Artyści używają perspektywiczny do przedstawienia trójwymiarowych obiektów na dwuwymiarowej powierzchni (kawałku papieru lub płótnie) w sposób, który wygląda naturalnie i realistycznie. Perspektywa może stworzyć iluzję przestrzeń i głębia na płaskiej powierzchni (lub płaszczyźnie obrazu).
Perspektywa najczęściej odnosi się do perspektywy liniowej, złudzenia optycznego wykorzystującego zbiegające się linie i znikające punkty, które sprawiają, że obiekty wydają się mniejsze, im dalej od widza się znajdują. Perspektywa powietrzna lub atmosferyczna nadaje rzeczom w oddali jaśniejszą wartość i chłodniejszy odcień niż rzeczom na pierwszym planie. Skrót perspektywiczny, jeszcze inny rodzaj perspektywy, sprawia, że coś oddala się w dal poprzez skompresowanie lub skrócenie długości obiektu.
Historia
Zasady perspektywy stosowane w sztuce zachodniej rozwinęły się w okresie renesansu we Florencji we Włoszech na początku XV wieku. Wcześniej obrazy były stylizowane i raczej symboliczne niż realistyczne przedstawienia życia. Na przykład wielkość osoby na obrazie może wskazywać na jej znaczenie i status w stosunku do innych postaci, a nie ich bliskość do widza, a poszczególne kolory niosły znaczenie i znaczenie poza ich
Perspektywa liniowa
Perspektywa liniowa wykorzystuje układ geometryczny składający się z linii horyzontu na poziomie oczu, znikających punktów i zbiegających się linii w kierunku znikających punktów zwanych liniami ortogonalnymi, aby odtworzyć iluzję przestrzeni i odległości na dwuwymiarowej powierzchni. Artysta renesansowy Filippo Brunelleschi jest powszechnie uznawany za odkrycie perspektywy liniowej.
Trzy podstawowe typy perspektywy — jednopunktowa, dwupunktowa i trzypunktowa — odnoszą się do liczby znikających punktów użytych do stworzenia iluzji perspektywy. Najczęściej używana jest perspektywa dwupunktowa.
Perspektywa jednopunktowa składa się z jednego znikającego punktu i odtwarza widok, gdy jedna strona obiekt, taki jak budynek, znajduje się równolegle do płaszczyzny obrazu (wyobraź sobie, że patrzy przez okno).
Perspektywa dwupunktowa wykorzystuje jeden znikający punkt po obu stronach obiektu, na przykład obraz, na którym róg budynku jest skierowany w stronę widza.
Perspektywa trzypunktowa sprawdza się w przypadku obiektu oglądanego z góry lub z dołu. Trzy znikające punkty obrazują efekty perspektywy występujące w trzech kierunkach.
Perspektywa powietrzna lub atmosferyczna
Perspektywa powietrzna lub atmosferyczna może być zademonstrowana przez pasmo górskie, w którym góry w oddali wydają się jaśniejsze pod względem wartości i nieco chłodniejsze lub bardziej niebieskie w odcieniu. Ze względu na zwiększone warstwy atmosfery między widzem a obiektami w oddali, obiekty znajdujące się dalej również wydają się mieć bardziej miękkie krawędzie i mniej szczegółów. Artyści powielają to zjawisko optyczne na papierze lub płótnie, aby stworzyć wrażenie odległości na obrazie.
Wskazówka
Większość doświadczonych artystów potrafi intuicyjnie rysować i malować perspektywę. Nie muszą rysować linii horyzontu, punktów zbiegu i linii ortogonalnych.
Klasyczna książka Betty Edward ”Rysowanie po prawej stronie mózgu”, uczy artystów rysowania i malowania perspektywy z obserwacji. Śledząc to, co widzisz w rzeczywistym świecie, na przezroczystym wizjerze o wymiarach około 8 x 10 cali trzymanym równolegle do twoich oczu (płaszczyzna obrazu), a następnie przenosząc ten rysunek na białą kartkę papieru, możesz dokładnie narysować to, co widzisz, tworząc w ten sposób iluzję trójwymiarowości przestrzeń.
Zaktualizowane przez Lisę Marder
