ბებია იყო
პირველი მინიმალისტი, რაც კი ვიცოდი.
მე ყოველთვის შევინარჩუნებ დედაჩემის დედის ნათელ გამოსახულებას გონებაში: მშვიდად ვიჯექი, ტკბილი ღიმილი ანათებს მის სახეს, ხელები აკრავს ჭიქას შავ ყავას. მას აცვია ვარდისფერი და თეთრი ზოლიანი პოლო, ცისფერი შარვალი და ხელუხლებელი თეთრი რიბოქსი - ფორმა, რომელიც მას ეცვა 23 წლის განმავლობაში, რაც მე მას ვიცნობდი. ის გარშემორტყმულია თავისი ექვსი შვილით და 21 შვილიშვილით, რომლებიც იღებენ მის გარშემო არსებულ ყველა ხმაურს და სიხარულს.
ის ცხოვრობდა ნელა და მარტივად.
მამაჩემის დედას აქვს ცეცხლი და დამოუკიდებლობა, რომელიც შთააგონებს შემოქმედებას. მან მასწავლა ქსოვა, დარიჩინის რულეტის გამოცხობა და ყოველდღიურ ცხოვრებაში სისულელეებით აღჭურვა - თუნდაც გამოწვევების წინაშე. დარწმუნებული ვარ, რომ ის არის ის, ვინც მამაჩემს და მე გადასცა უხერხული თამაშების სიყვარული.
ის არის გამძლე და მამაცი.
ვაცნობიერებთ თუ არა, ჩვენი ყოველდღიური ცხოვრება ღრმად არის ინფორმირებული იმის შესახებ, თუ სად ვიყავით, რა ვნახეთ და ადამიანები, რომლებსაც ჩვენ ვიცნობთ გზაზე. ეს მართალია იმ თვალსაზრისით, თუ როგორ გამოვჩნდებით ჩვენი მოგზაურობები უფრო მიზანმიმართული და მდგრადი ცხოვრებისკენ.
ზოგიერთმა ადამიანმა ისწავლა იყოს მომაბეზრებელი მკითხველი, გულმოდგინე ხელოსნები ან სასტიკი აქტივისტები, ზოგი კი ისწავლა ყველაფრის შენელება და ცხოვრების უმცირესი დეტალებით ტკბობა. ჩვენმა გუნდმა აღმოაჩინა ამდენი შთაგონება ჩვენი ბებიებისგან - მაგრამ იქნებ თქვენ იპოვეთ მუხტი მშობლების, მეზობლების ან სულიერი წინამძღოლების განზრახ ცხოვრებისათვის.
ერთადერთი გზა, რომლის საშუალებითაც შეგვიძლია შევქმნათ მუდმივი ცვლილებები, არის თუ ჩვენ აღვნიშნავთ იმ სიკეთეს, რაც წინა თაობებმა ჩაუნერგეს ჩვენში და მივუძღვნით თავს მათ მიერ დადებული პოზიტიური საფუძვლების გაუმჯობესებას. ასე რომ, ჩვენ მივედით ჩვენს საზოგადოებაში, რომ გვეკითხა: რას გასწავლა ბებიამ განზრახ ცხოვრების შესახებ? აი რა თქვეს.
