Bij correct gebruik, metaforen zijn effectief fictie schrijven hulpmiddelen. Ze zijn een manier om taal te variëren en proza op te vrolijken. Ook kunnen ze, net als steno, in een oogwenk een beeld of een betekenis overbrengen, met weinig woorden. Natuurlijk, zoals de meeste literaire apparaten, metaforen bombarderen wanneer ze verkeerd worden gebruikt, waardoor de lezer in verwarring wordt gebracht of de aandacht wordt gevestigd op het gebrek aan vaardigheid van de schrijver. De twee meest voorkomende valstrikken om op te letten bij het gebruik van metaforen zijn de cliché- en de gemengde metafoor.
Clichés
Uitdrukkingen als 'stilte voor de storm', 'Moeder Natuur' of 'hij is een rat' zijn zo vaak gebruikt dat ze nu als clichés worden beschouwd. Tenzij ze belangrijk zijn voor de toon van je werk, is het meestal beter om clichés te vermijden. Als je de meer originele taal niet kunt bedenken, is het vaak beter om af te zien van de metafoor en te kiezen voor een duidelijke beschrijving.
Gemengde metaforen
Een ander veelvoorkomend probleem met betrekking tot metaforen is de neiging om ze te vermengen of te overdrijven, meestal door onzorgvuldig of overmatig denken. Het resultaat brengt twee beelden samen die simpelweg niet kloppen. In "Voorbeelden van metaforen" geef ik het voorbeeld "Ons toetsenbord zal je geestesoog leren om op het gehoor te spelen." Hier heeft de spreker twee metaforen door elkaar gehaald, wat tot onzin leidt. Een "mind's eye" kan niets spelen, en zeker niet "op het gehoor".
In Regels voor schrijvers, geeft Diana Hacker het voorbeeld: "Toen hij de zoutvlakten van Utah overstak in zijn nieuwe Corvette, vloog mijn vader onder een volle stoom." Ze legt uit dat "vlogen" een vliegtuig suggereert, terwijl "volle stoom" een trein. Een beetje nadenken en een kleine bewerking resulteren in een duidelijkere, meer bevredigende zin: "Terwijl hij de zoutvlakten van Utah overstak in zijn nieuwe Corvette, vloog mijn vader met straalsnelheid."
Het boek Engels eenvoudig gemaakt geeft een bijzonder warrig voorbeeld. Let op je eigen reactie terwijl je deze alinea probeert te lezen:
Het tijdperk van het atoom heeft de mens getransfigureerd, maar de transfiguratie was van spiritualiteit naar materialisme, precies het tegenovergestelde van de raad van de oude profeten. Tegenwoordig schiet de mens vooruit in zijn denkgeest, maar zijn ziel is verstrikt in een afgrond van valse verlangens. Door het atoom te splitsen, heeft de mens zijn eigen wezen gesplitst en de eenheid van zijn moleculaire geheel verloren.
Het is moeilijk om er doorheen te komen, nietwaar? Zoals de auteurs uitleggen:
De schrijver begint met een interessant beeld - transfiguratie - maar verliest het kort daarna in een niet-verwante figuur over a mars van de geest. Bovendien raakt hij zijn metaforen in de war als hij een ziel krijgt vastgelopen in een afgrond. Ten slotte keert hij terug naar het atoom, maar het oorspronkelijke beeld van transfiguratie is nu geheel verdwenen en de lezer wentelt zich in de duistere diepten van moleculair geheel.
Merk op hoeveel gemakkelijker het is om je op deze selectie te concentreren:
Het atoomtijdperk heeft de spirituele ontwikkeling van de mens tot stilstand gebracht. Intellectueel is hij vooruitgegaan, maar zijn idealen en waarden hebben stilgestaan. Als het morele wezen van de mens achteruitgaat, kan atoomsplitsing een illusoire vooruitgang blijken te zijn.
Als je ooit twijfelt of je een metafoor wel of niet hebt gemaakt, is het beter om het helemaal te negeren. Onjuist gebruikt, zult u er dwaas uitzien en uw lezer afleiden. Onthoud dat uw overkoepelende doel is om te communiceren. Soms betekent dit dat je je ego opzij zet ten gunste van duidelijke taal.
