Rap-rock to prężnie rozwijająca się scena muzyczna od końca XX wieku, ale jak powstała? Aby zrozumieć rap-rock i lepiej docenić ten gatunek podstawowe piosenki, najpierw musimy spojrzeć wstecz na wczesne dni hip-hopu, aby zobaczyć jego wzrost popularności i ewentualną akceptację przez społeczność rockową.
Początki rap-rocka: narodziny hip-hopu (początek lat 80.)
Kiedy hip-hop rozkwitł na początku lat 80., nie mógł być bardziej diametralnie przeciwny muzyce rockowej. Do tego czasu mainstreamowy rock już dawno wyrósł poza swoje wczesne korzenie kontrkultury z lat 60. i stał się niezwykle szanowanym przemysłem zarabiania pieniędzy. Dla porównania, pierwszymi raperami były po prostu dzieciaki z Nowego Jorku, które bawiły się na imprezach, rymując się z płytami. Chociaż początki rock’n’rolla sięgają afroamerykańskich innowatorów, takich jak Chuck Berry, najbardziej udanymi zespołami rockowymi byli biali wykonawcy. Ale gdy hip-hop zyskał na popularności w latach 80., największymi wykonawcami tego gatunku pozostali czarnoskórzy artyści, reprezentujący alternatywę dla muzyki rockowej, która była nie tylko stylistyczna, ale także rasowa.
„Walk This Way” przygotowuje scenę dla rap-rocka (połowa lat 80.)
Jak to często bywa, gdy pojawia się nowy, ekscytujący podgatunek muzyczny, było tak wielu, którzy przyjęli ten nowy dźwięk, jak byli tacy, którzy próbowali odrzucić to jako modę lub, co gorsza, marginalną formę sztuki, która przemawiała tylko do miasta Czarni.
Jednak w miarę jak hip-hop/rap nadal tworzył komercyjny przyczółek, takie uprzedzenia zaczęły zanikać. Jednym z pierwszych progów zmian społecznych był rok 1986, kiedy Run-D.M.C., jedna z najbardziej szanowanych grup rapowych epoki, połączyła siły z zespołem rockowym z lat 70. Aerosmith, by stworzyć remake przebój zespołu „Walk This Way”. Film pokazał Aerosmith i Run-D.M.C. w oddzielnych studiach nagraniowych wykonujących własne marki muzyczne, ale kiedyś Run-D.M.C. zaczyna się rapując słowa do „Walk This Way”, główny wokalista Aerosmith przebija się przez sąsiednią ścianę, aby wybić refren, sygnalizując zarówno dosłowne, jak i metaforyczne połączenie hard rocka i kuks. Piosenka przedstawiła Run-D.M.C. szerszej publiczności białych i, co ciekawe, ożywiło także trudną wówczas karierę Aerosmith. Ale co równie ważne, singiel zapowiadał powstanie nowego, ważnego podgatunku muzycznego: rap-rocka.
Beastie Boys i wróg publiczny przynoszą hałas (koniec lat 80.)
W następnych latach rap i rock kontynuowały nieśmiałe zaloty. W szczególności grupy rapowe znalazły pokrewieństwo z anty-establishmentowym klimatem i intensywnością brzmienia metalu. W tym samym roku, w którym „Walk This Way” Run-D.M.C. trafił na listy przebojów, trio hiphopowe White Brooklyn o nazwie Beastie Boys wydali „Licensed to Ill”, imprezowy album z headbangingiem, który cieszył się multiplatyną sprzedaż. Później największy hip-hopowy zespół późnych lat 80., Public Enemy, samplował Slayera w utworze z ich przełomowego albumu z 1988 roku, „It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back”. W 1991 roku Public Enemy połączył siły z Anthraxem przy remake'u singla PE „Bring the Noise”.
Rap-rock wkracza do głównego nurtu (początek lat 90.)
