Sięganie po rentowność jest powszechnie używanym zwrotem w finansach i inwestowaniu. Ściśle rzecz ujmując, w najwęższym znaczeniu, określenie to charakteryzuje sytuację, w której inwestor poszukuje wyższych zysków ze swoich inwestycji.
Mówiąc dokładniej i częściej, określenie to stosuje się do sytuacji, w których inwestor dąży do wyższych zysków, nie biorąc pod uwagę dodatkowego ryzyka, jakie zwykle w rezultacie ponosi. Rzeczywiście, inwestorzy, którzy agresywnie sięgają po zysk, często wykazują przeciwieństwo normalnej awersji do ryzyka, zamiast – świadomie lub nie – kochać ryzyko w swoich wyborach.
Kryzysy rentowności i kredytu
Kryzys finansowy z lat 2007–2008 jest najnowszym przykładem załamania rynku spowodowanego częściowo powszechnym sięganiem po rentowność. Inwestorzy desperacko poszukujący wyższych stóp zwrotu podwyższają wartość papiery wartościowe zabezpieczone hipoteką do poziomów niezgodnych z ich podstawowym ryzykiem spłaty. Kiedy kredyty hipoteczne związane z tymi instrumentami uległy przeterminowaniu lub niespłacie, ich wartość uległa załamaniu.
Nastąpił ogólny kryzys zaufania inwestorów, powodujący gwałtowny spadek wartości innych papierów wartościowych oraz upadłość lub niemal upadłość wielu wiodących firm bankowych i firm zajmujących się papierami wartościowymi.
Sięganie po zysk i oszustwa finansowe
Inwestorzy, którzy agresywnie sięgają po zysk, należą do osób najbardziej podatnych na padnięcie ofiarą oszustw i schematów finansowych. Rzeczywiście, wiele wspaniałych przypadków oszustw i oszustw w historii finansowej dotyczyło sprawców, do których najbardziej znani są Charles Ponzi i Bernard Madoff, skierowanych szczególnie do osób, które desperacko szukały dodatkowego zysku ze swoich pieniędzy i były niezadowolone z konwencjonalnego inwestowania możliwości.
Inwestorzy instytucjonalni
W środowisku niskich stóp procentowych, jakie miało miejsce w następstwie kryzysów finansowych i kredytowych w latach 2007–2008, wiele inwestorzy instytucjonalni, takie jak towarzystwa ubezpieczeniowe i fundusze emerytalne o zdefiniowanym świadczeniu, znajdują się pod presją sięgania po rentowność. Te niskie stopy zwrotu wynikają w dużej mierze z działań Rezerwy Federalnej i innych banków centralnych na całym świecie mających na celu stymulację gospodarek w następstwie kryzysu finansowego z lat 2007–2008.
Firmy ubezpieczeniowe i fundusze emerytalne w tej sytuacji czują się zmuszone do podejmowania większego ryzyka w celu wygenerowania zwrotu niezbędnego do wywiązania się ze swoich zobowiązań. Rezultatem jest uogólniony wzrost ryzyka w systemie finansowym.
Wpływ na cenę obligacji
Głównymi odbiorcami długu korporacyjnego i zagranicznego są towarzystwa ubezpieczeniowe i fundusze emerytalne, a co za tym idzie istotne źródła finansowania tych podmiotów. Decyzje o zakupie podejmowane przez inwestorów instytucjonalnych mają zatem poważne konsekwencje dla podaży i ceny kredytu. Efekty ich sięgania po rentowność widoczne są w wycenie nowych emisji długu oraz w wycenie tych samych instrumentów na rynku wtórnym.
Krótko mówiąc, gdy ci duzi inwestorzy instytucjonalni aktywnie sięgają po zysk, podnoszą ceny cen bardziej ryzykownych papierów wartościowych, a tym samym faktycznie obniżyć stopę procentową, którą muszą zapłacić bardziej ryzykowni pożyczkobiorcy płacić.
Nieoczekiwane zachowanie
Badacze akademiccy odkryli, że sięganie po rentowność jest najbardziej agresywne i oczywiste podczas ekspansji gospodarczej, kiedy rentowność obligacji i tak zwykle rośnie. Co więcej, jak na ironię, takie zachowanie jest bardziej oczywiste w przypadku firm ubezpieczeniowych, które borykają się z bardziej wiążącymi regulacyjnymi wymogami kapitałowymi.
Innym sprzecznym z intuicją odkryciem badaczy jest to, że regulacje mające na celu ograniczenie ryzykownych zachowań inwestycyjnych ze strony firm ubezpieczeniowych w rzeczywistości zachęcają do sięgania po zysk. Kluczem do tego ustalenia jest obserwacja, że nawet rzekomo najbardziej wyrafinowane schematy pomiaru ryzyka są wysoce niedoskonałe, jeśli nie zasadniczo wadliwe.
