Słowo aliteracja pochodzi od łacińskiego słowa „latyra” co oznacza „litery alfabetu”. Jest to środek stylistyczny używany przez pisarzy, w którym wiele słów zaczynających się od tej samej pierwszej spółgłoski powtarza się blisko siebie w serii. „Peter Piper wybrał dziób marynowanej papryki” to jeden ze słynnych przykładów.
Funkcja aliteracji
W przeciwieństwie do poetów, pisarze fikcji rzadko omawiają zastosowania aliteracji i sposoby jej świadomego stosowania do tworzenia potężniejszej fikcji, ale odgrywa kluczową rolę zarówno w fikcji, jak i poezji proza. Aliteracja tworzy efekt muzyczny, tworząc rytm, nastrój i ruch, jednocześnie nasycając zdania pięknem i pewną płynnością. Na przykład powtarzanie „s”, które brzmi jak wąż, może oznaczać niebezpieczeństwo. Powtarzanie dźwięku „h” nadaje miękkie, niebiańskie brzmienie, podczas gdy powtarzane „b” tworzy spółgłoskę perkusyjną.
Typ drugorzędny nazywany jest aliteracją symetryczną, która wykorzystuje paralelizm: fraza zawiera parę słów na końcu początek i koniec frazy rozpoczynającej się tym samym dźwiękiem, podczas gdy słowa środkowe są podobne — na przykład „rdzawobrązowe blezery reguła."
Przykłady aliteracji w fikcji
W swoim wykładzie „The Sentence Is a Lonely Place” Gary Lutz zachęca pisarzy: „Skorzystajcie z aliteracji… Takie powtarzanie może być kojące i stabilizujące, zwłaszcza w zdaniu, którego treść i porywy emocjonalne są niczym innym. H's: „Był tutaj w wycie świata” i od Christine Schutt: „Wiedział, jakie chusteczki zostawia płacząca dziewczyna”.
Ale aliteracja może również grać a mniej subtelny rola. W Moby Dicka, Melville używa aliteracji, aby zbudować postać i pomóc czytelnikowi doświadczyć sceny na pokładzie statku wielorybniczego. Postać, Stubb, jest opisana jako mająca „raczej szczególny sposób rozmawiania z nimi w ogóle” i jako mówiąc „najwspanialsze rzeczy swojej załodze”. Melville używa aliteracji, aby pomóc zilustrować te twierdzenia. „Diabeł was schwytał, wy obdarte szubrawce” — mówi Stubb. „Odpal ją — odpal ją, moje srebrne łyżeczki!” W tym ostatnim cytacie mamy nie tylko aliterację w powtórzeniu the S dźwięków, ale także przykład asonansu w słowach „start” i „marling”, czyli powtórzenie dźwięku samogłoski.
Dodatkowe przykłady aliteracji
„Dusza wybiera własne społeczeństwo”. -Emily Dickinson.
„Ze śmiertelnych lędźwi tych dwóch wrogów; Para kochanków ze skrzyżowanymi gwiazdami odbiera sobie życie." -Romeo i Julia, Szekspir.
„Więc pędzimy dalej, łodzie pod prąd, niesione nieustannie w przeszłość”. -Ton Wielki Gatsby, F. Scotta Fitzgeralda.
„Mój ojciec wniósł do rozmów przepastną zdolność do troski, która przerażała nieznajomych”. -Centaur, Johna Updike'a.
„Jego dusza omdlała powoli, gdy usłyszał, jak śnieg pada słabo przez wszechświat i słabo pada, jak zejście ich ostatecznego końca, na wszystkich żywych i umarłych”. -Śmierć, Jamesa Joyce'a.
Chociaż możesz używać asonansu w bardziej poetyckich momentach swojej prozy, nawet nie będąc tego świadomym, Aliteracja Donalda Westlake'a w „pięknej blondynce pobitej pałką” zwykle zwraca uwagę na samo. O ile nie zamierzasz tak się stać — w celu zbudowania postaci, dramatu lub stworzenia komicznego momentu — mądrze jest zastosować aliterację wybiórczo, aby zmaksymalizować efekt bez przesady.
