponowne połączenie z moją kulturą jest dla mnie bardzo ważne. Kiedy moi rodzice się starzeją, a ja mieszkam po drugiej stronie kraju, desperacko pragnę poczuć z nimi tę więź. Zrobili odważną rzecz, przeprowadzając się do Stanów Zjednoczonych, a przedtem jest ogromna część ich życia, której nigdy w pełni nie zrozumiem (i nie chciałem zrozumieć jako dziecko). Mam nadzieję, że z biegiem lat lepiej zrozumiem swoją kulturę i mam nadzieję, że wykorzystam tę wiedzę jako sposób na nawiązanie więzi z moimi rodzicami i krewnymi za granicą.
“Wiele razy czułem się samotny dorastając. Teraz zdaję sobie sprawę, że daleko mi do samotności.”
Mam również nadzieję, że wykorzystam to, czego się uczę, jako sposób na poczucie większej więzi ze sobą. Chcę nawiązać kontakt z moją tożsamością jako pierwszego pokolenia Chińczyków-Amerykanów. Wiele razy czułem się samotny dorastając. Teraz zdaję sobie sprawę, że daleko mi do samotności.
Poznałem wspaniałych azjatycko-amerykańskich przyjaciół, z którymi czuję solidarność i szczególną więź. Ponadto wystarczy szybkie wyszukiwanie w Internecie, aby zobaczyć filmy i przeczytać relacje innych Amerykanów chińskiego pochodzenia, którzy dzielą się swoimi doświadczeniami. Mam nadzieję, że pomoże mi to znaleźć większą społeczność zarówno w Los Angeles, jak i ostatecznie w Chinach.
Łatwo jest obwiniać siebie za to, że nie włożyłeś pracy w odkrycie swoich kulturowych korzeni. Przez długi czas byłem zły na siebie, że odrzuciłem chińską kulturę, ale rzecz w tym, że tak naprawdę nigdy nie jest za późno. Ponieważ świat staje się bardziej połączony niż kiedykolwiek wcześniej, istnieją nieskończone zasoby i społeczności online — i w prawdziwym świecie — które mogą zbliżyć Cię do siebie i innych, takich jak Ty.
POWIĄZANE CZYTANIE
