Tak jak kraje zachodnie tworzą filmy i seriale telewizyjne inspirowane własną przeszłością i kulturą, tak Japonia również rutynowo zagłębia się w swoją własną historia i mitologia za produkcje rozrywkowe.
Jeden z bardziej popularnych gatunków japońskich seriali telewizyjnych i Anime to samurajski dramat historyczny i chociaż różnią się one od czystej fantazji po niemal historycznie dokładne, jest kilka świetnych produkcji do wyboru.
Oto niektóre z najlepszych anime o tematyce samurajskiej, z których każde ma nieco inne podejście do materiału. Niektóre z tych serii anime o samurajach są komedii, podczas gdy inne są bardziej dramatyczne, a nawet tragiczne. Czy twoja ulubiona seria anime o samurajach znalazła się na liście?
Edytowane przez Brada Stephensona
Fūtaro Yamada, jeden z najbardziej płodnych japońskich pisarzy XX wieku, w swoich wielu powieściach o tematyce ninja połączył akcję sztuk walki z nadprzyrodzoną fantazją, a nawet odrobiną science fiction. Kouga Ninja Scrolls (1958-9) to jego podejście do Romea i Julii, przefiltrowane przez intrygi ninja kontra ninja z początku XVI wieku. Była już wcześniej pożywką dla innych adaptacji, ale żadna nie jest tak uderzająca jak ta – sama w sobie jest adaptacją makabrycznej mangi Masaki Segawy.
Zakochani w gwiazdach są tutaj potomkami dwóch zwaśnionych klanów ninja, Kougi i Igi, z których obaj posiadają spektakularne moce, ale za cenę odrzucenia przez całe społeczeństwo. Jest brutalny, stylizowany i spektakularny, ale zawiera też niezwykle szczerą historię, podcinającą i nadającą wagi wszystkiemu, co się dzieje.
Pokryty bliznami szermierz Manji jest praktycznie nie do zabicia dzięki klątwie nałożonej na niego przez tajemniczą starą wiedźmę: musi zabić tysiąc złych ludzi, zanim znów będzie mógł umrzeć. (Tylko dlatego, że nie można go zabić, nie oznacza to, że nie można go zranić, co sprawia, że ten szczególny rodzaj nieśmiertelności jest mieszaną torbą). pomóż jej szukać zemsty na mordercy jej ojca, początkowo jest mu obojętny — ale potem dowiaduje się, że jego przeciwnikiem może być tylko bitwa, której szukał przez cały czas życie.
Oryginalny komiks Hiroaki Samury jest uważany za jeden z najlepszych drukowanych w każdym języku lub gatunku, co sprawia, że trudno go śledzić. Przedstawienie podejmuje odważną próbę zachowania obu charakterystycznych stylów sztuki Samury i oddaje część zjadliwej czerni oryginału humor, ale najlepiej, jeśli nie porównać go zbyt blisko oryginału i po prostu cieszyć się nim jako mrocznie stylową samurajską zemstą fabuła.
W skrócie, to jest twoja standardowa historia misji: niedopasowana para poszukiwaczy przygód wyrusza na poszukiwanie dwunastu legendarnych mieczy. W szczegółach prawie wszystko w Katanagatari jest niezwykłe. Żaden z dwóch bohaterów nie dzierży broni: po pierwsze, jej bronią jest jej umysł; dla drugiego to jego ciało. A miecze, które często znajdują, nie są mieczami, jakie znamy.
Prawie wszystko w Katanagatari jest eksperymentalne, ale w dobrym sensie: eksperyment prawie jednostronnie się opłaca. Historia jest adaptacją płodnego japońskiego powieściopisarza popowego Nisioisina o tym samym tytule i przeradza się ze zwykłej frywolności w coś szerszego i głębszego. Ponadto, zamiast stylizowanego, surowego realizmu, który jest zwykle używany do wizualnego przedstawiania tego rodzaju historii (zobacz Ostrze Nieśmiertelnego, aby uzyskać więcej na ten temat), całość została zwizualizowana w stylu pop-art nawiązującym do zachodnich grafików Seymoura Chwasta czy Miltona Glaser. (Wszystkie projekty są wzorowane bezpośrednio na ilustracjach w oryginalnej powieści, dzięki uprzejmości ilustratora) Brać.) Jeśli szukasz czegoś naprawdę niecodziennego, zacznij tutaj.
