Słowo „barok” pochodzi od włoskiego słowa „baroko”, co oznacza dziwaczny. Słowo to zostało po raz pierwszy użyte do opisania stylu architektury głównie we Włoszech w XVII i XVIII wieku. Później słowo barok zostało użyte do opisania stylów muzycznych od XVII do XVIII wieku.
Kompozytorzy epoki
Kompozytorzy okresu zawartego Jan Sebastian Bach, George Friedrich Haendel, Antonio Vivaldi, pośród innych. W tym okresie nastąpił rozwój muzyki operowej i instrumentalnej.
Ten styl muzyczny bezpośrednio podąża za stylem muzyki renesansowej i jest prekursorem stylu muzyki klasycznej.
Instrumenty barokowe
Zwykle niosąc piosenkę, gdzie basso continuo zespół, który składał się z grającego na akordach instrumentalisty, takiego jak klawesyn lub lutnia, oraz instrumentów basowych niosących linię basu, takich jak wiolonczela lub kontrabas.
Charakterystyczną formą barokową była apartament taneczny. Podczas gdy utwory w suitach tanecznych były inspirowane rzeczywistą muzyką taneczną, suity taneczne zostały zaprojektowane do słuchania, a nie dla towarzyszących tancerzy.
Oś czasu muzyki barokowej
Barok to czas, w którym kompozytorzy eksperymentowali z formą, stylami i instrumentami. W tym czasie skrzypce były również uważane za ważny instrument muzyczny.
| Znaczące lata | Znani muzycy | Opis |
| 1573 | Jacopo Peri i Claudio Monteverdi (Florentine Camerata) | Pierwsze znane spotkanie florenckiej Cameraty, grupy muzyków, którzy wspólnie dyskutowali na różne tematy, w tym sztukę. Mówi się, że członkowie byli zainteresowani ożywieniem greckiego stylu dramatycznego. Zarówno monodie, jak i opera uważa się, że wyszły z ich dyskusji i eksperymentów. |
| 1597 | Giulio Caccini, Peri i Monteverdi |
To okres wczesnej opery, który trwa do 1650 roku. Opera jest ogólnie definiowana jako prezentacja sceniczna lub dzieło, które łączy muzykę, kostiumy i scenerię, aby przekazać historię. Większość oper jest śpiewana, bez wersów mówionych. Podczas okres barokuopery wywodziły się ze starożytnej tragedii greckiej i często pojawiały się tam uwertura na początku z partią solową i obydwoma orkiestra oraz chór. Przykładami wczesnych oper są dwa wykonania „Eurydyki” Jacopo Periego i drugie Giulio Caccini. Inną popularną operą był „Orfeusz” i „Koronacja Poppei” Claudio Monteverdiego. |
| 1600 | Kaccyni | Początek monodii, która potrwa do XVIII wieku. Monody odnosi się do muzyki solowej z akompaniamentem. Przykłady wczesnej monodii można znaleźć w książce „Le Nuove Musiche” Giulio Caccini. Książka jest zbiorem pieśni na bas figurowany i głos solowy, zawierała także madrygały. „Le Nuove Musiche” uważane jest za jedno z najważniejszych dzieł Caccini. |
| 1650 | Luigi Rossi, Giacomo Carissimi i Francesco Cavalli | W epoce średniego baroku muzycy dużo improwizowali. Basso continuo lub bas figurowany to muzyka stworzona przez połączenie muzyki klawiszowej i jednego lub więcej instrumentów basowych. Okres od 1650 do 1750 znany jest jako Epoka Muzyki Instrumentalnej, w której rozwinęły się inne formy muzyki, w tym zestaw, kantata, oratorium i sonata. Najważniejszymi innowatorami tego stylu byli Rzymianie Luigi Rossi i Giacomo Carissimi, którzy byli przede wszystkim kompozytorów odpowiednio kantat i oratoriów oraz weneckiego Francesco Cavalliego, który był głównie operą kompozytor. |
| 1700 | Arcangelo Corelli, Johann Sebastian Bach i George Frideric Handel | Do 1750 roku jest to okres rozkwitu baroku. Opera włoska stała się bardziej wyrazista i ekspansywna. Kompozytor i skrzypek Arcangelo Corelli stał się znany, a znaczenie zyskało także muzyka na klawesyn. Kawaler oraz Handel znane są jako postacie muzyki późnego baroku. Inne formy muzyki, takie jak kanonicy oraz fugi ewoluował w tym czasie. |
