Soundgarden ewoluował z dudniącej, błotnistej grupy hard rockowej w czołową siłę radiową w ciągu 10 lat. I chociaż mają mnóstwo wspaniałych hitów do wyboru, ich najlepsze piosenki wszechczasów zawierają również głębokie cięcia albumów i przeoczone wczesne perełki. Mając to na uwadze, oto moje skromne typy na 10 najlepszych utworów Soundgarden.
Prawdopodobnie pierwsza piosenka, jaką ludzie kiedykolwiek usłyszeli z Soundgarden, „Outshined” zachwyciła kwartet z Seattle w dźwiękowym okres pomiędzy grungy metal-rockiem z ich wczesnych nagrań, a bardziej dopracowanym hard rockiem z jego późniejszych nagrań kariera zawodowa. Ponadto w piosence występuje frontmanChris CornellWspaniały głos, podkreślający jego umiejętność zawodzenie i ryczenie komendą, która wydaje się zarówno przerażająca, jak i zniewalająca.
Z zespołów, które wpłynęły na Soundgarden, Led Zeppelin jest prawdopodobnie najbardziej pomijanym. Ale każdy, kto słyszał „Hands All Over” z lat 90., zauważy dług, jaki Soundgarden zawdzięcza legendarnemu hardrockowemu zespołowi z lat 70. Rozciągający się do sześciu minut „Hands All Over” pokazuje, że Soundgarden, nawet na początku, chciał tworzyć potężne piosenki o rozmiarach areny, które łączyły ciężkie brzmienie z wzniosłym rozmachem.
Mimo że melodyjne kotlety Soundgarden były w pełni widoczne u szczytu kariery zespołu, Soundgarden wciąż potrafiło bezwstydnie kołysać – jeśli już, to zamieniało się w jeszcze bardziej przerażający musical zmuszać. Tytułowy utwór z albumu „Superunknown” to absolutny potwór – Cornell krzyczy w pustkę, gitary przebijają się przez ściany, a bębny Matta Camerona trzymają wszystko razem z Brontosaurus zmuszać. Piosenka opowiada o przerażającej hiperrzeczywistości, która „kradnie twój umysł/a potem kradnie twoją duszę”, ale „Superunknown” tworzy taki muzyczny haj, że z radością oddasz swój umysł i duszę, aby doświadczyć go ponownie i znowu.
Dlaczego ta piosenka nie była hitem? Niedoceniony, instynktowny utwór „Room a Thousand Years Wide” stwierdza, że Cornell potyka się o teksty o tajemniczy sprawca w jego umyśle, powtarzając frazę „jutro poczęło jutro” jak a mantra. Ten „Badmotorfinger”, rozpoczynający się wrzaskliwymi gitarami i kończący się gradem rogów, nawiązuje do ambicji, jakie Soundgarden prezentuje na swoim następnym albumie „Superunknown”.
Soundgarden nie skupia się zbytnio na jawnym komentarzu społecznym, ale genialnym wyjątkiem jest ten utwór "Badmotorfinger". W „Jesus Christ Pose” Cornell krytykuje świętego od ciebie przyjaciela, który chce narzucić piosenkarzowi swoje przekonania religijne. Gitara Kim Thayila zaczyna brzmieć jak nadlatujący helikopter, po czym wpada w kilka metalowych riffów, gdy piosenka dochodzi do ponurego zakończenia.
Jedna z najwcześniejszych piosenek Soundgarden, „Flower”, nie ma mocnej produkcji, która mogłaby sprawić, że była przebój radiowy, jak wiele późniejszych utworów grupy, ale jako świadectwo obietnicy zespołu, jest to zastanawiać się. Prekursor dźwięku grunge Nirwana później zbadany na swoim pierwszym albumie, „Bleach”, „Flower” zawiera ciężkie gitary i perkusję, z głosem Cornella unoszącym się w środku dźwiękowego ataku.
Cornell ma duże zasługi w sukcesie Soundgarden, ale te wyróżnienia nie powinny umniejszać znacznego wkładu jego kolegów z zespołu. Weźmy „Rusty Cage”, który jest wizytówką zręczności gitarzysty Kim Thayil. Od niezatartego początkowego zagrywki, przez szybki riff, aż po spowolniony metalowy groove podczas przejścia, „Rusty Cage” to każdy aspekt brzmienia gitary Soundgarden w jednym wspaniałym opakowaniu.
Pełen wdzięku, cicho groźny oda do niezadowolenia, „Fell on Black Days” jest najbardziej elokwentnym „Superunknown” wyraz przewodniego tematu albumu: nauka życia z poczuciem trwałego, niewypowiedzianego życia strach. Na pierwszy rzut oka „Fell on Black Days” jest po prostu ładną (choć ciemną teksturą) melodią radiową, ale pełzający niepokój, który wypełnia ten utwór, wywiera niemal hipnotyczny wpływ na słuchacza.
Soundgarden posuwa się do ekstremum w „Blow Up the Outside World”, przechodząc od letargicznej, melancholijnej zwrotki do wybuchowego, wściekłego refrenu. Cornell ustawia scenę wcześnie, rozpoczynając słowami: „Nic/Wydaje się mnie zabić/Nieważne, jak bardzo się staram”. Od tego momentu piosenka staje się wycieczką po emocjach rozszczepionej osobowości, które towarzyszą uczuciu daremność. Czasami masz ochotę wczołgać się do łóżka i umrzeć; innym razem chcesz wykrzyczeć swoje płuca.
Dla tych, którzy odrzucili solowy album Cornella „Scream” z powodu jego popowe skłonności, ważne jest, aby pamiętać, że te instynkty istniały w nim nawet podczas jego dni z Soundgarden. Dowód A: „Black Hole Sun”, epicka, niemal apokaliptyczna ballada mocy o pragnieniu wyczyszczenia tablicy. Nikt nie wie dokładnie, o czym są teksty, ale udręczony wokal Cornella i napięta, szybująca muzykalność zespołu są tak potężne, że nie będziesz się przejmować.
