Brill Building (znany również jako Brill Building Sound lub Brill Building pop) może być jedynym podgatunkiem muzyki pop nazwanym na cześć budynku, ponieważ znajdował się w tym samym budynku, dawny monolit nowojorskiej dzielnicy odzieżowej przy 1619 Broadway, gdzie producent Don Kirshner umieścił najlepszych i najzdolniejszych autorów piosenek Camelot lat.
Twórcy piosenek wychodzący z Brill Building byli ostoją wczesnych lat sześćdziesiątych, prawie wszystkie duety, których same nazwiska stały się symbolem wielkiego popowego pisania piosenek: Lieber i Stoller, Goffin i Król, Mann i Weil, Bacharach i Dawidzie, Pomus i Shuman, Neil Sedaka i Howard Greenfield.
Estetyka budynku Brill
Jeśli nie rozpoznajesz nazw, to na pewno słyszałeś ich pracę, ponieważ dźwięk „Brill Building” — bardziej estetyczny, naprawdę — pod warunkiem nowoczesnych dźwięków przesiąkniętych klasycznym nowojorskim utworem „Tin Pan Alley” dla dziewczęcych grup i nastoletnich idoli dzień. W rzeczywistości niektórzy mylą brzmienie girls-group dla Brill Building, ale tak naprawdę, Brill był bardziej popowy, bardziej naładowany smyczkami, bardziej romantyczny niż niektóre z bardziej przyziemnych rzeczy R&B (lub nawet dziewczęce grupy z
Innymi słowy, był to wyrafinowany pop dla nastolatków w pierwszym rumieńcu miłości i jest to dokładnie ta kombinacja klasyczna technika pisania piosenek i post-rockowy modernizm, które pomogły mu przezwyciężyć i zachować świeżość i ekscytację przez lata odkąd. Ponadto mechanika linii montażowej budynku nie mogła zostać utracona w przyszłych wytwórniach: artyści mogli dostać piosenkę z jednego „biura” wyposażonego w fortepiany, idź na drugie piętro i zapłać za aranżację, a potem idź na jeszcze inne i wydaj to. Całkowicie samowystarczalny sklep z piosenkami dla talentów.
Najbardziej znane przykłady
Wczesny protegowany producenta Kirshnera, Bobby Darin, zaśpiewał „Beyond the Sea” po wydaniu w 1960 roku swojego przeboju „Dream Lover”. Inny z wczesnych typów Kirshnera, Neil Sedaka, był sam w sobie idolem nastolatków, ale znał mechanikę pisania popowych piosenek. W swoim wielkim przeboju „Calendar Girl” Sedaka z każdym mijającym miesiącem znalazł nowy sposób na kochanie swojej dziewczyny — w nadchodzącym po komercyjnym sukcesie przełomowego hitu Connie Francis „Stupid Cupid”, napisanym wspólnie z Howardem Greenfieldem w 1958.
Goffin i King byli współautorami utworu „Take Good Care Of My Baby” Bobby'ego Vee, który stał się inspiracją dla wielu wewnętrznych piosenek The Beatles, które kilka lat później pojawiły się w przemyśle muzycznym. Kolejny utwór Goffin-King, „One Fine Day”, został pierwotnie napisany jako kontynuacja innego z ich hitów, Little Evy „The Loco-Motion”, ale Token przejął i wyprodukował utwór dla The Chiffons (o sławie „He's So Fine”) zamiast.
Wpływy starszego i późniejszego popu
Roy Wood przeniósł ten gatunek w lata 70., tworząc The Move, Electric Light Orchestra i zespół Wizzard, zmieniając lżejsze nuty popu Brill Building w psychodeliczny, glamrockowy ruch Lata siedemdziesiąte. Wielu kompozytorów i autorów piosenek tego gatunku odniosło wielki sukces komercyjny, nawet na początku XXI wieku.
Do dziś na przebojowych płytach idoli nastolatków przetrwała wersja gumy do żucia, niemal pusty liryzm muzyki Brill Bulding. Nawet Justin Bieber, Ariana Grande i Lady Gaga czerpią inspirację z charakterystycznych, poprawiających nastrój melodii Nowego Jorku z lat 60. XX wieku.