Zanim anime miało własną sekcję w Suncoast i własne kanały kablowe, Ninja Scroll (jak wcześniej Akira) był szeroko krążony między Fani sci-fi, horroru, fantasy i animacji „dla dorosłych”, zdobywając quasi-podziemną reputację z ust do ust, której starał się sprostać.
Skomplikowaną fabułę można sprowadzić do jednego zdania: kiepski szermierz Kibagami Jubei spotyka jednego dziwacznego wroga po drugim i toczy z nim pojedynki na śmierć i życie. Prawie wszystko inne to tylko wymówka, by poganiać publiczność od jednej sceny akcji do następnej — lub pokazywać jedną odmianę stylizowanej, dziwacznej przemocy za drugą. Najwyższej klasy animację wyreżyserował długoletnia legenda anime Yoshiaki Kawajiri (również z kompilacji Animatrix). Wyprodukowano również krótki serial telewizyjny, który ma tylko wątły związek z filmem (głównie tytuł i osobowość głównego bohatera), choć jest już wyczerpany.
Wspaniały pokaz, który nie przyciąga wystarczającej uwagi, Otogi-Zoshi powraca do Japonii z epoki Heian – 1100 roku, kiedy dekadencka arystokracja przegrywała z rosnącą klasą wojowników. Tam młoda księżniczka przebiera się za swojego umierającego brata, znakomitego szermierza i wyrusza, by zebrać pięć nadprzyrodzonych artefaktów, które przyniosą harmonię krainie wstrząsanej niepokojami. Po drodze zbiera mnóstwo kohort, z których wiele opiera się luźno lub nie tak luźno na postaciach z japońskiej historii i mitologii.
Druga połowa serialu nie jest już tak imponująca, ponieważ nie jest to już historia o samurajach. Obsadza te same postacie we współczesnych rolach i umieszcza je w fabule, która ma tylko najsłabszy związek z pierwszą połową. Ale i tak jest to o wiele bardziej wciągające niż większość konkurencji.
Z pewnością najbardziej znany i najbardziej lubiany samurajski anime, Kenshin jest tak naprawdę osadzony po zakończeniu japońskiej ery samurajów — w okresie Meiji w latach 70. XIX wieku, we wczesnych latach Japonii modernizacja. Jego bohaterem jest były zabójca, który stał się wędrowcem, a jego miecz jest teraz symbolicznie odwrócony, aby pokazać, jak przysiągł zabijać. Wkrótce rzuca na swój los z instruktorką szermierki, jej zadziorną uczennicą i nieudacznikiem Streetfighter — wszyscy przyjaciele, których jest zobowiązany bronić przed ludźmi z własnych, bardzo ciemnych zakamarków przeszłość.
Spektakl jest adaptacją większości (również znakomitej) mangi o tym samym tytule i pomimo dość arbitralnie napisany trzeci sezon, który nie ma nic wspólnego z materiałem źródłowym, nadal jest wart wysiłek. Znakomity prequel OVA, mniej niż doskonały sequel OVA, średni film fabularny, którego akcja rozgrywa się podczas ciągłości serialu, a także w średnim stopniu opowiadanie OVA drugiej części historii (wydanej w 2012 roku) dopełnia zdjęcie.
