Szybki i zwinny café racer został opracowany przez angielskich motocyklistów w latach 60. XX wieku w celu ścigania się na krótkich dystansach z jednego miejsca spotkań (zwykle kawiarni) do drugiego. Najsłynniejszą z tych kawiarni była Ace Café w Londynie (co prawdopodobnie tłumaczy alternatywną wymowę, kaffi racer, co w brytyjskim slangu oznacza kawiarnię). Legenda głosi, że motocykliści ścigali się z kawiarni, po wybraniu pewnego rekordu na szafie grającej i próbowali wrócić przed końcem rekordu. Ten wyczyn często wymagał osiągnięcia prędkości znanej jako „tona” lub 100 mil na godzinę.
Typowy Café Racer
W Anglii w latach 60. niedrogie motocykle, które mogły osiągnąć „tonę”, były bardzo nieliczne. Dla przeciętnego pracownika i właściciela motocykla jedynym sposobem na osiągnięcie pożądanych osiągów było dostrojenie motocykla za pomocą różnych opcji wyścigowych. Łatwo dostępne części tuningowe ułatwiły zadanie. Zawodnicy dodawali więcej części, gdy pozwalały na to ich budżety. W miarę jak zawodnicy dodawali coraz więcej części, zaczął się materializować standardowy wygląd.
Niektóre cechy wczesnych café racerów obejmowały:
- Rury z odsadzeniem
- Clip-ony lub paski „Ace”
- Tłumiki megafonów z odwróconym stożkiem (bardzo błędna nazwa - późniejsze rowery używały tłumików Dunstall, które były tłumikami produkowanymi przez legenda tuningu Paul Dunstall)
- Opony TT 100 Dunlop
- Większe gaźniki
- Zestawy tylne
Ewolucja Racera
Wielu motocyklistom wystarczył wygląd café racera. Ale kiedy w połowie lat 60. rynek części tuningowych naprawdę zaczął się rozwijać, lista dostępnych i pożądanych części rosła. Oprócz części do tuningu silników wiele firm zaczęło produkować zapasowe siedzenia i zbiorniki. Zamienniki te przypominały obecne trendy w wyścigach motocyklowych: siedzenia z garbami i zbiorniki z włókna szklanego z wgłębieniami na przezroczyste klipsy i kolana kierowcy. Dostępne były również droższe wersje aluminiowe.
Aby dodać bardziej wyścigowego wyglądu, właściciele café racerów zaczęli montować małą owiewkę montowaną na kierownicy (jak widać na wyścigach Manx Norton). Unikano pełnych owiewek, ponieważ zakrywały one polerowane aluminiowe obudowy silnika i zagięte do tyłu chromowane rury.
Legendarna Hybryda
Chociaż wielu kierowców montowało różne tylne amortyzatory, aby poprawić prowadzenie swoich maszyn, definiująca Moment rozwoju café racera nastąpił, gdy silnik Triumph Bonneville został zamontowany w modelu Norton Featherbed podwozie. Ta hybryda, pieszczotliwie nazywana Triton, wyznacza nowe standardy. Z połączenia najlepszych brytyjskich silników i najlepszego podwozia powstała miejska legenda.
Dalsza lektura
- Walker, Mick. „Café Racers z lat 60.: Maszyny, jeźdźcy i styl życia, przegląd obrazkowy.” Prasa Crowood, 2007.
