De hardrockband Whitesnake uit de jaren 70 en 80, die soms werd afgewezen als afgeleid en ongeïnspireerd, creëerde veel sterke muziek tijdens de piek van de arena rock en haar metaal tijdperken. Frontman David Coverdale wist zeker hoe hij de commerciële aantrekkingskracht kon maximaliseren wanneer de kans zich voordeed, maar hij ook navigeerde wijselijk zijn weg door een reeks medewerkers, een collectieve houding die hielp om Whitesnake's beste te produceren werk. Hier is een chronologisch overzicht van de beste nummers van die band uit de meest productieve periode.
"Gek voor jouw liefde"
Hoewel het een prominente rol speelde in Slip of the Tongue uit 1989 in een opnieuw opgenomen versie, werd dit nummer in 1980 een matige hit in het Verenigd Koninkrijk en een bescheiden Amerikaanse single. als de startbaan naar de LP van dat jaar, de derde officiële bandrelease van Whitesnake en de zesde opname van frontman David Coverdale in slechts vier jaar, het deuntje werkt vrij goed als een bluesy, gitaar-zware mainstream rock uitblinken. Veel van de trouwe fans van de groep en naar verluidt Coverdale zelf geven de voorkeur aan de originele versie, met het indrukwekkende gitaarwerk van mede-componisten Micky Moody en Bernie Marsden. Dit is melodieuze, stuwende muziek die in beide versies de onmiskenbaar krachtige zang van Coverdale laat horen.
"Breek mijn hart niet meer"
Krachtige gitaren en de talenten van Coverdale's eenmalige Deep Purple-bandleden Jon Lord en Ian Paice versterken deze solide rocker uit Whitesnake's 1981-release. Natuurlijk had Coverdale altijd een groot instinct voor medewerkers, vanaf zijn lidmaatschap halverwege de jaren 70 tot een hedendaagse line-up van klassieke rock legendes Deep Purple naar Whitesnake's sprong in 1987 naar supersterrendom. Dit is een gespierde rock-inspanning die erin slaagt om in alle genres te slagen, en waarschijnlijk de enige reden waarom deze muziek dat niet deed commercieel gezien beter zijn, is dat de ontluikende pop-metalbeweging niet helemaal wist wat ze moest doen met Coverdale's vroege werk. Een zeer luisterbare, zij het vergeten, goudklomp.
"Liefde is geen vreemde"
Ondanks een indrukwekkende reeks van zes opeenvolgende Top 10-albums in het geboorteland van Whitesnake, is de band zeker het meest bekend voor zijn enorme Amerikaanse succes, dat begon te registreren met dit uiteindelijk dubbel platina en ineenkrimpend getiteld spoor. Hoewel oorspronkelijk uitgebracht in 1983 en grotendeels met de vroege line-up van Whitesnake, nam de plaat een vlucht toen hij begin 1984 in de VS werd uitgebracht, en trok een aantal MTV aandacht. Dit nummer vormt een brug tussen de flitsendere nieuwe line-up van de groep en het oude op blues gebaseerde geluid, aangezien Coverdale hier meer klinkt als Paul Rodgers van Bad Company dan welke zanger dan ook die uiteindelijk wordt bestempeld zwaar metaal.
"Hier ga ik weer"
Als Coverdale kan worden beschuldigd van een belangrijke misdaad tegen muziek die verder gaat dan alleen zijn griezelige vocale en fysieke gelijkenis met... Led Zeppelin's Robert Plant, het is dat hij in de jaren '80 een vervelende neiging had om zijn beste en Whitesnake's te recyclen melodieën. In feite is deze nummer 1 pophit uit 1987, die toevallig ook een bijna perfecte powerballad voor de leeftijden, is verre van het enige Whitesnake-nummer dat de tweede keer een veel succesvollere run als single geniet. Oorspronkelijk verschenen in 1982, werd het radio-ready nummer opgepoetst voor het hair metal-tijdperk. In beide vormen is het een onmiskenbaar sterke romantische powerrockklassieker.
"Is dit liefde?"
Een andere zeer populaire popsingle in het vroege voorjaar van 1987, deze ballad, geschreven in samenwerking met het korte Whitesnake-lid John Sykes, is een beetje meer tandeloos dan zijn vergelijkbare voorganger, aangezien Coverdale een winnende popformule misschien iets te enthousiast heeft omarmd voor die van de band zelf Goed. Maar de resultaten logen niet, zo leek het, zoals Whitesnake's eerdere status als een harde rots en fundamenteel op blues gebaseerde band begon snel te vervagen in tegenstelling tot de toenemende diepte van de mainstream van de groep succes. De stroeve zang van Coverdale weet hier nog steeds wat emotie over te brengen, maar het zou leuk zijn om meer respect te hebben gezien voor het zeer verschillende rockmuziekverleden van de zanger.
"Huilen in de regen"
Weinigen van ons wisten het destijds, maar veel van de nummers die de basis vormden voor de geweldige LP van 1987 waren eerder op plaat verschenen tijdens de veel minder populaire dagen van de band. Dit nummer is er daar een van en maakte een lichte indruk bij de release in 1982. Hoewel de heropname van 1987 een vast onderdeel van Whitesnake werd na de grote doorbraak van de band op de late jaren 80 pop metal scene, de originele versie vertegenwoordigt behendig de blues-gebaseerde oorsprong van Coverdale als zanger en liedjesschrijver. Naar verluidt geïnspireerd door de scheiding van de artiest zelf, functioneert het nummer in beide versies als een gitaar-zware slow burn, ook al stapelt de laatste versie zeker op de opzichtige licks en glanzende productie.
"Stil van de nacht"
Veel van de kritiek op Whitesnake - dat de groep te zwaar putte uit eerdere invloed, Led Zeppelin - komt voort uit van dit nummer, een echte, zij het zeer flitsende, gitaarrocker die helaas ook een beetje naar de klassieke rockbron van bombast gaat vaak. Losjes gebaseerd op een riff die Coverdale oorspronkelijk meer dan een decennium eerder met Deep Purple-gitarist Ritchie Blackmore ontwikkelde, staat het nummer eigenlijk veel beter op zichzelf dan velen hebben waargenomen. Wat nog belangrijker is, het echt hardrocknummer verbindt de band duidelijk met zijn pre-pop metalverleden.
"Geef mij al jouw liefde"
Tegen de tijd dat de "nieuwe en verbeterde" Whitesnake ongekend succes had behaald, was de band zelf in veel opzichten een schaduw van zichzelf. In feite is de line-up die Coverdale heeft samengesteld na het ontslag van schrijfpartner Sykes en de rest van de... band die oorspronkelijk de multi-platina-smash van de band opnam, leek gewoon een nieuwe set ingehuurde handen. Desalniettemin werkt dit deuntje vrij goed als een mid-tempo mainstream rocker, die niet alleen profiteert van de opzichtig gitaarspel van Sykes, maar ook de vrucht van wat ooit een behoorlijk behoorlijke songwriting was geweest vennootschap.
