To za dużo.
W ciągu czterech minut mam sms-y od czterech różnych osób, które chcą nadrobić zaległości. Łzy buchają mi w wewnętrznych kącikach oczu i robię zrzut ekranu, jakbym potrzebował rachunku za przytłoczenie.
Ostatnio moja skrzynka odbiorcza jest przerywana nieprzeczytanymi wiadomościami, agresywnym marketingiem e-mailowym, niekończącymi się rekomendacjami filmów i piosenek oraz zaproszeniami od znajomych na spotkanie.. Los Angeles powoli zaczyna się ponownie otwierać – chociaż wiem, że nie wszędzie na świecie tak jest. Te „otwarte” znaki migają przede mną jak każde powiadomienie, które miga na moim telefonie i, przynajmniej dla mnie, są prawie tak samo niepożądane.
Wydaje się, że wszystko woła moje imię, próbując przykuć część mojej wyczerpanej uwagi. Mój optometrysta, moi długodystansowi przyjaciele, zakurzona i pełna torba do czyszczenia na sucho, która jest schowana pod moim łóżkiem. (Co tam w ogóle jest?) Szczególnie boli mnie świadomość, że zbyt długo odkładałem karcenie przez mojego dentystę. Rzeczy, które muszę zrobić i to, co chcę zrobić, mieszają się w gorzką medycynę.
Wiem, że to będzie dla mnie dobre – zobaczenie moich przyjaciół (i umycie zębów) – ale szok związany z tym wydaje mi się zbyt duży, by znieść. Łyżka cukru w rzeczywistości nie pomoże w obniżeniu poziomu lekarstwa.
Ale nie mogę po prostu zostać w domu, prawda? Zawdzięczam to otwartemu światu, by brać udział w taki sam sposób, jak wcześniej, a może nawet bardziej, jak sądzę. Bo jeśli udało mi się przetrwać ostatni rok, czy nie powinienem nadrobić stracony czas i śmiało wrócić do gry? Zamiast tego kurczowo trzymam się rutyny pozostawania w domu; z miejsca, w którym stoję, jest tylko wyczerpanie w pełnym powrocie do życia jako „normalnego”.
Przed rozkazami pozostania w domu starałem się wszędzie zabierać ze sobą całą siebie – małe okruchy chleba dla mojego przyszłego ja, aby ugruntować mnie po powrocie. To był sposób na powiedzenie „”. Skupiłem się na restauracjach, które kochałem, rozszerzyłem swój umysł na granice stanów, w których odwiedzałem przyjaciół i rodzinę. Oddałem nawet przedział mojego mózgu na dojazdy. Karmiłam swoje rutyny jak przystawkę na zakwasie, zanim jeszcze ją zjadłam.
Kiedy w końcu zrobiłem wymaganą przerwę, zdałem sobie sprawę, jak bardzo się rozproszyłem.
Zacząłem więc proces zbierania siebie. Studio jogi, nieczynny już browar, biuro – wszystkie te wersje mnie w końcu połączyły się w spodnie dresowe na mojej kanapie, tworząc pełną i wypoczętą osobę. znalazłem nowe hobby, odkrył stały rytm społeczny, straty żałobnei spędziłem (może za dużo) godzin na odkrywaniu własnego wewnętrznego świata.
Czas wracać krok po kroku do miejsc, w których kiedyś bywałem. Wiem, że nie mogę wiecznie siedzieć w domu. Muszę na nowo połączyć się z innymi, a moje serce boli, gdy mnie zobaczą – ale w tym procesie będzie dyskomfort i demontaż.
Ponieważ teraz świat chce mnie z powrotem; chcesz mnie z powrotem.
Więc do każdego, kto chce mnie zobaczyć: kocham was wszystkich, naprawdę kocham. (Oprócz ciebie, dentyście.) Ale po prostu nie mogę wrócić do świata, nie teraz, nie od razu.
Moja miłość do ciebie nie zmniejszyła się; te zmęczone pandemią oczy potrzebują trochę czasu, aby przyzwyczaić się do jasności wszystkiego wokół mnie. Cieszyłem się, że byłem sam przez długi czas, ale teraz widzę, że zakopałem się tak głęboko, że światło spotkań towarzyskich jest tylko małym, przerażającym ukłuciem w oddali. I oto jesteś, mój towarzyski motyl, chcesz włączyć włącznik światła i oświetlić cały tunel.
Dla tych z was, których mogę objąć bezproblemowo, jakby od naszej ostatniej rozmowy nie minął już żaden czas, jesteście MVP. Ogrzałeś mi drogę przez ten mroźny rok, bez względu na to, czy rozmawialiśmy często, czy wcale. A dla niektórych moje małe kroki mogą być zbyt wolne. Ja też to widzę; wszyscy potrzebujemy teraz różnych rzeczy. Może to oznacza, że nie jestem przyjacielem, którego potrzebujesz w tej chwili, i będę cenił naszą przyjaźń, jednocześnie opłakując jej powolne zanikanie.
Co do reszty proszę o cierpliwość. Jeśli zauważysz, że odwołuję, nie proponuj kilkunastu alternatywnych terminów i miejsc oraz planów. Jeśli zauważysz, że się łamię, nie zakładaj, że cię nienawidzę – sprawdź mnie. Powiem ci prawdę.
W zamian masz moje serce. Kiedy będę gotowy i zdolny, sprostam korkowi w LA i tłumom śniadaniowym i porozmawiam z tobą długo po tym, jak nasza kawa wystygnie. Zapytam Cię o to, jak sobie radzisz jako osoba, i wysłucham. Głęboko. Będę cię kochać, bez względu na to, czy będziemy w kontakcie, czy nie. Czy mamy się znowu dotykać i przytulać, czy nie.
