Nigdy nie było to wydarzenie olimpijskie ani mistrzostwa świata, ale mila pozostaje jedynym wyścigiem niemetrycznym dystans, za który Międzynarodowe Stowarzyszenie Federacji Lekkoatletycznych (IAAF) uznaje świat nagrywać. Długo po tym, jak inne odległości niemetryczne zniknęły z ksiąg rekordów świata, te 5280 stóp, czyli 1760 jardów (około 1,61 kilometra), nadal pobudza wyobraźnię biegaczy i fanów, jako premier średni dystans wydarzenie.
Marokańczyk Hicham El Guerrouj od 7 lipca 1999 r. jest rekordzistą świata na milę 3:43,13.
Pierwszy uznany przez IAAF rekord świata na tej mili został ustanowiony przez Johna Paula Jonesa ze Stanów Zjednoczonych. Nie, zapis nie sięga czasów rewolucji amerykańskiej. Ten John Paul Jones dokonał swojego wyczynu 31 maja 1913 w Allston w stanie Massachusetts, gdzie ukończył milę w 4:14,4. Francuz Jules Ladoumegue osiągnął później wynik poniżej 4:10, pokonując w październiku 4:09,2. 4, 1931 w Paryżu.
Znak pełzał w kierunku znaku 4-minutowego w latach 40. XX wieku. W ciągu trzech lat od lipca 1942 do lipca 1945 para Szwedów, Gunder Hagg i Arne Andersson, wymieniała rekord sześć razy. Hagg zakończył dawanie i branie z czasem 4:01,4 17 lipca 1945 roku. Jego znak utrzymywał się przez prawie dziewięć lat, podczas których eksperci dyskutowali o tym, czy czterominutowa mila jest możliwa z ludzkiego punktu widzenia.
4-minutowa mila
6 maja 1954 r. Roger Bannister z Wielkiej Brytanii odpowiedział na pytania, pokonując pierwszą milę poniżej 4 minut, kończąc wyścig z czasem 3:59,4 w asyście pary rozruszników serca. Bannister, wówczas student medycyny, opracował własne metody treningowe – obejmujące stosunkowo krótkie, intensywne treningi – które przetrwały go w wietrzny dzień. Bannister przejechał okrążenia 57,5, 60,7, 62,3 i 58,9 sekundy. Został mierzony w czasie od 3:43.0 do 1500 metrów.
Podczas gdy Bannister słynie z rozbicia 4-minutowej bariery, wielu zapomina, że trzymał tytuł przez mniej niż siedem tygodni, zanim Australijczyk John Landy zakończył z czasem 3:58,0 21 czerwca 1954 roku. Bannister wycofał się z wyścigów przed końcem roku, aby poświęcić się medycynie, ale nie wcześniej niż w sierpniu tego samego roku, gdy ścigał się z Landy w „Mili stulecia” w Vancouver. Landy wystrzelił z przodu pod koniec pierwszego okrążenia, mając nadzieję, że zniszczy zwykle szybko kończącego się Bannistera. Ale Bannister prowadził swój własny wyścig, kroczył sam, a następnie wystrzelił na prowadzenie z mniej niż 90 jardów pozostały do wygrania w 3:58.8 do 3:59,6 Landy, po raz pierwszy dwóch biegaczy wygrało cztery minuty w ten sam wyścig.
W 1958 r. australijski Herb Elliott prowadził 3:54,5, aby pobić rekord ustanowiony rok wcześniej przez Dereka Ibbotsona o 2,7 sekundy, największy spadek w rekordowym czasie świata w erze IAAF.
Rekord powrócił na amerykańską ziemię w 1966 roku, kiedy przedwcześnie rozwinięty Jim Ryun zanotował czas 3:51,3, który w następnym roku obniżył do 3:51,1. Ryun był pierwszym biegaczem z liceum, który przerwał cztery minuty, z czasem 3:59 w 1964 roku. W wieku 18 lat był właścicielem rekordu milowego USA 3:55,3. W wieku 19 lat był właścicielem rekordu świata. Był czwartym i ostatnim Amerykaninem, który rządził jako rekordzista świata na milę.
Walker Pęknięcia 3:50
Nowozelandczyk John Walker ustanowił rekord poniżej 3:50 w sierpniu 1975 roku z czasem 3:49,4, spełniając obietnicę złożoną organizatorom spotkania w Goteborgu w Szwecji. Walker przekonał urzędników spotkania, aby zmienili zaplanowany wyścig z 1500 metrów na milę, mówiąc im, że strzeli rekord świata. Przejechał pierwsze pół mili z czasami okrążeń 55,8 i 59,3, a następnie przyspieszył na ostatnich dwóch okrążeniach, pokonując trzecią kwartę w 57,9 sekundy, a czwartą w 56,4 sekundy. Walker ostatecznie został pierwszym człowiekiem, który przebiegł 100 mil poniżej 4 minut.
Wielka Brytania cieszyła się wtedy 14-letnim okresem, w którym trzech różnych brytyjskich biegaczy posiadało markę. Tak jak Hagg i Andersson bawili się z płytą w latach czterdziestych, tak samo zrobili Sebastian Coe i Steve Ovett w latach 1979-1981. W ciągu 25 miesięcy, począwszy od lipca 1979 roku, kiedy Coe wyprzedził markę Walkera o cztery dziesiąte sekundy, Coe był właścicielem rekordu trzy razy, a Ovett dwa razy. Coe rozpoczął brytyjskie oblężenie dopiero w trzecim wyścigu swojego życia, na spotkaniu w Oslo, w którym brał udział Walker. Coe ostatecznie zwyciężył w pojedynku z Ovettem, ponieważ czas Coe'a 3:47.33 ustalony w sierpniu 1981 r. przetrwał prawie cztery lata, zanim Steve Cram obniżył go do 3:46.32 w 1985 roku.
El Guerrouj przejmuje kontrolę
Tylko jeden biegacz z Afryki – Filbert Bayi, który pobił rekord Ryuna i utrzymał rekord milowy zaledwie trzy miesięcy — posiadał rekord na milę, zanim Noureddine Morceli z Algierii pokonał rekord Crama, biegnąc 3:44,39 we wrześniu. 5, 1993. Spadek rekordu o 1,93 sekundy był największym marginesem od czasu, gdy Ryun ustanowił swój pierwszy rekord w 1966 roku.
El Guerrouj w Maroku obniżył znak do 3:43.13 7 lipca 1999 r. – prawie identycznie jak Bannister na 1500 metrów w 1954 r. – ale był bliski przegrania wyścigu, który odbył się na rzymskim stadionie olimpijskim. Noah Ngeny biegł z El Guerrouj przez całą drogę i pobił również rekord Morcelego, kończąc z czasem 3:43.40. Z jego znakiem nadal nienaruszonym, El Guerrouj utrzymuje rekord milowy IAAF dłużej niż ktokolwiek inny, podczas gdy czas Ngeny'ego pozostaje numerem 2 na liście wszech czasów.
