Gitarzysta urodzony w Irlandii Rory Gallagher po raz pierwszy zwrócił naszą uwagę jako frontman trio siłowego Smak, szanowany zespół, który odniósł odrobiną sukcesu i sławy drugą falę brytyjskiego boomu blues-rockowego lat 60. XX wieku. Gallagher rozpoczął karierę solową albumem zatytułowanym w 1971 roku i natychmiast wyruszył w trasę, niemal bez przerwy koncertując aż do swojej śmierci w 1995 roku.
Po drodze nagrał kilkanaście płyt studyjnych i kilka albumów na żywo, które prezentowały jego zapalczywy styl gry i niedoceniane umiejętności pisania piosenek. Często pomijane na korzyść współczesnych, takich jak Eric Clapton oraz Jimmy Page, Gallagher jest jednym z najlepszych gitarzystów blues-rockowych w historii gatunku.
Niezbędne albumy
Na żywo! W Europie (1972)
Wydany zaledwie rok po rozpoczęciu solowej kariery irlandzkiego gitarzysty bluesowego, Na żywo! W Europie uchwycił młodego ogiera paradującego i płaczącego po scenie, podpierającego się nogami i rozwijającego swój dynamiczny występ na żywo, na którym opiera się duża część jego reputacji. Długie na interpretacjach tradycyjnych i standardowych piosenek bluesowych, takich jak „Messin' With The Kid” i „Hoodoo Man”, oraz krótkie na oryginalnym materiale,
Trasa po Irlandii 1974 (1974)
Dwa lata po wydaniu Live! W Europie Gallagher wrócił do Irlandii na serię dziewięciu koncertów, w których wystąpił pewny siebie, doświadczony weteran gitarzysta z garścią nagrań studyjnych za pasem i rozszerzoną paletą muzyczną, którą zastosował do większego katalogu piosenek. Trasa po Irlandii 1974 zawiera muzyczne atrakcje trasy i jest towarzyszem filmu dokumentalnego o tym samym tytule, nakręconego przez reżysera Tony'ego Palmera. Album oferuje inspirującą mieszankę oryginalnych piosenek, takich jak „Tattoo'd Lady”, „Walk On Hot Coals” i „A Million Miles Away”, a także wybór covery „Too Much Alcohol” J.B. Hutto i „I Wonder Who” Muddy'ego Watersa, które są jednymi z najlepszych nagrań blues-rockowych na żywo era.
Solidne wysiłki artystyczne
Karta telefoniczna (1976)
Wyprodukowany z pewną ręką przez byłego basistę Deep Purple, Rogera Glovera, Gallagher's Karta telefoniczna odkrył, że gitarzysta wybiega nieco poza granice blues-rocka, włączając soul, jazz, a nawet pop do tego, co okazało się jednym z jego najmocniejszych zestawów oryginalnego materiału. Podczas gdy rockmani z haczykami, jak „Country Mile” i utwór tytułowy, stali się ulubieńcami fanów na scenie, melodyjne utwory, takie jak „Edged In Blue” i „I'll Admit You're Gone”, mają inny wymiar niż utwory Gallaghera talenty.
Dwójka (1971)
Drugi album Gallaghera został wydany niedługo sześć miesięcy po jego debiutanckim tytule, ale pokazuje niesamowitą ilość artystycznego rozwoju i dojrzałości. Zawiera jedenaście oryginalnych utworów, z Licho Gallagher napisał plan, który miał realizować przez większość dekady, mieszając się hałaśliwy, napędzany gitarą blues-rock ze skrawkami akustycznego country bluesa, skomplikowanym roots-rockiem i serdeczne R&B. Jego gitarowe brzmienie i frazowanie są doskonałe przez cały czas, a jego umiejętności pisania piosenek rozwijały się w niesamowitym tempie. Podczas Licho Umieścił tylko jeden utwór – hałaśliwy „Crest Of A Wave” – w kanonie Gallaghera, dosłownie nie ma na tym albumie złego utworu.
Notatki z San Francisco (2011)
Ten długo oczekiwany „zagubiony” album, nagrany przez Gallaghera i jego czteroosobowy zespół w San Francisco w 1977 roku, został ostatecznie wydany w 2011 roku i okazał się wart czekania. Zawiera dziewięć oryginalnych piosenek, z których część zostanie ponownie nagrana rok później dla Koniec zdjęć, a także kilka „dodatkowych utworów”, Notatki z San Francisco ukazuje artystę dążącego do granic blues-rockowej formy i próbującego poszerzyć swoje brzmienie. Dwupłytowy zestaw zawiera solidny jak skała występ na żywo z 1979 roku, który umieszcza (później) Etap uderzony wstydzić się.
Warto posłuchać
Projekt (1973)
Dwa wydania albumów Gallaghera z 1973 roku pokazały gitarzystę w szczytowej formie i przyniosły wiele piosenek, które stały się ulubionymi przez fanów, wykonywanych przez Gallaghera przez następną dekadę. Projekt był pierwszym z pary, a jeśli często jest pomijany na korzyść co prawda przełożonego Tatuaż, jest to jednak solidna kolekcja materiałów, wśród których wyróżnia się raver „Walk On Hot Coals”, zmysłowy „Daughter Of The Everglades” i rozbudowany dżem „Siódmy syn siódmego syna”. Żywy pokrywa Wielki Bill Broonzy"Banker's Blues" to kolejny dobry 'un, prezentujący umiejętności akustycznego bluesa Gallaghera.
