Licencja przymusowa umożliwia muzykowi nagrywanie (i sprzedaż) wersji wcześniej nagranego utworu poprzez płacenie tantiem oryginalnemu twórcy kompozycji, który jest prawnym właścicielem praw autorskich do utworu. Przepisy te umożliwiają Tobie (nowemu artyście) legalne wydanie nowego nagrania istniejącego utworu, a pod pewnymi warunkami możesz opublikować swój utwór nawet bez zgody właściciela praw autorskich. Jest to wyjątek od reguły wynikającej z prawa własności intelektualnej, zgodnie z którą właściciel zachowuje wyłączne prawa, które może (lub nie musi) udzielić licencji innym osobom.
Na przykład Prince był znany z tego, że bardzo opiekował się swoimi piosenkami i nie dawał artystom pozwolenia na dokonywanie nowych nagrań jego muzyki. Jeśli się do niego zwrócisz, może zażądać wysokiej opłaty lub po prostu odrzucić Twoją prośbę. Jednak przestrzegając obowiązującego prawa, możesz legalnie udostępnić nagranie muzyki Prince'a lub kogokolwiek innego.
Ideą ustawy jest wspieranie kreatywności i zapewnienie niezależnym artystom swobody tworzenia nowych wersji muzyki popularnej.
Obowiązkowe kroki dotyczące licencji
Obowiązujące ustawy wymagają pewnych uregulowań w zakresie zgłaszania podmiotowi praw autorskich oraz płacenie tantiem. Najpierw do właściciela praw autorskich wysyłany jest dokument zwany Zawiadomieniem o zamiarze, w którym stwierdza się Twój zamiar uwolnienie twoja wersja ich piosenki. Zawiera informacje o albumie, w tym tytuł, wykonawcę, datę wydania i liczbę wyprodukowanych płyt CD. Ten dokument jest wysyłany przed dystrybucją i obejmuje opłatę ustaloną przez Biuro ds. Praw Autorskich (pod kierownictwem Kongresu USA). Następnie właściciel praw autorskich otrzymuje wyciąg z konta określający należne tantiemy. I wreszcie, właściciel praw autorskich może zażądać rocznego sprawozdania zbadanego przez księgowego.
Aktualna stawka tantiem dla muzyków
Obecnie ustawowa stawka wynosi 0,08 dolara za utwory trwające maksymalnie pięć minut lub 0,0155 dolara za minutę w przypadku utworów trwających ponad pięć minut. Na przykład piosenka trwająca osiem minut zarobiłaby 0,124 dolara na każdym sprzedanym nagraniu. Stopa ta jest zwiększana w miarę zmian w gospodarce i zwykle opiera się na wskaźniku cen towarów i usług konsumenckich.
Alternatywnie muzyk może poprosić o pozwolenie bezpośrednio właściciela utworu i wynegocjować niższą stawkę. Dzieje się tak dlatego, że w USA nie ma prawnego obowiązku przestrzegania standardu licencji obowiązkowej.
Obowiązkowe ograniczenia licencji
Chociaż muzycy są klasyfikowani jako „twórcy” i jako tacy mają pewne swobody i elastyczność w zakresie licencji przymusowych, korzystanie z nich regulują pewne ograniczenia. Chociaż możesz zmienić ogólny układ nagrania utworzonego przez innego artystę, nie możesz używać licencji przymusowej do wykonywania żadnej z poniższych czynności:
- Wprowadź zasadnicze zmiany w tekście lub melodii. Ponadto w ramach licencji przymusowej nie można zmieniać aranżacji nut. Na przykład, jeśli zespół American Rappers nagrywa piosenkę rapową, a zespół American Bluegrass nabywa przymusową licencję, a następnie zmienia niektóre słowa i zmienia melodię i rytm utworu rapowego w balladę bluegrassową, wówczas amerykańscy raperzy mogą cofnąć obowiązkową licencję zespołowi bluegrassowemu i zatrzymać dalsze nagrywanie dystrybucja.
- Poproś o utwór, którego artysta jeszcze nie wydał. Dzieje się tak dlatego, że właściciel praw autorskich zawsze zachowuje pierwszeństwo w zakresie udostępniania.
- Poproś o utwór, który nie jest chroniony prawem autorskim w Stanach Zjednoczonych. Muzyka chroniona prawami autorskimi gdziekolwiek poza Stanami Zjednoczonymi nie jest objęta i chroniona prawem obowiązkowym.
- Użyj utworu oryginalnego artysty podczas występu na żywo publiczne wystąpienie, jako podkład do własnego nagrania lub do wykorzystania w karaoke. Dzieje się tak dlatego, że licencja przymusowa ma zastosowanie wyłącznie do muzyki rozpowszechnianej publicznie w celu słuchania przez użytkownika końcowego.
Dwa przykłady ilustrujące działanie licencji obowiązkowych
Ponieważ licencje przymusowe mogą być mylące, przyjrzyjmy się dwóm konkretnym (choć fikcyjnym) przykładom.
Załóżmy, że muzyk John Doe pisze i wydaje country-westernową piosenkę zatytułowaną „I Am So Miserable Without You, It's Almost Like I've Got You Back”. Wtedy Sam Smith decyduje, że chce nagrywać „Jestem tak nieszczęśliwy bez ciebie, że to prawie tak, jakbym cię odzyskał”. Jeśli Sam jest skłonny uiścić ustawową opłatę, nie musi prosić Johna Doe, autora tekstów country-western, o pozwolenie. To powiedziawszy, jeśli Sam chce płacić mniej za kopię według aktualnej stawki ustawowej, Sam musi uzyskać pozwolenie od Johna Doe.
Albo powiedzmy, że Sam Spade komponuje i nagrywa piosenkę gospel. Później Little Jimmy, gwiazda punk rapu, zdobywa przymusową licencję i nagrywa piosenkę Sama, ale zmienia słowa i eliminuje melodię. Sam może podjąć niezbędne działania, aby cofnąć przymusową licencję Małego Jimmy'ego i uniemożliwić dalszą dystrybucję (lub odtwarzanie) jego wersji nagrania.
