Podobnie jak w przypadku samego wojska, ostateczne pożegnanie naszych sił zbrojnych z towarzyszami jest przesiąknięte tradycją i ceremonią. Wiele z tych tradycji sięga wieków wstecz i jest bogatych w symbolikę.
Flaga
Najważniejszym elementem pogrzebu wojskowego jest trumna udrapowana flagą. Niebieskie pole flagi umieszcza się u wezgłowia trumny, nad lewym ramieniem zmarłego. Zwyczaj ten narodził się podczas wojen napoleońskich na przełomie XVIII i XIX wieku, kiedy flagą zakrywano zmarłych zabieranych z pola bitwy na kesonie.
Konie
Podczas pogrzebu wojskowego wszystkie konie ciągnące keson, na którym znajduje się ciało weterana, są osiodłane, ale konie po lewej stronie mają jeźdźców, a konie po prawej nie. Zwyczaj ten wyewoluował z czasów, gdy kesony zaprzężone w konie były głównym środkiem transportu amunicji i armat artyleryjskich, podczas gdy konie bez jeźdźców niosły prowiant.
Pojedynczy koń bez jeźdźca, który podąża po kesonie z butami odwróconymi w strzemionach, nazywa się koniem „koń w kaparowie” w odniesieniu do jego ozdobnych pokryć, do których obowiązuje szczegółowy protokół sobie. Zgodnie z tradycją wojskowych ceremonii pogrzebowych koń w kaparce podąża za trumną oficera armii lub piechoty morskiej, który był pułkownikiem lub wyższym stopniem, albo był trumną prezydenta USA z racji pełnienia funkcji narodowego dowódcy wojskowego w latach szef.
Salut z 21 dział
Honory wojskowe przy grobie obejmują wystrzelenie trzech salw przez siedmiu członków służby. Często jest to mylone z zupełnie odrębnym zaszczytem, tzw Salut z 21 dział. Jednak liczba pojedynczych wystrzałów podczas obu ceremonii ewoluowała w ten sam sposób.
The trzy salwy wywodzi się ze starego zwyczaju na polu bitwy. Obie walczące strony zaprzestaną działań wojennych, aby usunąć swoich poległych z pola bitwy i strzelać trzy salwy oznaczały, że poległym zaopiekowano się należycie i strona była gotowa do wznowienia bitwy.
Salut z 21 dział ma swoje korzenie w brytyjskim zwyczaju, kiedy siedem dział stanowiło uznany salut morski, ponieważ większość okrętów wojennych miała siedem dział. Ponieważ w tamtych czasach proch strzelniczy można było łatwiej przechowywać na lądzie niż na morzu, z broni lądowej można było wystrzelić trzy naboje na każdy nabój, który mógł zostać wystrzelony przez statek na morzu.
Później, gdy udoskonalono proch i metody przechowywania, zaczęto salutować na morzu przy użyciu 21 dział. Początkowo Stany Zjednoczone zużyły po jednym naboju na każdy stan, osiągając salut z 21 dział do 1818 roku. W 1842 r. naród zredukował salut do 21 dział, a formalnie przyjął salut z 21 dział w 1890 r.
Służba zmarłemu Prezydentowi
Śmierć prezydenta USA wiąże się także z innymi ceremonialnymi salutami i tradycjami wojskowymi. W następnym dniu po śmierci prezydenta, byłego prezydenta lub prezydenta-elekta, dowódcy armii instalacje tradycyjnie nakazują strzelanie z jednego pistoletu co pół godziny, zaczynając od pobudki i kończąc o godz wycofać się.
W dniu pochówku tradycyjnie od południa oddaje się salwę z 21 dział (strzały co minutę przez 21 minut) we wszystkich obiektach wojskowych, w których znajduje się niezbędny personel i materiały. Instalacje te będą także salutować z 50 dział – po jednej na każdy stan – w pięciosekundowych odstępach bezpośrednio po opuszczeniu flagi.
Odegranie utworu „Ruffles and Flourishes” zapowiada przybycie oficera flagowego lub innego dostojnika honorowego. Bębny grają na falbankach, a trąbki na kwiatach - po jednym na każdą gwiazdę w randze oficera flagowego lub stosownie do stanowiska lub tytułu uhonorowanego. Cztery kwiaty to najwyższy zaszczyt. Kiedy gra się dla prezydenta, po „Ruffles and Flourishes” następuje „Hail to the Chief”.
Gra na kranach
Hejnał”Opukanie" powstał podczas wojny domowej z Armią Potomaku. Bryg. Armii Unii. gen. Danielowi Butterfieldowi nie podobał się hejnał, który sygnalizował żołnierzom w obozie, aby zgasili światła i poszli spać, więc opracował melodię „Taps” ze swoim trębaczem brygady, Pvt. Olivera Wilcoxa Nortona. Wezwanie to później znalazło inne zastosowanie jako symboliczne wezwanie żołnierzy do snu śmierci.
Formacja zaginionego człowieka
Inny honor wojskowy sięga dopiero XX wieku. Estakada wojskowa, czyli formacja zaginionych, to zwykle formacja składająca się z czterech samolotów z numerem 3 statek powietrzny albo zaginął, albo wykonał manewr podciągnięcia i opuścił formację, aby oznaczyć zagubionego towarzysza w ramionach. Są one zazwyczaj zarezerwowane dla oficerów lotnictwa, prezydenta lub innego wykwalifikowanego personelu.
Zakon pogrzebowy
Chociaż może to się nieznacznie różnić w zależności od usługi i opiera się na preferencjach członków rodziny, standardowa sekwencja wydarzeń podczas pogrzebu wojskowego na Cmentarzu Narodowym w Arlington jest zwykle następująca następująco:
Keson lub karawan przybywa na miejsce grobu i wszyscy prezentują broń. Zespół trumnowy zabezpiecza trumnę, a kapelan prowadzi na miejsce pochówku. Zespół trumny odkłada trumnę i zabezpiecza flagę. Flaga jest rozciągnięta, pozioma i wyśrodkowana nad trumną.
Po odprawieniu nabożeństwa przez kapelana, a przed błogosławieństwem, oddawany jest salut armatni (w stosownych przypadkach). Oficer dowodzący podaje broń, aby rozpocząć salwę karabinową, po czym trębacz gra „Tap”. Flaga jest złożona i przekazana najbliższym krewnym. Jedyną osobą pozostałą przy grobie jest jeden żołnierz, czuwający. Jego misją jest czuwanie nad ciałem do momentu jego pochowania w ziemi.