Koniec zdjęć (1979)
Po katastrofalnych sesjach z 1977 r., które (znacznie) później zaowocowały długo zagubionymi Notatki z San Francisco album, Gallagher zerwał swój pięcioletni zespół. Rozbierając się do potężnego trio, zachowując tylko basistę Gerry'ego McAvoya i dodając perkusistę Teda McKennę, Gallagher ponownie nagrał garść utworów z poprzedniej sesji dla Koniec zdjęć, dodając kilka nowych melodii i podążając za mocniejszym blues-rockowym brzmieniem. Choć nie jest to najlepszy album w środowisku Gallagherów, Koniec zdjęć wciąż zawiera hity fanów, takie jak „Shinkicker”, „Mississippi Sheiks” i „Last Of The Independents”, a także przeoczone perełki, takie jak brzydka „Juke Box Annie”.
Tatuaż (1973)
Tatuaż reprezentowało niesamowite osiągnięcie, ponieważ Gallagher znalazł inspirację do napisania dziewięciu nowych utworów podczas intensywnej trasy koncertowej wspierającej jego Projekt album, wydany zaledwie kilka miesięcy wcześniej. Muza najwyraźniej mocno uderzyła gitarzystę, ponieważ Tatuaż zawiera jedne z najlepszych i najpopularniejszych piosenek z długiej i płodnej kariery artysty, takie jak „Tattoo'd Lady”, „A Million” Miles Away” i „Cradle Rock” od lat to główne elementy występów Gallagher na żywo, podczas gdy melodie takie jak inspirowany Deltą folkowy blues „20/20 Vision” lub utrzymane w stylu bluesowym Chicago „Who's That Coming” ze smakowitą gitarą typu slide, ukazujące drugą stronę musicalu gitarzysty. ambicja.
Tylko dla kolekcjonerów
Świeże dowody (1988)
Ostatni album studyjny Gallaghera to mieszanka stylów i wykonań bluesowych, gitarzysta próbuje swoich sił interpretacje bluesa zydeco, Chicago, Delta i jazzu wraz z jego typowym brudnym bluesem i brytyjskim stylem blues-rock. Choć w żadnym wypadku nie jest to zły album—Świeże dowody zawiera kilka inspirujących występów, w tym cover legendy bluesa Delta Son House „Empire State Express”—it niemniej jednak nie spełnia wysokich standardów ustanowionych przez Gallaghera podczas jego niesamowitej serii solidnych lat 70. albumy.
Etap uderzony (1980)
Zaczerpnięty ze światowej trasy Gallaghera 1979/1980, zmęczonemu doborowi piosenek nie pomagają nijakie występy gitarzysty. Brakuje bezpośredniości i żartobliwości zestawu na żywo uchwyconego przez Notatki z San Francisco, Etap uderzony pokazuje niewiele z naturalnej charyzmy i energii Gallaghera. Jednak po dziesięciu latach nieustannego koncertowania oraz napisaniu i nagraniu dziewięciu albumów studyjnych w ciągu tylu lat, możliwe, że mężczyzna był po prostu zmęczony jak pies, a nie zainspirowany.
Najlepszy Artysta
Grzebień fali (2009)
Tak naprawdę pierwsze ujęcie w przywracaniu katalogu Rory'ego Gallaghera przez Eagle Rock, ta dwupłytowa, 24-ścieżkowa kolekcja zawiera niektóre z najbardziej lubianych przez gitarzystę materiałów. Piosenki takie jak „Walk On Hot Coals”, „Tattoo'd Lady”, „Calling Card”, „A Million Miles Away” i utwór tytułowy są prawdopodobnie wśród utworów Gallaghera. najlepsze, podczas gdy pomijane perełki, takie jak „Edged In Blue” i „Wheels Within Wheels”, pokazują pełniejszy zakres często pomijanych przez Gallaghera talenty. Podczas gdy wierni hardcore'owi już posiadają wszystkie te rzeczy, nowicjusze są dobrze obsługiwani przez różnorodny wybór materiałów znalezionych na Grzebień fali.
Rarytasy
Sesje London Muddy Waters (1971)
Wczesne lata 70. starają się nadać współczesność starzejącemu się brzmieniu takich mistrzów bluesa, jak Zabłocone wody i Howlin' Wolf przez nagranie ich z brytyjskimi akolitami blues-rocka były zwykle krytykowane przez krytyków, ale przetrwały próbę czasu. Na Sesje London Muddy Waters, Gallagher doskonale pasuje do oldschoolowej ekipy Watersa, w skład której wchodzili gitarzysta Sammy Lawhorn i harfiarz Carey Bell. Wkład irlandzkiego gitarzysty jest inspirujący i elektryzujący, Gallagher gra jak dziecko w sklepie ze słodyczami przy okazji występu z legendą, taką jak Waters.
Pudełko żab (1984) / Dziwna kraina (1986)
„supergrupa” Box of Frogs z lat 80. była swego rodzaju spotkaniem tria Chrisa Dreja, Paula Samwell-Smith i Jim McCarty, najbardziej znani jako serce i dusza blues-rocka z lat 60., pionierzy Ptaki stoczni. Rekrutacja byłego wokalisty Medicine Head Johna Fiddlera i wielu znanych przyjaciół grających na gitarze, takich jak Jeff Beck, Steve Hackett i Rory Gallagher, Box of Frogs nagrali tę parę przeoczonych albumów. Wkład Gallaghera w slajd i gitarę prowadzącą ożywia każdą piosenkę, w której się pojawia, wnosząc jasną energię do występów, które przyćmiewają występy jego współczesnych.