Intrygująca koncepcja: klasyczna Siedmiu Samurajów Akiry Kurosawy (świetny film w każdym gatunku), zaadaptowana do animacji i transponowane w nieco futurystyczne otoczenie, ale z większością jego podstawowych koncepcji nienaruszony. Pierwotny pomysł, od tego czasu powszechnie naśladowany, jest wciąż ten sam: wkracza wioska pod groźbą ataku bandytów szukaj wojowników, aby ich chronić — ludzi, którzy będą ich bronić za nic więcej niż kilka posiłków dziennie i dreszczyk emocji bitwa. Jeśli znasz oryginał, sposób, w jaki został przerobiony, jest intrygujący; jeśli nie, to wciąż jest to świetna historia o honorze, odwadze i przecinaniu statków kosmicznych na pół mieczem. Tak.
Wschód i Zachód nie tylko spotykają się, ale zderzają się, łączą i tworzą nową formę życia. Fajny i zdystansowany ronin przecina ścieżki z porywczym, zadziornym awanturnikiem – tylko po to, by obaj wyskoczyli z na krawędzi śmierci przez nieco niezgrabną kelnerkę z herbaciarni, która zatrudnia ich z misją odnalezienia kogoś od niej przeszłość.
Wszystko w serialu — karty tytułowe w stylu klubowych ulotek, graffiti w tle, własne stroje i postawy bohaterów — to mieszanka tradycji samurajów i postawy hip-hopowej, dwa style, o których myślisz, że nie mogą być mniej kompatybilne, ale zostały genialnie połączone tutaj. Zachodni „b-boy” lub miejska kultura uliczna od dawna wywiera duży wpływ na modę i styl w Japonii, a ten pokaz jest jednym z bardziej uderzających artefaktów tego rodzaju zapylenia krzyżowego. Fantastyczna ścieżka dźwiękowa.
Wyobraź sobie serię o II wojnie światowej, w której Churchill, Hitler, Stalin, Hirohito i Mussolini pojedynkowali się ze sobą na miecze świetlne i latali steampunkowymi sterowcami. Sengoku Basara ma w sobie tego samego szalonego ducha wynalazczości, tyle że zamiast II wojny światowej chodzi o japoński okres sengoku — koniec XVI wieku, kiedy różni kolorowi i mocno zmitologizowani wojownicy poprowadzili swoje armie do bitwy przeciwko sobie, aby podbić wszystkie Japonia.
Nie oczekuj całkowicie dokładnej lekcji historii. Spodziewaj się jednych z najbardziej gorączkowych scen, hałaśliwych macho i konsekwentnie przesadnych scen akcji, jakie kiedykolwiek pojawiły się na ekranie telewizora. A skoro już przy tym jesteś, spodziewaj się również historii, która gromadzi zaskakującą ilość serca i duszy i staje się czymś więcej niż tylko mechanizmem dostarczania szeroko zakrojonych sekwencji bitewnych.
Dwóch samurajów, z których każdy ma groteskowe rany, które powinny zakończyć ich karierę, mierzy się ze sobą. Jak stali się śmiertelnymi wrogami, odkrywamy w tej klinicznie precyzyjnej, pięknie wykonanej i zadziwiająco chorobliwej serii. Absolutnie nie jest przeznaczony dla osób o słabym sercu, żołądku, śledzionie czy wątrobie, ale został również wykonany z wytrawnym kunsztem i umiejętnościami i stoi sam w sobie dzięki temu, że jest tak całkowicie bezkompromisowy. Gdyby David Cronenberg (The Fly, Scanners, Videodrome) wyreżyserował film o samurajach, równie dobrze mogłoby to być to.
Animowany powrót do dawnych samurajskich przygód akcji (Ukryta forteca, Goyokin), z scenografią, która na początku mogłaby nie być możliwa w filmie akcji na żywo. Historia jest raczej szczątkowa: wędrowny szermierz wplątuje się w ochronę małego dzieciaka, który jest ścigany przez różnych złych, nie wiadomo z jakiego powodu. Ale fabuła nie ma większego znaczenia, gdy jest używana do tworzenia i odgrywania jednego naprawdę oszałamiającego zestawu wizualizacji po drugim. Fakt, że jest to oryginalna opowieść na ekran — a nie adaptacja komiksu, jak to zwykle bywa — jest jeszcze większym zaskoczeniem.
