Terugkijkend en luisterend naar de hits uit de jaren 80 van Whitney Houston, onthult een aantal inzichten die misschien niet duidelijk waren tijdens de piekperiode. Iedereen realiseerde zich dat Houston een geweldige technische zanger was, in staat tot geweldige vocale controle en bereik. De vraag draaide eerder altijd om hoeveel inhoud of passie er uit die uitvoeringen kwam. Bekijk deze selecties voor Houston's top vijf singles van het decennium, en je zult gelikte maar ook behendig gecomponeerde melodieën zien die behoorlijk standhouden. Als zodanig vertegenwoordigt deze chronologische lijst met nummers Houston's mooiste momenten van haar lange, zij het grillige carrière.
Een van de Whitney Houston's kenmerkende geschenken in de jaren '80 was ongetwijfeld haar vermogen om kleine hoeveelheden ziel in haar gladde volwassen hedendaagse popballads, net genoeg om ervoor te zorgen dat de muziek zowel het stedelijke publiek als de reguliere popfans zou aanspreken. Dit nummer is daar een goed voorbeeld van, want Houston levert een voldoende soulvolle, gepassioneerde uitvoering die op een bescheiden. binnenrijdt
Houston sloeg vervolgens in 1985 toe met nog een ballad van haar titelloze debuutalbum, deze een beetje stroperiger en minder soulvol dan de vorige. Desalniettemin glijdt het nummer binnen op een zeer effectieve melodie dat leidt tot een refrein dat de perfecte showcase is voor Houston's onmiskenbaar krachtige pijpen. Wat nog belangrijker is, het deuntje krijgt een enigszins meeslepend romantisch dilemma, namelijk het idealiseren van de minnaar die je niet kunt hebben en het riskeren van een halsstarrige obsessie voor je problemen. Dit was niets minder dan pure troostmuziek uit die tijd, die uiteindelijk zowel als een compliment als een negatieve kritiek dient. Houston heeft altijd de neiging gehad om melodisch veilig en veilig melodieus te zijn in haar uitvoeringen en arrangementen, maar het publiek klaagt over het algemeen niet.
Houston's poppy, pittige nummers hebben de neiging te lijden aan een bijzonder gedateerd geluid in vergelijking met haar ballads, maar dit nummer werkt nog steeds opmerkelijk goed vanwege de weelderige melodie door het couplet, de brug en Refrein. En Houston's pittige uitvoering maakt het nummer een nogal transcendente song voor de luisteraar, zelfs als te veel Whitney tegelijk soms een auditieve hersenbevriezing kan veroorzaken. Confectie of niet, dit nummer helpt Houston te bewijzen dat ze met grote vaardigheid deuntjes weet te interpreteren die solide vakmanschap tonen. Deze muziek was onontkoombaar in 1985 en eigenlijk de hele rest van het decennium.
Houston's optreden hier is typisch gekoppeld aan een gladde maar dynamische melodie die blijft hangen, zelfs als deze voorbij drijft. Uiteindelijk spelen de hooks van het nummer de hoofdrol om van dit nummer een echte popklassieker te maken, niet de slimme marketing van zomaar een mooi gezicht.