Na początku lat 90. dwie interesujące hybrydy metal-rapu dotarły do sporej publiczności. Art-metalowy zespół Faith No More składał się z autora tekstów, Mike'a Pattona, który mieszał tradycyjny śpiew z rapowaniem, zwłaszcza w przeboju z 1990 roku „Epic”. I uznany raper z Los Angeles Ice-T zyskał rozgłos dzięki swojemu hardrockowemu zespołowi Body Count, którego album zatytułowany w 1992 roku zawierał kontrowersyjną piosenkę „Cop Killer”, która wywołała protesty w całym kraju.
Gdy rap stał się dominującą muzyką popularną w kraju na początku lat 90., grupy rockowe kontynuowały integrowanie konwencji hip-hopowych ze swoim brzmieniem. Wściekłość na maszynę, kierowana przez wygadanego wokalistę Zacka de la Rocha, została zainspirowana politycznym hip-hopem grup takich jak Public Enemy i zachowali bojową retorykę, dodając zapalające solówki gitarzysty Tom Morello.
W tym samym czasie Beastie Boys starali się zdystansować od sprośnych wybryków bractwa z „Licensed to Ill” i postanowili powrócić do swojej pierwszej miłości: żywych instrumentów. Zaczynając jako hardcorowy zespół, grupa wykorzystała punkową estetykę „zrób to sam” w „Check Your Head” z 1992 roku. w wyniku czego powstała przełomowa płyta, która uchwyciła podmiejską kulturę deskorolkową z głupim połączeniem rapu, rocka, funku i prać.
Pomiędzy gniewnym protest rockiem Rage a wyluzowanym przeplataniem się wrażliwości rockowej i hip-hopowej Beastie Boys, nadszedł czas na pełnoprawny ruch. Rap-rock był gotowy na światło reflektorów.
Złoty wiek rap-rocka (koniec lat 90.)
Jeśli przełom w rap-rocku można by określić w jednym konkretnym momencie, prawdopodobnie byłoby to wydanie Limp Bizkit's "Znaczące Inne" latem 1999 roku. Drugi album zespołu z Florydy, zawierający przebojowy singiel „Nookie”, sprzedał się w ponad 7 milionach egzemplarzy, czerpiąc z metalicznej agresji Rage i deskorolkowej postawy Beastie Boys. Występujący w epizodzie z Method Manem, członkiem hardcorowej undergroundowej grupy hip-hopowej Wu-Tang Clan, „Significant Other” zasygnalizował komercyjną żywotność rap-rocka.
Po sukcesie „Significant Other’s” zespołom rap-rockowym łatwiej było szturmować mainstreamowe radio. Najpierw w 2000 roku na scenę wkroczył kalifornijski zespół rockowy Papa Roach z singlem „Last Resort”. Kilka miesięcy później, Linkin Park, inny zespół z Kalifornii, wydał „Hybrid Theory”. Chociaż Limp Bizkit miał problemy z dorównaniem sukcesowi „Significant Other’s” na kolejnych albumach, a Papa Roach zaczął skupiając się głównie na piosenkach rockowych, Linkin Park pozostał najbardziej widoczną grupą rap-rockową XXI wieku, nawet współpracując z raperem Jay-Z przy albumie z 2004 roku „Collision Kierunek."
Stan rap-rocka dzisiaj
Ale teraz, gdy rap-rock stał się wybitnym podgatunkiem, obecnie brakuje nowych talentów, aby podtrzymać rozwój sceny. Część tego można przypisać niedawnemu spadkowi popularności hip-hopu. Po 15 latach bycia dominującym stylem muzycznym, rap stracił udział w rynku w porównaniu z popem i country, w konsekwencji sprawiając, że rap-rock wydaje się mniej ekscytujący niż muzyczna alternatywa. Podobnie jak hip-hop pomógł przywrócić witalność rock'n'rollowi na początku lat 80., ciekawie będzie zobaczyć, czy pojawi się nowy styl, który ożywi zarówno rock, jak i rap.
