We wszystkich epokach muzyki rockowej nazwa każdego zespołu była czasami równie ważna, jeśli nie ważniejsza, niż muzyka, którą tworzył. Z pewnością tak było również w przypadku niektórych artystów z lat 80., ale oto kilka grup, których kolorowe nazwy generalnie służyły jako solidne odzwierciedlenie ich bogatej i żywej twórczości muzycznej. W przypadkowej kolejności, oto lista zespołów z lat 80., które nie tylko dodały blasku muzycznego spektrum dekady, ale także dało dźwiękowy odpowiednik wrażenia genialnego odbicia lekki.
Po prostu czerwony
Wzmianka o kolorze w nazwie zespołu mogła równie dobrze odnosić się do wokalisty Micka Hucknalla i jego długich, kręconych, czerwonych loków. Ale było dużo ciekawszych rzeczy związanych z tym wokalistą niż odcień jego włosów – mianowicie jego gładki głos, tak skutecznie zastosowany do soul-popowych singli Simply Red z drugiej połowy roku lata 80-te. Oryginalna kompozycja „Holding Back the Years” i cover klasyka soul „If You Don’t Know Me By Now” były zarówno wolnym tańcem. faworyci z najwyższej półki, ale Hucknall i zespół nadal byli ważnymi twórcami hitów w kolejnych dekadach, imponujący pokaz długość życia.
Zielony na czerwonym
Oprócz dwóch żywych, głównych kolorów w nazwie, ten podziemny, wczesny amerykański Zespół roots rock kontynuuje tę listę z polotem opartym całkowicie na sile całkowicie unikalnej marki muzycznej, którą stworzyła grupa. Po rozpoczęciu we wczesnych latach 80. z neopsychedelicznymi tendencjami podobnymi do Podziemia Paisley ruch, zespół stał się chaotycznym prekursorem kraj alternatywnylata przed pojawieniem się zespołów w stylu No Depression prowadzonych przez wujka Tupelo. Ostatecznie jest to zespół, który leciał tak daleko poza radarem w ogólnie olśniewających latach 80., że większość fanów muzyki nigdy nie wiedziała, jak kopać wystarczająco głęboko, aby znaleźć skarb.
Czerwoni Rockerzy
Nie, to nie była grupa naśladowców Sammy'ego Hagara (podziękowania dla wielu bóstw). Zamiast tego ta z siedzibą w Nowym Orleanie, punk rock- grupa wpływowa z wyraźnymi skłonnościami do The Clash i U2 wydali całkiem solidną muzykę we wczesnych latach 80-tych. Niestety niewiele z tego słychać było na czymkolwiek poza marginesami rock uniwersytecki radio, ale jedyny utwór, który był skromnie emitowany w głównym nurcie, „Chiny”, jest niewątpliwie sugestywnym klasykiem epoki. Nowa fala mógł wyprodukować swój udział w płytkich, wręcz żenujących zespołach podróbek, ale Red Rockers zdecydowanie nigdy nie pasują do tego opisu.
Agent Pomarańczowy
Chociaż jego nazwa oczywiście nie mogła mieć nic wspólnego z ciepłym kolorem przywołanym przez drugie słowo tutaj, ta przełomowa południowa Kalifornia hardcore Punkowy zespół był zawsze czymś więcej, niż się wydawało na pierwszy rzut oka. W rzeczywistości grupa skrywała tak imponujący eklektyzm i poczucie muzycznej wszechstronności, jak w 1986 roku To jest głos, szersza, znacznie mniej uproszczona propozycja niż wcześniejsze prace zespołu, nie zraziła w najmniejszym stopniu jego głównej bazy fanów. Powodem tego jest to, że Agent Orange nadal rozwijał się muzycznie bez uszczerbku dla swojego indywidualnego podejścia. To bardzo słuchana, ale wyzywająco zaciekła muzyka rockowa.
Niebieskie morderstwo
Przez większość lat 80-tych ścieżka supergrupy była delikatna, a czasem zdradliwa, jako że zebrane razem zespoły od Azji, przez The Firm po Damn Yankees, miały swoje chwile, ale też cierpiały z powodu rozdętych lub rozwodnionych błędnych kroków. W tym świetle ten klasyczny hard rockowy zespół z późnych lat 80. prowadzony przez byłego gitarzystę Thin Lizzy i Whitesnake, Johna Sykesa, stworzył niezwykle solidną muzykę. Dodatkowo, grupa nosiła zabójczą nazwę, która pasowała do jej wielkiego, zamaszystego, niesamowicie ciężkiego brzmienia gitary dzięki uprzejmości pana Sykesa. Wreszcie, w latach 80. nie było zbyt wielu oszałamiających trio energetycznych, co jest kolejnym solidnym powodem, aby polecić Blue Murder.
Błękit oceanu
Pod koniec lat 80. rock uniwersytecki zaczął pogłębiać swoją mutację w… alternatywny rock, ale most między R.E.M. oraz Nirwana został w dużej mierze stworzony przez eteryczne, gitarowe zespoły popowe, takie jak ta grupa z Pensylwanii. Chociaż dekada całkowicie się skończyła, zanim zespół wydał barwnie wysublimowany Cerulean—jego drugi album – w 1991 roku, The Ocean Blue wypełnił już niszę eleganckiego, melodyjnego popu, który pozostaje aktualny do dziś. "Drifting, Falling" może być charakterystycznym utworem grupy, niesamowicie uduchowionym utworem, który podkreśla przejmujący wokal frontmana Davida Schelzela.
Diakon niebieski
W latach 80. istniało wiele mało znanych szkockich zespołów, które idealnie pasowałyby do tego tę listę (przychodzą mi na myśl Sok Pomarańczowy i Nil Błękitny), ale nie chciałem całkowicie pominąć achromatyczności zabarwienie. Będę więc wybiórczy i wybiorę tutaj tylko jedną: tę stosunkowo mało słyszaną grupę, której eklektyzm jest widoczny w decyzji o przyjęciu tytułu piosenki Steely Dan. Za pomocą dusza oraz jazz inspiracje, które dopełniły zachęcające, choć niesprawiedliwie ignorowane brzmienie, zespół podążał wyjątkową ścieżką, równie ciekawie jak The Style Council, ale bez siły przebicia, którą przyniósł temu zespołowi Paul Weller. Ten zespół to ukryta – i kolorowa – perełka dla fanów muzyki.
biały lew
Muszę przyznać, że był to przegrany między tym zespołem a podobnie nazwanymi Great White i Whitesnake. W końcu trudno je rozróżnić metal do włosów zespoły zawierające odniesienia do zwierząt, mocno wzmocnione riffy bluesowe i pouty. Po co więc iść z tym zespołem z główną wokalistką rozjaśnionych blondynów, a nie z pozostałymi dwoma? Cóż, to nie z powodu błyskotliwości „Kiedy dzieci płaczą”, powiem ci to. Raczej, skoro już wcześniej wspomniałem o Whitesnake na tej liście, a głos Great White wokalisty Jacka Russella może być irytujący, zdecydowałem się na White Lion. Plus, duński akcent Mike'a Tramp'a w "Wait" nigdy nie przestaje budzić śmiechu.
